Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό

Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
πλανιέται απόψε περασμένη μελωδία,
αυτά τα λόγια τώρα γράφω σε πανό,
τα τραγουδώ με τα παιδιά σε χορωδία.

Τρέχουν οι λέξεις σαν νερά απ' τις πηγές
και καθρεπτίζουν των ματιών το άδειο βλέμμα,
λόγια βοτάνια που γιατρεύουν τις πληγές,
γραφές των τοίχων με μελάνι και με αίμα.

Ζεστά τραγούδια με μια λάβα μαγική,
θρεμμένες νότες μολυβιάς υγρού αιθέρα,
ορμή των λόγων με φωνή προφορική,
πείνα και δίψα για το φως και τον αέρα.

Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
θα πλέξω απόψε λησμονιάς υγρό σκοτάδι,
και το τραγούδι τώρα μοιάζει με φανό
που φέγγει μες της μοναξιάς μου το πηγάδι.

Πετούν οι λέξεις σαν παράξενα πουλιά
μέσα σε κήπους των σκιών και των χρωμάτων,
κελαηδούν πάντα με μια αλλιώτικη λαλιά
καημούς βγαλμένους απ' τη χώρα των θαυμάτων.

Ζεστά τραγούδια με μια δύναμη παλιά,
ξυπνούν τα όνειρα που μείναν ξεχασμένα,
μες το χειμώνα ανθισμένη μυγδαλιά,
μες το σκοτάδι κάποια φώτα αναμμένα.

Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
θα γράψω απόψε μια καινούργια μελωδία,
νέα σελίδα, σε άλλο χρόνο αληθινό
γυρνώ, μα θα 'ναι μια ακόμα παρωδία.

Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
μικρό τραγούδι αλλοτινό θα ψιθυρίζω,
μικρό πετράδι σε άδειο κόσμο και φθηνό,
κόντρα σε μέλλον που μεθώ και το χαρίζω.

Σαν παλιά ερινύα

Σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται σημαντικοί, σπουδαίοι,
εγώ θα λέω πάντοτε πως είμαι ένας αλήτης,
μες τα στημένα οράματα το όνειρο δεν ρέει
και 'γω ασύμμετρος, τρελός, του κόσμου μου πολίτης.

Σε αυτούς που αναγορεύονται ηγέτες και σωτήρες
θα μπαίνω στα ρουθούνια τους σαν μύγα με μανία,
της εξουσίας τα νερά ορέγονται οι μνηστήρες,
μα εγώ σαν τσούχτρα θα χτυπώ και σαν παλιά ερινύα.

Σε αυτούς που θα ξοδεύονται σε επίχρυσα σαλόνια
πατώντας κόκκινα χαλιά υμνώντας το θεό τους,
σαν τους αρχαίους δαίμονες, σαν βιβλικά τελώνια,
θα ρίχνομαι με σαιτιά στο σάπιο θυρεό τους.

Σε αυτούς που θα σερβίρουνε το ψέμα τους για πόνο,
με κροκοδείλια βλέφαρα που στάζουν σάπιο δάκρυ,
σαν κεραυνός θα ρίχνομαι χαμογελώντας μόνο
και αυτοί σαν μαύρα απόβλητα θα σέρνονται στην άκρη.

Και αυτοί που τώρα βρίσκονται στα βάθη του καιρού τους,
κρατούν βουβό τον πόνο τους σε δακρυσμένα μάτια,
πριν απ' το τέλος του πικρού και άχαρου χορού τους,
ας ξεκλειδώσουν κωδικούς και γι' άλλα μονοπάτια.

Και αυτοί που τώρα βρίσκονται στα βάθη του καιρού τους,
σε ένα φεγγάρι ασήμαντοι στων αστεριών το κλάμα,
πριν απ' το τέλος του χλωμού, του έσχατου χορού τους,
θα ψάχνουν αλλού τ' όνειρο κι αλλού θα βρίσκουν θάμα.

