Σ' αναζητώ

Σ' αναζητώ μέσα στη θλίψη της ματιάς μου,
πάνω στη μαύρη ζωγραφιά του αετού μου,
μέσα στα φύλλα της στενάχωρης καρδιάς μου,
μέσα στη ζέστη ενός ακόμα πυρετού μου.

Σ' αναζητώ μέσα στο φύσημα τ' ανέμου,
μέσα στη διάφανη βροχή που με σκεπάζει,
μέσα στο αίμα και στη φρίκη ενός πολέμου,
σ' όνειρο-εφιάλτη που στον ύπνο με τρομάζει.

Σ' αναζητώ μέσα στα λάθη που με πνίγουν,
μέσα στις άγνωστες στιγμές του μέλλοντός μου,
μέσα στις τόσες μουσικές που με τυλίγουν,
μέσα σε όλα όσα κρύβονται εντός μου.

Σ' αναζητώ μες το κρασί της ευτυχίας,
μέσα στο ρούμι του νησιού των θησαυρών σου,
μες τα παιχνίδια κοριτσιών της επαρχίας,
μες τις εκρήξεις των απόμακρων θυμών σου.

Σ' αναζητώ μέσα στα απόκρυφα ταξίδια,
μες την πανάκριβη την τρέλα του μυαλού μου,
μέσα στης μνήμης μου τ' ατέλειωτα βαρίδια,
που με κρατούν σιδεροδέσμιο του εαυτού μου.

Σ' αναζητώ μες τους καπνούς των ηφαιστείων,
μέσα στα βάθη του μυαλού των ποιητών μου,
μες τις ατάκες των κακόγουστων αστείων,
μέσα στα δώρα των νικών και των ηττών μου.

Σ' αναζητώ μες τη σιωπή, μα δεν σε βρίσκω,
ίσως, αλήθεια, πάνω μου σε κουβαλάω,
τί κι αν βασίζω τη ζωή μου σ' ένα ρίσκο,
εγώ απόψε με το θάνατο μιλάω.

Σ' αναζητώ στην κατρακύλα του καιρού μου,
όμως, αλήθεια, στην ψυχή σε κουβαλάω,
πάνω στο γύρισμα ζειμπέκικου χορού μου,
εγώ απόψε με το θάνατο μιλάω.

Θλιμμένη Ολλανδέζα

Του ήλιου εικόνα σε κατάλευκο τοπίο,
οσμή του Μάη μες του Ρότερνταμ τις νύχτες,
κορίτσι μόνο σ' ένα ελεύθερο πεδίο,
εγκλωβισμένη σ' ηδονές και σε ξενύχτες.

Βγαλμένη απ' όνειρο, τους δείκτες θρυμματίζεις,
όλοι οι καθρέπτες κουβαλούν την ομορφιά σου,
μα πάντα μόνη σου, την τύχη σου θα βρίζεις,
μες τα κρεβάτια που δικάζουν την καρδιά σου.

Τώρα κι εγώ που έχω πέσει αιχμάλωτός σου,
έχω μεθύσει απ' του κορμιού σου τις τουλίπες,
σ' ευχαριστώ που με κερνάς τον εαυτό σου
και σ' αγαπώ γιατί μου ξόρκισες τις λύπες.

Του ήλιου εικόνα, είσαι ανάσα που δροσίζεις,
ένας αέρας βορινός που κλέβει ώρες,
ζεις στο χειμώνα μα σαν άνοιξη μυρίζεις,
είσαι λιακάδα μα εγκλωβίζεσαι στις μπόρες.

Μικρή πανσέληνος στα απέραντα σκοτάδια,
στα μπαρ του κόσμου αναλώνεις το κορμί σου,
μετράς τα χρόνια σου στου έρωτα τα βράδυα,
πρόσεξε μόνο να μη χάσεις την ψυχή σου.

Κι εγώ που τώρα έχω πέσει αιχμάλωτός σου,
ερωτευμένος με πεντάμορφη τροτέζα,
σ' ευχαριστώ που με κερνάς τον εαυτό σου
και σ' αγαπώ ξανθή, θλιμμένη μου Ολλανδέζα.

