Γερασμένο όνειρο

Κάτω απ' τον ίσκιο των στιγμών,
πάνω στο κρύο χώμα,
χιλιάδες ώρες τρέχουνε
σε ατέλειωτο παζάρι,

τα στοιβαγμένα όνειρα
που κρύβονται στο στρώμα,
ζαλίζουνε το θάνατο
πριν έρθει να με πάρει.

Μέσα στη φλέβα του κορμιού
κυλά το μαύρο αίμα,
χωρίς το χρώμα της γιορτής,
του δέρματος τη λάμψη,

και σμίγει το παράπονο
στο μεθυσμένο βλέμμα,
με μια οσμή καλοκαιριού
που μέσα μου έχει γράψει.

Πάνω στη στάχτη του καιρού
χαράζονται οι χειμώνες,
παγώσαν τα χαμόγελα
και σπάσαν σε κομμάτια,

παλιώσαν τα παράπονα
και οι προσευχές μας μόνες
αγγίζουνε τα πρόσωπα,
δακρύζουνε τα μάτια.

Κάτω απ' τον ίσκιο των στιγμών,
στη γη των παραλόγων,
παλιά και φρέσκα όνειρα
στολίζουν τη ρουτίνα,

στη γη των μύθων τρέχουνε
με καλπασμό αλόγων
και δίνουν τα χαράματα
ζωή στα χρόνια εκείνα.

Ζωή που καις τα όνειρα
του ύπνου και της μέρας
και ξεπουλάς τις νύχτες σου
σε ατέλειωτο παζάρι,

το χρόνο λίγο πάγωσε
στο φως μιας καλημέρας
ξεγέλασε το θάνατο,
πριν έρθει να με πάρει.

Ζωή που καις τα όνειρα,
του νου και της ελπίδας
και ξεπουλάς τη νιότη σου
σε ξεφτισμένο πλάνο,

το χρόνο ξαναγύρισε
στη γη παλιάς πατρίδας,
σε γερασμένο όνειρο
δεν θέλω να πεθάνω.

Τίμια γενιά μου, αληθινή

Τίμια γενιά μου αληθινή,
πάνω στο χάρτη σου ριζώνω,
όνειρα χίλια σου χρεώνω
και σε κρατάω ζωντανή.

Είσαι μια θάλασσα πλατιά,
μια συννεφούλα που με σώζει,
τα όνειρα του καραγκιόζη
με μια παράξενη ματιά.

Με ένα παλιό ακορντεόν,
και με του Παύλου την κιθάρα,
με τα σκληρά, βαριά τσιγάρα,
βασίλισσα των γενεών.

Είσαι μια σταρ του σινεμά
σ' ένα τρενάκι φωτισμένο,
όσο θα ζω θα σε μαθαίνω,
παραμυθένια χαλιμά.

Τίμια γενιά μου αληθινή,
αναπολώ τα περιθώρια,
χωρίς το φόβο, δίχως όρια,
σαν ακροβάτης σε σκοινί.

Είσαι μια θάλασσα μικρή,
μια πεταλούδα που ξεφεύγει,
σαν τη ζωή που πάντα φεύγει,
πέφτει στα πόδια μου νεκρή.

Τίμια γενιά μου αληθινή,
τώρα με κόβεις σαν νυστέρι,
με ένα αφρικάνικο μαχαίρι
το μαύρο αίμα θα φανεί.

Τίμια γενιά μου αληθινή,
σε κουβαλώ για να με σώσεις,
μα εσύ ξανά θα με προδώσεις,
στερνή μου αυλαία, σκοτεινή.