Στης ανάγκης μου την πύλη

Στης ανάγκης μου την πύλη

θα σε βρίσκω ως το πρωί,

σε αγκαλιάζω σαν Βαστίλη,

σε μετρώ σαν τη ζωή.

Με ξυπνάς με καφείνη,

σε ανασαίνω με καπνό,

σε μια εύθραυστη ειρήνη

να σε φτάσω ξεκινώ.

Στης ανάγκης μου το ρίσκο
σε εγκλωβίζω σε ιστό,
σε μια νιότη θα σε βρίσκω,
σε παράδεισο κλειστό.

Οι ζωές μας δίχως τάξη

στων ερώτων τη σκιά,

σε κρατάω κι είμαι εντάξει,

σ' αγαπώ για γιατρειά.

Στης ανάγκης μου τα φώτα
θα σε βρίσκω όπως παλιά,
σε θυμάμαι σαν μια νότα
που μου πήρε τη μιλιά.

Με ξυπνάς με καφείνη,
σε ανασαίνω με φιλί,
σε μια μόνιμη ειρήνη
δεν ζητάω αναβολή.

Στης ανάγκης μου το τώρα
σου φωνάζω για να 'ρθεις,
μη φοβάσαι και προχώρα
σ' αγαπώ μη μ' αρνηθείς.

Οι ζωές μας δίχως τάξη
στων ερώτων τις ορμές,
σε αγαπάω και είμαι εντάξει
χωρίς άλλες αφορμές.

Οι ζωές μας δίχως τάξη,
δυο κορμιά σ' ένα κορμί,
έρωτες από μετάξι
φυλακίζουν τη στιγμή.

Ανάσταση

Καπνίζοντας το μαύρο από τις νύχτες,
σε όνειρα ταξίδια του θεού,
σπασμένα τα ρολόγια χωρίς δείκτες,
σαν μάτια δακρυσμένα γηραιού.

Μαζεύοντας το χώμα σε τασάκι,
χαρμάνι ποτισμένο με ρακί,
ποτίζω το νεκρό καλοκαιράκι
για ανάσταση καινούργια και ολική.

Οσμίζοντας το πράσινο της γης μου,
με πέτρινα ρουθούνια δανεικά,
φυτρώνουν τα φτερά της διαφυγής μου,
για πέρα από όρια ελληνικά.

Κρατάω μες τα χέρια μου το χρόνο,
πυξίδα σ' έναν κόσμο που πενθεί,
φωτιά και μια ρουκέτα καπνογόνο
σε γήπεδο για ματς που έχει χαθεί.

Χαρίζοντας τα λόγια στα σκοτάδια,
σε χάρτινα ταξίδια του χαμού,
το μόνο που ζητώ τώρα τα βράδια
τον ύπνο μου για ώρες λυτρωμού.

Χαρίζοντας τα λόγια στα σκοτάδια,
σε νύχτες που έχει αλλάξει ο καιρός,
το μόνο που ζητώ τώρα τα βράδια
αέρας να φυσήξει καθαρός.

Φτερά να βγάλεις

Κρυμμένα όνειρα στολίζονται με θλίψη,
αλλάζουν χρώμα προς το μαύρο, προς το γκρίζο,
το πρόσωπό σου καθαρό και μου 'χει λείψει,
κάνω ευχή την περηφάνεια και δακρύζω.

Μεγάλα μάτια καθρεπτίζουν τη σελήνη,
σπάζουν τα τείχη που χωρίζουν και πληγώνουν,
προσφέρουν λόγο και ψυχή και μια γαλήνη,
ζητούν αγάπη σαν γελούν και σαν θυμώνουν.

Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο
και όταν φτάσουν κάποια μέρα προς τα πάνω,
φτερά να βγάλεις και να πεις ''δεν κατεβαίνω,
θα κλέβω μνήμες για να ζήσω παραπάνω''.

Κυλούν τα δάκρυα σε κατάλευκο ρυάκι,
για μια ζωή που ξεπουλήσαμε στο κύμα,
το περιστέρι τώρα μοιάζει με κοράκι,
ο δολοφόνος τώρα μοιάζει με το θύμα.

