Μες το τραγούδι του φονιά

Μες το τραγούδι του φονιά,
της στοιχειωμένης σφαίρας,
ακούστηκε ένας σπαραγμός
και ρίζωσε στο χώρο,

σε κάποια απόμερη γωνιά
καταραμένης μέρας,
γραμμένος είναι ένας καημός
με μαύρο μαρκαδόρο.

Μες το τραγούδι του νεκρού,
του πένθιμου χειμώνα,
ξυπνάει αντίγραφο φιλί
σε ιδρωμένα χείλη,

μέσα στα χρόνια του μικρού,
του πρόσφατου αιώνα,
ξεθωριασμένη απειλή,
ανάβει το φυτίλι.

Μες το τραγούδι του φονιά,
μ' ορχήστρα του θανάτου,
σε ματωμένη φυλακή,
σ' ένα σβησμένο φάρο,

όλου του κόσμου η απονιά
ποτίζει τη σκιά του,
μα, πάντα ο πόνος θα 'ναι εκεί
απ΄τον κρυμμένο χάρο.

Μες το τραγούδι του νεκρού,
μια ξεχασμένη νότα
μια δόλια, πέτρινη καρδιά,
γυρεύει να γλυκάνει,

ξυπνάει το κλάμα ενός μωρού,
ανάβει όλα τα φώτα
κι αγιάζει όλα τα χαρτιά
με σινική μελάνη.

Μες το τραγούδι του φονιά,
σε δακρυσμένο χώμα,
ένα λουλούδι έχει φανεί
και μια μικρή συγνώμη,

και στου νεκρού τη γειτονιά,
σε κλειδωμένο στόμα,
έχει ανθίσει μια φωνή
και μια αλλαγμένη γνώμη.

Μες το τραγούδι του φονιά,
θα κρύβεται μια θλίψη,
μες το τραγούδι του νεκρού,
ένα ''γιατί'' θα μένει,

μα αυτό που κρύβει η ερημιά,
αυτό που έχει λείψει,
λέξη στα χείλη ενός μικρού,
μια νύχτα μεθυσμένη.

Περιπλανήσεις

Περιπλανήσεις μες της νύχτας τα συμβάντα,
σκληρό σκοτάδι που τη σκόνη του αναπνέω,
με την αλήθεια της ψυχής μου για αβάντα,
στο παραπέντε μου, προτού να καταρρέω.

Περιπλανήσεις μες την άβυσσο του χρόνου,
πίσω από λέξεις, από φώτα και εικόνες,
λίγα απομένουν αποθέματα οξυγόνου,
για να αντέξω τους επόμενους χειμώνες.

Περιπλανήσεις σε πανάκριβα τραγούδια
που καθρεπτίζουν τις ψυχές πριν αποδράσουν,
οι καληνύχτες ανταμώνουν τα λουλούδια,
λίγο πριν φύγουν και στ' ανύπαρκτο περάσουν.

Περιπλανήσεις στις σιωπές και στις αντάρες,
σε μαύρους ήχους που τις μνήμες μου χαράζουν,
μέσα στα χάδια, στις βρισιές και στις κατάρες,
πότε ζωή και πότε θάνατο μοιράζουν.

Περιπλανήσεις σε μια γνώριμη πατρίδα,
που κάθε ώρα, κάθε μέρα αργοπεθαίνει,
όλο βουλιάζει σε μια ατέλειωτη παγίδα,
δίχως αντίσταση, χωρίς να επιμένει.

Περιπλανήσεις μες της νύχτας την ελπίδα,
σκληρό σκοτάδι που στις φλέβες μου τρυπώνει,
με την αλήθεια της ψυχής μου για ασπίδα,
ψυχρός αέρας με σκορπά και με λυτρώνει.

Η φυγή

Τα μάτια μου σκεπάσανε το χώμα,
με κύκλωσε η μέρα σαν σκιά,
αθάνατη κι αρχέγονη γριά,
με κράτησε κοντά της λίγο ακόμα.

Σ' αντάλλαγμα προσφέρει την αυγή,
που φέγγει του κορμιού της την ασχήμια,
μου έστειλε για φύλακες αγρίμια,
όμως εγώ διαλέγω τη φυγή.

Σ' αντάλλαγμα μου πρόσφερε βροχή,
τη σκόνη της ψυχής μου να ξεπλύνει,
μα τίποτα δεν έχει απομείνει,
το τέλος, ίσως, φέρει νέα αρχή.

Σ' αντάλλαγμα προσφέρει το λευκό,
το χιόνι που παγώνει και χλωμιάζει,
μα τίποτ' άλλο πια δεν με τρομάζει,
θα φύγω σε ταξίδι μαγικό.

Σ' αντάλλαγμα μου πρόσφερε φωτιά,
ζωγράφησε στο στόμα μου το γέλιο,
το πίστεψα σαν βάση, σαν θεμέλιο,
μα το 'χασα μια μέρα στα χαρτιά.

Σ' αντάλλαγμα, την ύστατη στιγμή,
η μέρα μου προσφέρει μια ελπίδα,
στο τέλος, μήπως σώσω την παρτίδα,
ανοίγοντας στο χρόνο μια ρωγμή...

Το χώμα, τώρα, σκέπασε τα μάτια,
τα στόματα σφιγμένα, σιωπηλά,
η μέρα τώρα πια δεν μου μιλά,
κλεισμένη μες του ήλιου τα παλάτια.