Κι εγώ που τώρα έχω πέσει αιχμάλωτός σου,
ξανθό μου φως μέσα στα απέραντα σκοτάδια,
σου λέω μόνο, πρόσεχε τον εαυτό σου,
και σ' αγαπώ κι ας με πουλάς τώρα τα βράδυα.

Ανεμώνα

Ερωτευμένος μ' ένα ρόδο του Γενάρη,
κάτασπρη κόρη ενός βορινού λιμένα,
είχε στα μάτια ένα κόκκινο φεγγάρι,
είχε στο χέρι δερματόστικτο εμένα.

Ήμουν κλεισμένος σ' αγκαλιά που 'χει μικρύνει,
σ' ορμή του λίβα που στο διάβα μ' έχει κάψει,
γραμμένη λέξη σ' ένα τζάμι που θα μείνει,
για μια αγάπη που στο αίμα έχει αράξει.

Χλωμό μου βλέμμα μου 'χεις πάρει την ψυχή μου,
πάνω στο Βόρειο παγωμένο ωκεανό σου,
τώρα στους ώμους κουβαλώ την εποχή μου
κι εσύ τη φλόγα που ακουμπά τον ουρανό σου.

Ήμουν δωσμένος σε κατάλευκο χειμώνα,
με λέξεις χάρτινες ακόμα σου μιλάω,
τώρα στο χέρι έχεις ''χτυπήσει'' ανεμώνα,
μα εγώ για πάντα στην καρδιά σε κουβαλάω.

Γενέθλια νύχτα

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τις άλλες,
ώρες συνόλου, όλες ίδιες, όπως πάντα,
αξίζει μόνο η αφορμή για τις κραιπάλες,
γενέθλια μέρα, περπατώ χρονιές σαράντα.

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τα τρένα,
να μου θυμίζει ''η ζωή είναι ταξίδι''
άπειρες ώρες, όλες μοιάζουν σαν εμένα,
μικρές μου μνήμες σε ατέλειωτο παιχνιδι.

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τα λόγια,
παλιές κουβέντες που σιωπούν, έχουν πεθάνει,
λέξεις που κρύφτηκαν στης μνήμης τα υπόγεια,
μα έχουν δύναμη αρκετή να με ξεκάνει.

''Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει, μ' αρρωσταίνει''
ακούω απόψε απ' το στόμα του Βασίλη
ένα ταξίδι στη Βικτώρια με πηγαίνει,
μα πάνε χρόνια που έχω κάψει τη Βαστίλη.

Και για αυτά όλα που για μένα έχουν γίνει,
δεν έχω φόβο τώρα πια και δεν με νοιάζει,
έχω ποτίσει τη ζωή μου σε καμίνι
και δεν μπορεί ποτέ κανένας να μ' αλλάζει.

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τις άλλες
σαν μια ανάσα, σαν βροχή και σαν λιοπύρι,
σαν τα κεφάλια που προσμένουν τις κρεμάλες,
σαν τα σπαθιά που θα προσφέρουν χαρακίρι.

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τις άλλες,
άλλη μια νύχτα σαν στενάχωρη μπαλάντα,
αξίζει μόνο η αφορμή για τις κραιπάλες,
γενέθλια νύχτα, περπατώ χρονιές σαράντα.

Νύχτα ξυραφένια

Τα σύννεφα σκεπάζουν την αλήθεια,
πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι ξανά,
γουστάρεις να ποντάρεις για βοήθεια
σε νύχτα ξυραφένια που πονά.

Τα κόκκινα ταξίδια ως την άκρη,
σε ρίχνουν σ' ένα ακόμα πυρετό,
θα ρίσκαρες τα πάντα για το δάκρυ
χρυσάφι απ' τα μάτια σου καυτό.

Στις διάφανες πορείες του μυαλού σου,
καθρέπτες από δέρμα αερικό,
να βλέπεις τις αιτίες του χαμού σου,
στιγμές από πανάκριβο υλικό.