Κρυμμένα όνειρα στολίζονται με θλίψη
και ταξιδεύουν στη σιωπή που τα προσμένει,
το πρόσωπό σου καθαρό και μου 'χει λείψει,
να ξέρεις πάντα μια αγκαλιά σε περιμένει.

Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο
και σαν θα σμίξουν με δυο λόγια ξεχασμένα,
με μιαν ανάσα μια ελπίδα θα ανασταίνω
να σε κρατήσει σαν ανάμνηση για μένα.

Κυλούν τα δάκρυα σ' ένα χείμαρρο που τρέχει,
μοιάζουν με φύλλα φθινοπώρου που γερνάει,
για μέρες τώρα δεν σταμάτησε να βρέχει
και η νύχτα απόψε έχει πεισμώσει, δεν περνάει.

Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο
και όταν θα φτάσουν κάποια μέρα σε μιαν άκρη,
φτερά να βγάλεις και να πεις ''δεν κατεβαίνω,
μέχρι το αίμα να ενώσει με το δάκρυ''.

Είσαι καράβι ακίνητο

Είσαι καράβι ακίνητο με χρυσαφένια μνήμη
φορτώνεις σφαίρες γυάλινες για ονειρεμένο δέρας,
χωρίς πανιά, χωρίς κουπιά και με αδειανή την πρύμη,
σε κάποια θάλασσα που ζει στη μοναξιά της μέρας.

Οι άνεμοι σε μάζεψαν σε αυτό το μονοπάτι,
τα εμπόδια γίνονται βουνά που πρέπει να περάσεις,
μορφές προγόνων θα κυλούν σαν μια οφθαλμαπάτη
για να θυμίζουν τις στιγμές και τις μικρές οάσεις.

 Η εποχή σου αλώθηκε απ' τις ορδές των λύκων,
τα όμορφά σου οράματα σε δόντια υπαλλήλων
κατάντησαν κατάστιχα σε αυτιά δουλοπαροίκων,
ελπίδες κομματιάστηκαν, γίναν ευχές αλλήλων.

Έξω από λόγια και γιορτές, μέσα στα σωθικά σου
τον πιο δικό σου θάνατο για χρόνια θα αντικρύζεις,
τα πιο θλιμμένα θαύματα που ήτανε δικά σου
θα σε ποτίζουν σαν βροχή και τότε θα δακρύζεις.

Ένα χαμόγελο σιωπής που αστράφτει σαν την πέτρα,
ρωγμή του βράχου σε πλαγιά, σαν μια πληγή που στάζει,
σαν οδοιπόρος σύντροφος τη μοναξιά σου μέτρα
και φτιάξε νέο όνειρο όσο η καρδιά προστάζει.

Είσαι καράβι ακίνητο που με σκοτάδι σμίγει
σαν ένα άστρο που έπεσε σε θάλασσα του νότου,
ρητορικό παράπονο την αγκαλιά σου ανοίγει
και πλέκει λόγια προσευχές για επιστροφή του ασώτου.

Ένα καράβι ακίνητο με την ψυχή σου σμίγει,
θα χάνεται σαν όνειρο, θα γράφει το όνομά σου,
με τη ζωή σου ενώνεται, την αγκαλιά σου ανοίγει
για να δεχτείς το άπειρο με κάθε άγγιγμά σου.

Μην ξεπουλάς τα χρώματα

Μην ξεπουλάς τα χρώματα
σε τοίχους που θα αλλάξουν,
οι ζωγραφιές στα σώματα
φτερά για να πετάξουν.

Να μη μιλάς για τίποτα
να γράφεις μόνο σκέψεις,
ακριβά λόγια ανείπωτα
στις φωτεινές σου λέξεις.

Μη χαραμίζεις τον καιρό
σε περιττά κι ανούσια,
κράτα το βλέμμα καθαρό
και την καρδιά σου πλούσια.

