Πεζό

Πίσω από τα ακριβά βλέμματα των ανθρώπων κρύβεται η θλίψη.

Έχει την όψη κορακιού που ήθελε να είναι αετός και λιοντάρι.

Οι ψυχές δεν γερνούν ποτέ μόνο δυναμώνουν, αδυνατίζουν, ή χάνονται στα λευκά κελιά τους.

Τα τραγούδια είναι ψυχές, οι ψυχές είναι τραγούδια της ειρήνης και της έκστασης.

Η ζωή είναι δρόμος που οδηγεί στο χαμό ή στην ιερή  αδράνεια ανεκπλήρωτων ονείρων.

Τα λάθη αμέτρητα, ο πόνος δεν τελειώνει ποτέ, τα χρώματα ξεθωριάζουν μα προδίδουν τις ανυπότακτες ιδέες που τρέφονταν πάντα με αποκαθηλώσεις, απομυθοποιήσεις και ξεγυμνώσεις παθητικών ενόχων.

Τα χρόνια περνούν, οι σκέψεις όχι.

Τα φώτα χαμηλώνουν, μα ο ήλιος πάντα θα ανατέλλει.

Οι χαρές τελειώνουν μα πάντα θα γράφονται νέες.

Οι αγάπες παλιώνουν μα οι μνήμες δεν θα σβήσουν ποτέ.

Οι ψυχές δεν γερνουν ποτέ, μόνο κρύβονται προσωρινά σε αστρικά λαγούμια απροσάρμοστων θεωριών.

Πίσω από τα ακριβά βλέμματα των ανθρώπων κρύβεται η θλίψη.

Ίσως κάποτε το κοράκι γίνει αετός.

Ίσως γίνει λιοντάρι κατασπαράζοντας όλους τους υποτακτικούς της σύγχρονης κόλασης.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

Είδαν πολλά τα μάτια μου

στου ουρανού τον θρόνο,

τη μια γινόμουν συννεφιά,

την άλλη υδάτινα καρφιά

πάνω στη γη καρφώνω.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σαν γλάρος του πελάγου,

πάνω από πέτρινα νησιά,

τα βαφτισμένα θαλασσιά

απ' την πνοή ενός μάγου.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σαν λεύκα και πλατάνι,

με χαραγμένο τον κορμό,

με μια καρδιά για λυτρωμό,

ψυχούλα να ζεστάνει.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σε φορτηγά καράβια,

στων οριζόντων τις γραμμές,

σκιές που πλέκουν διαδρομές

στου χρόνου τη μοράβια.

Είδαν πολλά τα μάτια μου,

μου 'παν πολλά οι λέξεις,

σε μια φωνή, σε μια πνοή,

σε μια γεμάτη αναπνοή,

θα είσαι ό,τι διαλέξεις.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σε δρόμους χωρίς τέλος,

και ακόμα μένω ζωντανός,

ένας αλήτης ταπεινός

και αλύτρωτος Οθέλλος.

Κερνάει ο νους

Μες τις αυλές των ποιητών μας,
ριζώνει ο χρόνος και επιμένει,
μέσα στα φύλλα του οι θλιμμένοι,
αντιγραφές των εαυτών μας.

Γυάλινα σώματα διαφάνειας,
καρδιές, αιμάτινες θυρίδες
να μαρτυρούν αυτά που είδες
μες τους καθρέπτες της αφάνειας.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,
που αναζητάς παντού και πάντα,
μες την ομίχλη των σαράντα
βαθειά ψυχή και οφθαλμαπάτη.

Μέσα σε ανώνυμα σημάδια
κρύβονται οι λύπες που μας ζώνουν,
τα καλοκαίρια θα μας σώνουν
απ' του χειμώνα τα σκοτάδια.

Σε χίλια μέτωπα παλεύεις
μέχρι το τέλος του αγώνα,
να βγεις απ' έξω απ' την εικόνα,
άλλη ταυτότητα γυρεύεις.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,
το σιωπηλό σου μεγαλείο,
φτιαγμένο απ' όνειρα βιβλίο,
μαύρο κοράκι και άσπρο άτι.

