Άναρχη νιότη

Μέσα στη νιότη πάντα ψάχνω για το χρόνο,
σ' αυτή που σε 'φερε στους ώμους μου γεράκι
ξερνούν τις φλόγες τους της μέρας μου οι δράκοι
μέσα απ' τα έγκατα της γης που θα ματώνω.

Μες την ομίχλη, του καιρού μαργαριτάρι
πυκνά τα νέφη που σκεπάζουν μαύρα μάτια,
κρύβουνε δάκρυα της ψυχής τα μονοπάτια
και το μεγάλο της ζωής το αλφαβητάρι.

Τα καλοκαίρια τη ζωή μου θα αντιγράφω
πάνω σε φύλλα λεμονιάς, ροδιάς και δυόσμου,
τραγούδια ανθίζουν στα ραδιόφωνα του κόσμου
ξυπνώντας μνήμες απ' της μοίρας τους τον τάφο.

Οσμή χειμώνα, γειτονιάς, χιονιού και πάγου,
χορός του πλήθους, συντροφιές, ωδή στο τζάκι,
μακραίνει ο δρόμος ξαφνικά για την Ιθάκη,
βαθαίνει ο χρόνος προς το τέλος του πελάγου.

Μέσα στη νιότη μου θα ψάχνω για το νήμα
που παρακάτω στη ζωή θα μ' οδηγήσει,
ποτέ δεν με 'νοιαξε να βρω έστω μια λύση
που θα χαλά της αναρχίας μου το βήμα.

Οι μέρες μένουν τώρα μόνες, γερασμένες
κερνούν ιδρώτα, ουρανό μαζί με ψέμα,
μικρά χαμόγελα που πνίγονται στο ρέμα
καίνε τις νύχτες που ξημέρωσαν παρθένες.

Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς εδώ για πάντα,
πίσω από κάποια βαφτισμένη ανωνυμία,
συντονισμένοι σε καινούργια τρικυμία,
σε νέα δόνηση που κρύβει μια μπαλάντα.

Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς σε μια θητεία,
σε άγρια θάλασσα καράβια ξεχασμένα,
εγώ, εσύ και τόσοι άλλοι στα χαμένα,
ζωή σημαίνει πάντα νιότη και αλητεία.

Το αλφαβητάρι του καιρού μου

Το ΑΛΦΑ γράφει την αλήθεια
χωρίς φραγμούς και καταδότες,
χαλάκι βρώμικο η συνήθεια,
το καθαρίζουν πάντα οι νότες.

Το ΒΗΤΑ τρέχει για βοήθεια
κατατρεγμένων και αλλήλων,
χωρίς κακούς και κακοήθεια
να ΄ναι η ζωή εχθρών και φίλων.

Το ΓΑΜΑ μοιάζει με τη γη μου
που ασφυκτιά και αναστενάζει
έχει έναν πόνο η οργή μου
την εποχή μου σαν κοιτάζει.

Το ΔΕΛΤΑ πέρασε σαν δάκρυ
που ξεχειλίζει και λυτρώνει,
δεν έχει ο πόνος ποτέ άκρη
δεν σταματά και δυναμώνει.

Μέσα στο ΈΨΙΛΟΝ η ελπίδα
κρύβεται κάπου, δεν μιλάει,
είναι μια άγνωστη πατρίδα,
κάπου στο μέλλον έχει πάει.

Ζωή στο ΖΗΤΑ που πλανιέται,
μέσα στα λάθη και μεθάει,
ξέρει πως μια φορά γεννιέται
και στην κραιπάλη της τα σπάει.

Πάμε στο ΗΤΑ των ηρώων
που δεν αντέχουνε την ήττα,
από τον Έκτωρα των Τρώων
μέχρι στρατιώτη του πενήντα.

Το ΘΗΤΑ μοιάζει με τη θλίψη
που έχει κάτσει σαν τη σκόνη
σε κατεβάζει απ' τα ύψη
μα όταν τη διώξεις σε σηκώνει.

Το ΙΩΤΑ μοιάζει με ιέρεια,
τα μάτια κλείνει και θυμάται
ουρλιάζει με υψωμένα χέρια
μα να μιλήσει πια φοβάται.

Το ΚΑΠΠΑ κόκκινο σαν αίμα
τη γη ξανά θα πλημμυρίσει,
ο κόσμος όλος ένα ψέμα
μέχρι η αλήθεια να γυρίσει.

Το ΛΑΜΔΑ υπάρχει σε μια λάμψη
που κάνει το σκοτάδι μέρα,
την αγωνία μου θα κάμψει
πετώντας πάνω στον αέρα.

Το ΜΙ του μαύρου γοητεία,
σαν ένα μπλουζ που αργοκλαίει,
όλη η ζωή σε μια θητεία,
καράβι χάρτινο που πλέει.

Το ΝΙ νησί που με έχει ζώσει
σαν μια τεράστια μαύρη αράχνη,
μέσα στο χώμα θα με χώσει
σαν πάψει η ελπίδα να με ψάχνει.

Το ΞΙ φαντάζει με έναν ξένο
που ψάχνει τόπο για να μείνει,
μα εγώ από χρόνια περιμένω
σαν μετανάστης την ειρήνη.

Το ΟΜΙΚΡΟΝ σ' όνειρο πετάει,
ένα παιδί μετράει τ' άστρα,
αλήτης νυχτοπερπατάει
στα μαγεμένα του τα κάστρα.

Το ΠΙ σαν πέτρα σκαλισμένη
μνημείο πανάρχαιο στη φύση,
σε οικεία πατρίδα αφημένη,
κάτω απ' του ήλιου το μεθύσι.

Το ΡΟ σαν ρήμα προδωμένο
γυρεύει τρόπο να αποδράσει,
μένει στην άκρη ξεχασμένο
και περιμένει για να δράσει.

Στιγμή στο ΣΙΓΜΑ ψάχνω τώρα
το παρελθόν να αποτινάξω,
να ζήσω ελεύθερος σε χώρα
που να αγαπάω δεν θα πάψω.

Μέσα στο ΤΑΥ κοιτώ το τέλος
στην ανυπόφορη μιζέρια,
της καταχνιάς σπασμένο βέλος
βορρά στα νέα καλοκαίρια.

ΥΨΙΛΟΝ γράμμα που υψώνει
σε μια γροθιά τεράστιο χέρι,
ύψιστη αλήθεια ξεσηκώνει
και το οπλίζει με μαχαίρι.

Φωτιά στο ΦΙ θα 'βγει μεγάλη
μέσα από ηφαίστειο, από κρατήρα,
στον ουρανό ψηλά προβάλλει
σαν σε γιγάντιο αναπτήρα.

Στο ΧΙ ο χρόνος έχει αρχίσει
να κάνει αντίστροφη πορεία,
δεν σταματά σε αυτή την κρίση
δεν ξεπουλά την ιστορία.

Το ΨΙ σαν ψέμα θα περάσει,
λοιώνει σαν πάγος και σαν χιόνι,
το παλιό έτος θα γεράσει
και το καινούργιο ξημερώνει.

ΩΜΕΓΑ τελευταίο γράμμα
μέχρι να φύγει αυτό το βράδυ,
ζωή με αλφάβητο αντάμα
να καθαρίσει το σκοτάδι.