Μην ξεπουλάς τις Κυριακές
σε αυτιά που δεν ακούνε,
ονειρογόνες μουσικές
στις αγκαλιές διαρκούνε.

Ταξιδεμένη μου εποχή
οι μακρινές σου φλόγες
κρατούν μακρυά την ενοχή
σε διαδρομές υπόγειες.

Ταξιδεμένη μου εποχή
του χρόνου η καταδίκη,
πτώση σε θάλασσα ρηχή,
μα πάντα θα σου ανήκει.

Γι' αυτούς που φεύγουν

Κάθε στιγμή θα στάζει αίμα
που ρέει στις φλέβες του καιρού,
φωνή του φίλου, Θεού βλέμμα,
κόβει το βήμα του χορού.

Η κάθε λέξη που μας δένει,
η κάθε νότα που θα ανθεί,
είναι μια αλήθεια που ανασαίνει,
σ' ένα κρεβάτι που πενθεί.

Κάθε ευτυχία κρύβει πόνο,
σβήνει το γέλιο ξαφνικά,
μεθώ τις νύχτες και θυμώνω
γι' αυτούς που φεύγουν τραγικά.

Κάθε στιγμή θα στάζει αίμα
που ρέει στου χρόνου τη ρωγμή,
σιωπή του φίλου, Θεού βλέμμα
έως την εσχάτη διαδρομή.

Κάθε κουβέντα που μας δένει,
κάθε ταξίδι κρύβει φως,
κρύβει μια νιότη μεθυσμένη
και αγιάζει ο πόνος ο κρυφός.

Κάθε ευτυχία κι ένας πόνος,
κλείνει ένας κύκλος βιαστικά
μα δεν γυρνά πίσω ο χρόνος
γι' αυτούς που φεύγουν τραγικά.

Γυναίκας μυρωδιά

Μέσα από το τζάμι της βιτρίνας
έλαμψε και πάλι σιωπηλή,
μιας Άννας, μιας Αγνής, μιας Κατερίνας
δανείστηκα κι απόψε το φιλί.

Μέσα στις σκιές αφήνει χρώμα,
πλάθει με τα μάτια της φτερά,
ζωή από το σώμα για το σώμα,
που σμίγει με το μαύρο που φορά.

Πάνω απ' τις πληγές ζητά το αίμα,
να γράψει τις αλήθειες που πονούν,
γυναίκα σε έναν πόνο, σ' ένα βλέμμα,
μάτια που για πάντα θα δονούν.

Απόλυτα ταξίδια μου προσφέρει,
σε θάλασσες του έρωτα, του νου,
τη μια, τροπαιοφόρο θα με φέρει,
την άλλη, σαν αλήτη του κενού.

Τώρα απ' τα μάτια μου ξεπλένεις,
το μαύρο συννεφάκι που πονά,
μιας Ρίτας, μιας Ζωής και μιας Ελένης
απόηχος μιας νιότης που περνά.

Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
μέσα στους αιώνες θα πενθεί,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει,
με λάφυρα τα λάθη που ποθεί.

Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
πότε με το ήλιο ή το βοριά,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει
με αιώνιας γυναίκας μυρωδιά.

Ελπίδας Δον Κιχώτης

Στα πέρατα του κόσμου
θα φεύγεις συνεχώς,
θα κρύβεσαι εντός μου,
μονάχος και φτωχός.

Την άκρη του ματιού σου,
η τρέλα προσπερνά,
του αιώνιου ποτηριού σου
ποτό σε κυβερνά.

Λιοντάρι που βρυχάται,
ο μέσα σου θυμός,
η νύχτα σε θυμάται,
σε τρέφει ο χαμός.

Στα έγκατα της γης σου
ο χρόνος θα κινά
κι ο ήχος της οργής σου
θα σπάζει τα βουνά.

Στα πέρατα του κόσμου,
στα βράχια μιας γωνιάς,
σε σπρώχνει ο πυρετός μου
στο τέλος μιας γενιάς.