Πάνω στο χώμα του ονείρου
μοιάζει ο χρόνος με ένα δέντρο,
φτάνουν οι ρίζες του στο κέντρο
αυτού του κόσμου του απείρου.

Κι αν ζώνουν φίδια τα κορμιά μας,
πελώρια ψέματα μιζέριας,
πάντα οι κραυγές κάποιας ιέρειας
θα πυρπολούν την ερημιά μας.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,
δίνει σε κάποιους τα φτερά του,
πετάει ο καθείς με τη σειρά του
για της αλήθειας το παλάτι.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι
που διαπερνά το πεπρωμένο,
μένει να βρεις που είναι κρυμμένο
το ξεχασμένο μονοπάτι.

Ταξίδια

Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,
σημαδεμένα σώματα, νευρώσεις του μυαλού,
ώρες που 'γράψαν θάνατο, που μύρισαν σκοτάδι
γιατί γι' αλλού κινήσαμε και φτάσαμε αλλού.

Πόσα ταξίδια κάναμε σε νοητούς λιμένες
με δυο ρουθούνια γυάλινα σε τόπους μακρινούς,
ζωές που παραδόθηκαν σε ψεύτικους ποιμένες
σταθμοί που γράψαν θάνατο για τους προσωρινούς.

Πόσα κορμιά σταυρώθηκαν στον γολγοθά της τρέλας,
μέσα στα ψιλά γράμματα, τα πίσω απ' τις γραφές,
ζωγραφισμένα κλάματα παλιάς ακουαρέλας
που γίνονται μηνύματα και του μυαλού τροφές.

Πόσα τραγούδια γράφτηκαν για το λευκό της θλίψης,
σε ωκεανούς της άρνησης, στη σκόνη του κενού,
μορφές στο χρόνο ανένταχτες με χίλιες αναλήψεις,
μικρές σκιές ακίνητες στην άκρη του φανού.

Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,
σε αγχόνες που κρεμάστηκαν στο ύψος τ' ουρανού,
των ξεχασμένων γράμματα που γράφτηκαν σκοτάδι
γίναν φτερά για τ' όνειρο διαχρονικού κοινού.

Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,
καταραμένοι, άυλοι, πολίτες της νυχτιάς,
άυπνα μάτια, κόκκινα, που λάμπουν μόνο βράδυ
που έχουν κρυμμένη μέσα τους τη λάμψη της φωτιάς.

Για μια στιγμούλα πανικού

Μες τις ανάσες άγριων ζώων θα ανατέλλεις,
μέσα απ' τα δόντια πεινασμένων κροκοδείλων,
πάνω στα λόγια των εχθρών, μα και των φίλων
για μια στιγμούλα πανικού που πάντα θέλεις.

Μέσα στα λόγια των νεκρών λίγο πριν φύγουν,
μέσα στα δάκρυα των δικών τους των ανθρώπων,
πάνω στα χώματα των ξεχασμένων τόπων
σ' άγρια λουλούδια που φυτρώνουν και ανοίγουν.

Πάνω στων δέντρων τους κορμούς γράφει για σένα,
πάνω στις όπλες μαύρων, γέρικων αλόγων,
στα ψιλά γράμματα που κρύβονται στων λόγων
που δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα.

Μέσα στην πίκρα ενός χαμόγελου που σβήνει,
μέσα στα μάτια που γουρλώνουν απ' τον τρόμο,
πάνω στα δάχτυλα που δείχνουνε το δρόμο
που οδηγεί στη πιο ανυπόφορη οδύνη.

Μέσα στο αμίλητο το βλέμμα θα γεννιέσαι ,
γέρων ανθρώπων που το τέλος περιμένουν,
στα υγρά τους μάτια που το θάνατο υφαίνουν,
ύστατη ελπίδα να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Μέσα στα άυλα της θέλησης χατίρια,
μέσα στα όνειρα που αφήσαμε να λήξουν,
μικρά συμπόσια που σε λίγο θα εκλείψουν
και εσύ κρασί που ξεχειλίζεις τα ποτήρια.

Μέσα στο απέραντο του νου μου το πηγάδι,
μέσα στα όνειρα που κρύφτηκαν στις μνήμες,
φυτρώνεις τώρα νέα λέξη μες τις ρίμες,
εσένα ψάχνω σαν χρυσό και σαν πετράδι.

