Για μια στιγμούλα πανικού

Μες τις ανάσες άγριων ζώων θα ανατέλλεις,
μέσα απ' τα δόντια πεινασμένων κροκοδείλων,
πάνω στα λόγια των εχθρών, μα και των φίλων
για μια στιγμούλα πανικού που πάντα θέλεις.

Μέσα στα λόγια των νεκρών λίγο πριν φύγουν,
μέσα στα δάκρυα των δικών τους των ανθρώπων,
πάνω στα χώματα των ξεχασμένων τόπων
σ' άγρια λουλούδια που φυτρώνουν και ανοίγουν.

Πάνω στων δέντρων τους κορμούς γράφει για σένα,
πάνω στις όπλες μαύρων, γέρικων αλόγων,
στα ψιλά γράμματα που κρύβονται στων λόγων
που δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα.

Μέσα στην πίκρα ενός χαμόγελου που σβήνει,
μέσα στα μάτια που γουρλώνουν απ' τον τρόμο,
πάνω στα δάχτυλα που δείχνουνε το δρόμο
που οδηγεί στη πιο ανυπόφορη οδύνη.

Μέσα στο αμίλητο το βλέμμα θα γεννιέσαι ,
γέρων ανθρώπων που το τέλος περιμένουν,
στα υγρά τους μάτια που το θάνατο υφαίνουν,
ύστατη ελπίδα να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Μέσα στα άυλα της θέλησης χατίρια,
μέσα στα όνειρα που αφήσαμε να λήξουν,
μικρά συμπόσια που σε λίγο θα εκλείψουν
και εσύ κρασί που ξεχειλίζεις τα ποτήρια.

Μέσα στο απέραντο του νου μου το πηγάδι,
μέσα στα όνειρα που κρύφτηκαν στις μνήμες,
φυτρώνεις τώρα νέα λέξη μες τις ρίμες,
εσένα ψάχνω σαν χρυσό και σαν πετράδι.

Κίρκη

Της τρέλας τα ανορθόγραφα
με ανύποπτες διαθέσεις,
της λογικής αυτόγραφα
ψυχούλας καταθέσεις.

Του χωρισμού τα ανείπωτα,
τα λόγια τα μεγάλα
φλερτάρουν με το τίποτα
σε ραγισμένη γυάλα.

Του έρωτα τ' αντίγραφα
φτιαχτά από πλαστελίνη
φαντάζουν ψευδεπίγραφα
σε απόκρυφη σελήνη.

Η Κίρκη πάντα όμορφη,
γυμνή μεθάει το χρόνο,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
χαμογελώντας μόνο.

Του πόθου το παράπονο
ξυπνάει τις ερινύες,
από όνειρο παράφωνο
με χίλιες ερμηνείες.

Της νύχτας τα παράδοξα
θα γράφουν ιστορία
και ας τελειώνουν άδοξα
με δέος και απορία.

Κλεμμένος χρόνος, διάφανος,
σπαρμένος με αντιθέσεις,
αιώνιος γιος πεντάρφανος
σε μύριες υποθέσεις.

Η Κίρκη πάντα όμορφη,
γυμνή κερνάει τα πάθη,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
με στολισμένα λάθη.

Η Κίρκη πάντα όμορφη
γυμνή χαμογελάει,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
που πάντα θα κυλάει.

Ψυχή φευγάτη

Κρατάς το λόγο καθαρό
και την ψυχή σου χύμα,
σε μια κρυμμένη άνοιξη
στης απονιάς τη σκόνη,

σαν του ινδιάνου το φτερό
και του τσολιά το βήμα,
κόντρα στην άρρωστη σκιά
που τις καρδιές νυχτώνει.

Κρατάς το νου σου ανοιχτό
και την καρδιά γεμάτη,
αναζητάς τα αρώματα
που τ' άσχημα ομορφαίνουν,

έχεις το γέλιο φυλαχτό
και μια ψυχή φευγάτη,
κόντρα σε χείλη αγέλαστα
που ζουν για να πεθαίνουν.

Μέσα σε χρόνια που γερνούν,
σε χρόνια που βαραίνουν,
τα όνειρα σου κουβαλάς
ακροβατώντας μόνος,

τα καλοκαίρια προσπερνούν,
μα αυτά που σε πικραίνουν
φαντάζουν τόσο ασήμαντα
και μακρινά συγχρόνως.

Κρατάς τα μάτια σου κλειστά
στου νου τα μονοπάτια,
τα πιο μικρά σου μυστικά
σαν τα φτερά θα ανοίγουν,

αρχαία λόγια σκαλιστά,
σε αρχαικά κατάρτια
βαθειά στα πέρατα της γης
με το άχρονο θα σμίγουν.

Κρατάς το λόγο καθαρό
και μια ψυχή φευγάτη,
με αναστημένα θαύματα
απ' τον καιρό της νιότης,

με έναν ζειμπέκικο χορό
στου φεγγαριού την πλάτη,
στο δρόμο με τα όνειρα
για πάντα ταξιδιώτης.

Κρατάς το λόγο καθαρό
ώσπου η ψυχή κινάει
ταξίδι για τα σύννεφα,
ταξίδι για το χώμα,

το τελευταίο σου οχυρό
σαν η καρδιά πονάει
ο πληγωμένος τόπος σου
που σε θυμάται ακόμα.