Τα σύννεφα σου κρύβουν απ' το βλέμμα
της πιο απλής αλήθειας συνταγή,
σκορπίζεις τη ζωή σου σ' ένα ψέμα,
δεν σε χωράει τώρα όλη η γη.

Το φως από μακρυά σε περιμένει,
τρεμάμενο, μοιραίο και θαμπό,
η πιο ζεστή αλήθεια βουτηγμένη
στο αίμα της καρδιάς σου το νωπό.

Παρτίδα που δεν τέλειωσε ακόμα,
ημέρα που δεν έδυσε κι αυτή,
και το φιλί δεν στέγνωσε στο στόμα,
ακόμα ψάχνεις να 'βρεις το γιατί.

Τα σύννεφα σκεπάζουν την αλήθεια
ποτέ όμως δεν σε 'νοιαξε γι' αυτή,
γουστάρεις να ποντάρεις για βοήθεια
σε νύχτα ξυραφένια, δυνατή.

Ζωή από μετάξι κι αμνησία,
σημάδι μιας γλυκιάς καταστροφής
στρωμένο περιβάλλον για θυσία
στο δρόμο της δικής σου επιστροφής.

Για τη ζωή

Η ζωή είναι ένας στίχος,
είμαστε όλοι ποιητές,
άλλοι είναι της ημέρας
κι άλλοι νύχτας τιμητές.

Η ζωή είναι μια φράση
που τη γράφουμε εμείς,
άλλοτε με σκόρπια λόγια
ή με λόγια της στιγμής.

Η ζωή είναι τραγούδι
και εμείς ερμηνευτές,
τραγουδάμε να ξεχνάμε
ή θυμόμαστε το χτες.

Η ζωή είναι καράβι
και εμείς ταξιδευτές,
άλλοι μέσα στα ναυάγια
κι άλλοι μέσα στις γιορτές.

Η ζωή είν' ένας ήλιος
και πλανήτες όλοι εμείς,
Άρης, Γη και Αφροδίτη,
Δίας, Κρόνος και Ερμής.

Η ζωή είναι παιχνίδι
κι είμαστε όλοι παιδιά,
άλλοι παίζουν με το νου τους
κι άλλοι παίζουν με καρδιά.

Η ζωή είν' αφετηρία,
είναι και τερματισμός,
η χαρά γίνεται γέλιο
και η λύπη είναι λυγμός.

Η ζωή είναι μια λέξη
που την λέμε από μικροί,
μια αγάπη κι ένα μίσος,
μια γλυκιά και μια πικρή.

Η ζωή είν' ένας στίχος
που μιλάει για μια γη,
για μια θάλασσα που φεύγει,
μετά πέφτει μια σιγή...

Παγίδα

Μ' ένα τραγούδι αγκαλιά
και μια φωνή που τρέμει,
στριφογυρνάς σαν άνεμος,
μνήμη που ζεματάει,

σε τοίχο χάνεται η μιλιά
σ' ανήλιαγο χαρέμι,
μα τ' όνειρο σου ξαναζεί,
βγάζει φτερά πετάει.

Μ' ένα τραγούδι αγκαλιά,
δάκρυ που δεν στεγνώνει,
μέσα στο μισοσκόταδο
κανείς δεν σε γνωρίζει,

σε μια καινούργια σιγαλιά
το όνειρο σου απλώνει,
μα το ποτάμι πάει μπρος
και πίσω δεν γυρίζει.

Μ' ένα τραγούδι αγκαλιά,
με λόγια που πονάνε,
για λίγες ώρες καθαρές
κερδίζεις φαντασία,

ασπρίσαν λίγο τα μαλλιά,
στιγμές που σε μεθάνε,
αυτές σε καταδίκασαν
σε ακόμα μια θυσία.

Μ' ένα τραγούδι αγκαλιά
και μια φωνή πνιγμένη,
αυτό το κάτι σε κρατά,
σε φέρνει πάλι πίσω,

αυτό που σού 'λεγαν παλιά
για μια ζωή κλεμμένη,
παγίδα για το θάνατο,
μα εσύ τους λες ''θα ζήσω''.