Κίρκη

Της τρέλας τα ανορθόγραφα
με ανύποπτες διαθέσεις,
της λογικής αυτόγραφα
ψυχούλας καταθέσεις.

Του χωρισμού τα ανείπωτα,
τα λόγια τα μεγάλα
φλερτάρουν με το τίποτα
σε ραγισμένη γυάλα.

Του έρωτα τ' αντίγραφα
φτιαχτά από πλαστελίνη
φαντάζουν ψευδεπίγραφα
σε απόκρυφη σελήνη.

Η Κίρκη πάντα όμορφη,
γυμνή μεθάει το χρόνο,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
χαμογελώντας μόνο.

Του πόθου το παράπονο
ξυπνάει τις ερινύες,
από όνειρο παράφωνο
με χίλιες ερμηνείες.

Της νύχτας τα παράδοξα
θα γράφουν ιστορία
και ας τελειώνουν άδοξα
με δέος και απορία.

Κλεμμένος χρόνος, διάφανος,
σπαρμένος με αντιθέσεις,
αιώνιος γιος πεντάρφανος
σε μύριες υποθέσεις.

Η Κίρκη πάντα όμορφη,
γυμνή κερνάει τα πάθη,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
με στολισμένα λάθη.

Η Κίρκη πάντα όμορφη
γυμνή χαμογελάει,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
που πάντα θα κυλάει.

Ψυχή φευγάτη

Κρατάς το λόγο καθαρό
και την ψυχή σου χύμα,
σε μια κρυμμένη άνοιξη
στης απονιάς τη σκόνη,

σαν του ινδιάνου το φτερό
και του τσολιά το βήμα,
κόντρα στην άρρωστη σκιά
που τις καρδιές νυχτώνει.

Κρατάς το νου σου ανοιχτό
και την καρδιά γεμάτη,
αναζητάς τα αρώματα
που τ' άσχημα ομορφαίνουν,

έχεις το γέλιο φυλαχτό
και μια ψυχή φευγάτη,
κόντρα σε χείλη αγέλαστα
που ζουν για να πεθαίνουν.

Μέσα σε χρόνια που γερνούν,
σε χρόνια που βαραίνουν,
τα όνειρα σου κουβαλάς
ακροβατώντας μόνος,

τα καλοκαίρια προσπερνούν,
μα αυτά που σε πικραίνουν
φαντάζουν τόσο ασήμαντα
και μακρινά συγχρόνως.

Κρατάς τα μάτια σου κλειστά
στου νου τα μονοπάτια,
τα πιο μικρά σου μυστικά
σαν τα φτερά θα ανοίγουν,

αρχαία λόγια σκαλιστά,
σε αρχαικά κατάρτια
βαθειά στα πέρατα της γης
με το άχρονο θα σμίγουν.

Κρατάς το λόγο καθαρό
και μια ψυχή φευγάτη,
με αναστημένα θαύματα
απ' τον καιρό της νιότης,

με έναν ζειμπέκικο χορό
στου φεγγαριού την πλάτη,
στο δρόμο με τα όνειρα
για πάντα ταξιδιώτης.

Κρατάς το λόγο καθαρό
ώσπου η ψυχή κινάει
ταξίδι για τα σύννεφα,
ταξίδι για το χώμα,

το τελευταίο σου οχυρό
σαν η καρδιά πονάει
ο πληγωμένος τόπος σου
που σε θυμάται ακόμα.

Σε κυβερνούσε ο καιρός ...

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
μικρά σημάδια του χαμού βαραίνουν τα φτερά σου,
σε ένα ακόμα χάραμα θα ταξιδέψεις μόνος
σε έναν τόπο δανεικό που κλέβει τη χαρά σου.

Είχες τα όνειρα οδηγούς για μονοπάτια άλλα,
κρατώντας τα πατήματα που δεν αφήνουν ίχνη,
σε αστεριών πατώματα, σε οράματα μεγάλα,
μα αλλά γράφει η καρδιά κι άλλα η ζωή σου δείχνει.

