Ένα λούτρινο φεγγάρι μες τη θάλασσα, στο χώμα,
χίλια πέτρινα αστέρια το παρόν λιθοβολάνε,
ένας τοίχος σε μια πόλη που θ' αλλάζει πάντα χρώμα
σ' ένα διάφανο πλανήτη που οι πάντες δεν γελάνε.
Συννεφάκι μολυβένιο, μια ριπή από αστέρια,
τα μυστήρια των ονείρων ξεκλειδώνουνε το μέλλον,
οι αχτίδες απ' τον ήλιο οδηγούν τα μεσημέρια,
φυλακή και ελευθερία μες τα λόγια των αγγέλων.
Καραβόσκοινα δεμένη τη ζωή μας θα κρατάνε,
στον πλανήτη των ανέμων, κοσμικών καυσαερίων,
σε ένα νέο γαλαξία την αλήθεια θα πετάνε
και μια ελπίδα για να κόβει την ανάσα των θηρίων.
Τα τραγούδια που μ' αρέσουν έχουν πάντα μαύρο στίχο,
του καφέ και του τσιγάρου η σιωπή με ξεκουφαίνει,
τόσα φώτα, τόσα λάθη μας ξεθώριασαν τον ήχο
σε μια χώρα που βουλιάζει μα ποτέ της δεν πεθαίνει.
Οι σκιές που τρεμοπαίζουν σαν εικόνες των ονείρων,
ξεψυχούν όταν ο ήλιος έχει αρχίσει να προβάλλει,
ξεπουλιούνται σαν τα λόγια των απόκληρων μαρτύρων,
μα επιστρέφουν στους χειμώνες σε μια πρόχειρη κραιπάλη.
Ένα λούτρινο φεγγάρι μες τη θάλασσα, στο χώμα,
σε μια ψεύτικη ιστορία παραδίνεται στο χρόνο,
αγκαλιάζοντας το σύμπαν, τη ζωή, μα πόσο ακόμα?,
θα μου κρύβει την αλήθεια σε μια κάψουλα οξυγόνο?
Ένα λούτρινο φεγγάρι μες τη θάλασσα, στο χώμα,
ένα φως που δεν θα σβήσει στον αέρα αιωρείται,
μια μικρή πυγολαμπίδα με ένα λέιζερ στο σώμα,
τον διακόπτη του μυαλού μου να πατήστε δεν μπορείτε.
