Τώρα βαραίνει η μοναξιά...

Σφυρίζεις σαν τον άνεμο
κοιτάς σαν το γεράκι
μα στης γυναίκας την καρδιά
λειώνεις σαν το κεράκι

σαν το λιοντάρι αντιδράς
σαν άγριο κύμα αφρίζεις
μα στης γυναίκας την καρδιά
διαλύεσαι, σαστίζεις

στα πέτρινα τα μάτια σου
νεκρώνονται οι ζωές σου
μα στις ανάσες που αγαπάς
θα πνίγονται οι φωνές σου

τα καλοκαίρια τριγυρνάς
χειμώνες περιμένεις
των γυναικών τις ηδονές
να λειώνεις, να πεθαίνεις

μέσα στη νύχτα, μια ζωή
ένα με το σκοτάδι
στων κοριτσιών τις αγκαλιές
κερδίζεις κι άλλο βράδυ...

τώρα, οι μέρες σου ρηχές
με ένα θλιμμένο βλέμμα
συννεφιασμένος ουρανός
σημαδεμένο ψέμα

ξημέρωσε η κυριακή
μα ήλιος δεν φωτίζει
τώρα βαραίνει η μοναξιά
που τις ψυχές μαυρίζει.