Τώρα τα μάτια σου βροχές σκορπούν στα δειλινά σου,
σε γνώριμα περάσματα γυρνούν και ταξιδεύουν,
αλλάζεις τα μηνύματα στα άδεια πρωινά σου
με του καιρού τα βήματα και τώρα σε παιδεύουν.

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
της συννεφιάς τα χρώματα, σαν πυρκαγιά σε ζώνουν,
σε ένα ακόμα χάραμα θα ταξιδέψεις μόνος
στα πληγωμένα σου φτερά που ακόμα σε σηκώνουν.

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
μα κάποια ύστατη χαρά σαν έσχατο σημάδι,
σαν τελευταίο ξόδεμα προτού να μείνεις μόνος
θα γράφεται σαν άνοιξη στης χειμωνιάς το βράδυ.

Σπασμένη λέξη

Μέσα στα χρόνια τα πεζά,
μέσα σε νότες ξένες,
βρίσκω τα λόγια μου χαζά,
σε πίστες στολισμένες.

Μέσα στη ζάλη των ρυθμών
σιωπώ, δεν αντιλέγω,
σε μια γενιά των αριθμών
εγώ τι να γυρεύω.

Μέσα στη θλίψη του καιρού
παλιό μικρό γεράκι,
ψάχνω να βρω του καθαρού
του κόσμου το μεράκι.

Μεθώ τον πόνο με κρασί
και μια σπασμένη λέξη,
σ' ένα πανάκριβο νησί
όσο η ψυχή θ' αντέξει.

Μικρό βαπόρι είναι η ζωή,
χαμένοι εμείς στο αμπάρι,
μένει να αλλάξουμε ροή
ο χάρος πριν μας πάρει.

Μικρό βαπόρι είναι η ζωή,
και τα κουπιά έχουν ζόρι,
καιρός να βρούμε αναπνοή.
καιρός να βρούμε πλώρη.

Άναρχη νιότη

Μέσα στη νιότη πάντα ψάχνω για το χρόνο,
σ' αυτή που σε 'φερε στους ώμους μου γεράκι
ξερνούν τις φλόγες τους της μέρας μου οι δράκοι
μέσα απ' τα έγκατα της γης που θα ματώνω.

Μες την ομίχλη, του καιρού μαργαριτάρι
πυκνά τα νέφη που σκεπάζουν μαύρα μάτια,
κρύβουνε δάκρυα της ψυχής τα μονοπάτια
και το μεγάλο της ζωής το αλφαβητάρι.

Τα καλοκαίρια τη ζωή μου θα αντιγράφω
πάνω σε φύλλα λεμονιάς, ροδιάς και δυόσμου,
τραγούδια ανθίζουν στα ραδιόφωνα του κόσμου
ξυπνώντας μνήμες απ' της μοίρας τους τον τάφο.

Οσμή χειμώνα, γειτονιάς, χιονιού και πάγου,
χορός του πλήθους, συντροφιές, ωδή στο τζάκι,
μακραίνει ο δρόμος ξαφνικά για την Ιθάκη,
βαθαίνει ο χρόνος προς το τέλος του πελάγου.

Μέσα στη νιότη μου θα ψάχνω για το νήμα
που παρακάτω στη ζωή θα μ' οδηγήσει,
ποτέ δεν με 'νοιαξε να βρω έστω μια λύση
που θα χαλά της αναρχίας μου το βήμα.

Οι μέρες μένουν τώρα μόνες, γερασμένες
κερνούν ιδρώτα, ουρανό μαζί με ψέμα,
μικρά χαμόγελα που πνίγονται στο ρέμα
καίνε τις νύχτες που ξημέρωσαν παρθένες.

Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς εδώ για πάντα,
πίσω από κάποια βαφτισμένη ανωνυμία,
συντονισμένοι σε καινούργια τρικυμία,
σε νέα δόνηση που κρύβει μια μπαλάντα.

Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς σε μια θητεία,
σε άγρια θάλασσα καράβια ξεχασμένα,
εγώ, εσύ και τόσοι άλλοι στα χαμένα,
ζωή σημαίνει πάντα νιότη και αλητεία.