Στην άκρη του ματιού σου
θα αφήνεται άσπρο φως,
στο υγρό του ποτηριού σου
θα πέφτεις συνεχώς.

Στον τοίχο άλλης μιας νίκης
θα γράφονται οι φωνές,
εκεί που πάντα ανήκεις
σε νύχτες ταπεινές.

Στη θάλασσα μιας νιότης
θα πνίγονται οι φωνές,
αιώνιος ταξιδιώτης
σε μνήμες μακρινές.

Στον τοίχο άλλης μιας νίκης,
μιας ήττας, μιας φυγής,
σαν λάφυρο διαθήκης
δεν θες να υποταγείς.

Στη θάλασσα μιας νιότης,
θα πνίγεσαι γλυκά,
ελπίδας Δον Κιχώτης
με ατόφια ιδανικά.

Μην κλαις γι' αυτό που έχει φύγει

Της φυλακής σου το τσιγάρο
θα κάνει χρόνια για να σβήσει,
θα κάνεις φίλο σου το χάρο
με ένα στριφτό κι ένα μεθύσι.

Μέσα στο σύννεφο της ζάλης
τα μάτια κλείνεις και θυμάσαι,
πάνω στα όρια της κραιπάλης
φτιάχνεις ζωή να μη φοβάσαι.

Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη
μοιάζει θαμπό και κουρασμένο
σαν ένα αστέρι που ξεπέφτει,
μα πάντα μένει αναμμένο.

Στα παραμύθια των ερώτων
σαν πρίγκιπας θα παραμένεις
εν μέσων σύννεφων και κρότων,
σαν σκληρό ροκ να επιμένεις.

Των ταξιδιών σου το κατάρτι
θα είναι εκεί, θα σε στηρίζει,
χωρίς λιμάνι, δίχως χάρτη,
ζωή σαν θάλασσα που αφρίζει.

Της φυλακής σου το τσιγάρο
θα κάνει χρόνια για να σβήσει,
ένα τραγούδι κάνεις φάρο
και αγκαλιά να σε κρατήσει.

Μέσα στα μάτια σου ξυπνάνε
χίλιες στιγμές που έχεις νοιώσει,
σαν μελωδίες που σε πάνε
στην πιο ελεύθερή σου πτώση.

Το πρόσωπό σου στον καθρέπτη,
μοιάζει θολό και γερασμένο,
ο χρόνος τρέχει σαν τον κλέφτη
σε ένα τοπίο πια αλλαγμένο.

Σ' ένα παράθυρο που σμίγει
με όλη την πλάση σε μια θέα,
μην κλαις γι' αυτό που έχει φύγει,
μπροστά σου βρίσκονται τα νέα.

Σ' ένα παράθυρο που ανοίγει
σε αυτά που χρόνια ανατρέπεις
μην κλαις γι' αυτό που έχει φύγει,
μπροστά σου εκείνα που δεν βλέπεις.

Αντίδοτο

Ένα με τον άνεμο θα γίνω,

θα φέρω σε άδειο κόσμο τη δροσιά,

θα έρθω σαν το Βόλγα, σαν το Ρήνο,
σαν το καλοκαίρι στα νησιά.

Ένα με την άνοιξη θα γίνω,
θα ανθίσω τις κρυμμένες αγκαλιές,
θα κρύψω την αλήθεια σ' ένα κρίνο,
σε κήπους που φυτρώνουν οι μηλιές.

Ένα με το όνειρο θα γίνω,
τις νύχτες θα στολίσω με βιολιά,
θα παίζω τη χαρά με μαντολίνο,
σε γνώριμη και πρόσχαρη φωλιά.

Ένα με τα σύννεφα θα γίνω,
τα πρόσωπα θα πλύνω με βροχή,
τον πόνο απ' τα μάτια θ' απαλύνω,
θα φέρω για τον κόσμο νέα αρχή.

Ένα με το σήμερα θα γίνω,
το νέφος μ' ένα φύσημα σκορπώ,
ήρθα για να μείνω και θα μείνω
σε ότι δίχως όρια αγαπώ.

Ένα με το σήμερα θα γίνω,
σκουπίζοντας τα δάκρυα των λυγμών,
ήρθα για να μείνω και θα μείνω
αντίδραση στα χρόνια των διωγμών.

Ένα με το σήμερα θα γίνω,
κομμάτι σε αλυσίδα δυνατή,
ήρθα για να μείνω και θα μείνω
αντίδοτο σε αδιέξοδα γιατί.

Ερωτικό

Μέσα στα χέρια μου σε βρίσκω ξαπλωμένη
να ονειρεύεσαι, να κλαις και να κοιμάσαι,
στην αγκαλιά μου θα ξυπνάς ερωτευμένη
και εγώ θα νοιώθω αν μ' αγαπάς κι αν με θυμάσαι.

Μέσα στα μάτια μου σε βρίσκω δακρυσμένη
για το παρόν σου που γερνά και σε πλακώνει,
στην αγκαλιά μου θα αγαπιέσαι ευτυχισμένη
με μιαν αγάπη που το σύμπαν αυλακώνει.

Μέσα στο όμορφο ταξίδι που με δένει,
που με κλειδώνει στη δική σου φυλακή,
μαζί με μένα δεν θα είσαι πια θλιμμένη
κι εγώ θα μείνω ως το τέλος μου εκεί.

Μέσα στα χέρια μου σε βρίσκω ζαλισμένη
απ' τα ποτά της άγριας νιότης που σ' ορίζει,
στην αγκαλιά μου θα ξυπνάς ερωτευμένη
και θα σου δίνω ό,τι χαρά σε πλημμυρίζει.

Μέσα στα μάτια μου σε βρίσκω να σωπαίνεις,
βλέπεις μπροστά σου άδειο μέλλον και παγώνεις,
στην αγκαλιά μου δεν σ' αφήνω να πεθαίνεις,
θα σ' αγαπώ όταν γελάς και όταν θυμώνεις.

Μέσα στο όμορφο ταξίδι που με δένει,
θα μείνω πάντα στην καρδιά σου ναυαγός,
εγώ θα αλλάξω τη ζωή σου τη θλιμμένη
θα μείνω πάντα στη ζωή σου κυνηγός.

Ταξίδια των ονείρων

Όλα στο μυαλό σου είναι εικόνες,

φαντάσματα, του χρόνου αερικά,

λουλούδια του βυθού σου και γοργόνες

στο χώμα σου φυτρώνουν μυστικά.

Σηκώνεσαι στου ύπνου σου τις ώρες,

μονάχος, δακρυσμένος και βουβός,

σαν σύννεφο που βάρυνε απ' τις μπόρες,

παλιός και κουρασμένος αρχηγός.

Τα μάτια σου τσακίζονται στα βράχια

του μαύρου, μολυσμένου και ορφανού

του χρόνου που σκορπίζει όλα τα στάχυα

σε όλα τα σημεία του ουρανού.

Αντίλαλοι των ήχων σου τα χρόνια,

παλεύουν κουρασμένα να σωθούν,
της άνοιξης που φεύγει χελιδόνια
που ψάχνουν μια φωλιά να κοιμηθούν.

Όλα στο μυαλό σου σαν θητείες,
που πέρασαν, σου φτιάξανε ψυχή,
σου χάρισαν ζωή οι αλητείες
σε αυτή τη ζαλισμένη εποχή.

Τα μάτια σου βροχή θα πλημμυρίσουν,
ποτάμια που θα τρέχουν σαν πονάς,
ζητάς τώρα τα χρόνια να γυρίσουν,
αυτά που με τις μνήμες προσκυνάς.

Στα μάτια σου ταξίδια θα σου γνέφουν
με νότες, με φιλιά και με σιωπή,
ταξίδια των ονείρων που σε τρέφουν,
σου φέρνουν τη ζωή που σου 'χαν πει.