Το αλφαβητάρι του καιρού μου

Το ΑΛΦΑ γράφει την αλήθεια
χωρίς φραγμούς και καταδότες,
χαλάκι βρώμικο η συνήθεια,
το καθαρίζουν πάντα οι νότες.

Το ΒΗΤΑ τρέχει για βοήθεια
κατατρεγμένων και αλλήλων,
χωρίς κακούς και κακοήθεια
να ΄ναι η ζωή εχθρών και φίλων.

Το ΓΑΜΑ μοιάζει με τη γη μου
που ασφυκτιά και αναστενάζει
έχει έναν πόνο η οργή μου
την εποχή μου σαν κοιτάζει.

Το ΔΕΛΤΑ πέρασε σαν δάκρυ
που ξεχειλίζει και λυτρώνει,
δεν έχει ο πόνος ποτέ άκρη
δεν σταματά και δυναμώνει.

Μέσα στο ΈΨΙΛΟΝ η ελπίδα
κρύβεται κάπου, δεν μιλάει,
είναι μια άγνωστη πατρίδα,
κάπου στο μέλλον έχει πάει.

Ζωή στο ΖΗΤΑ που πλανιέται,
μέσα στα λάθη και μεθάει,
ξέρει πως μια φορά γεννιέται
και στην κραιπάλη της τα σπάει.

Πάμε στο ΗΤΑ των ηρώων
που δεν αντέχουνε την ήττα,
από τον Έκτωρα των Τρώων
μέχρι στρατιώτη του πενήντα.

Το ΘΗΤΑ μοιάζει με τη θλίψη
που έχει κάτσει σαν τη σκόνη
σε κατεβάζει απ' τα ύψη
μα όταν τη διώξεις σε σηκώνει.

Το ΙΩΤΑ μοιάζει με ιέρεια,
τα μάτια κλείνει και θυμάται
ουρλιάζει με υψωμένα χέρια
μα να μιλήσει πια φοβάται.

Το ΚΑΠΠΑ κόκκινο σαν αίμα
τη γη ξανά θα πλημμυρίσει,
ο κόσμος όλος ένα ψέμα
μέχρι η αλήθεια να γυρίσει.

Το ΛΑΜΔΑ υπάρχει σε μια λάμψη
που κάνει το σκοτάδι μέρα,
την αγωνία μου θα κάμψει
πετώντας πάνω στον αέρα.

Το ΜΙ του μαύρου γοητεία,
σαν ένα μπλουζ που αργοκλαίει,
όλη η ζωή σε μια θητεία,
καράβι χάρτινο που πλέει.

Το ΝΙ νησί που με έχει ζώσει
σαν μια τεράστια μαύρη αράχνη,
μέσα στο χώμα θα με χώσει
σαν πάψει η ελπίδα να με ψάχνει.

Το ΞΙ φαντάζει με έναν ξένο
που ψάχνει τόπο για να μείνει,
μα εγώ από χρόνια περιμένω
σαν μετανάστης την ειρήνη.

Το ΟΜΙΚΡΟΝ σ' όνειρο πετάει,
ένα παιδί μετράει τ' άστρα,
αλήτης νυχτοπερπατάει
στα μαγεμένα του τα κάστρα.

Το ΠΙ σαν πέτρα σκαλισμένη
μνημείο πανάρχαιο στη φύση,
σε οικεία πατρίδα αφημένη,
κάτω απ' του ήλιου το μεθύσι.

Το ΡΟ σαν ρήμα προδωμένο
γυρεύει τρόπο να αποδράσει,
μένει στην άκρη ξεχασμένο
και περιμένει για να δράσει.

Στιγμή στο ΣΙΓΜΑ ψάχνω τώρα
το παρελθόν να αποτινάξω,
να ζήσω ελεύθερος σε χώρα
που να αγαπάω δεν θα πάψω.

Μέσα στο ΤΑΥ κοιτώ το τέλος
στην ανυπόφορη μιζέρια,
της καταχνιάς σπασμένο βέλος
βορρά στα νέα καλοκαίρια.

ΥΨΙΛΟΝ γράμμα που υψώνει
σε μια γροθιά τεράστιο χέρι,
ύψιστη αλήθεια ξεσηκώνει
και το οπλίζει με μαχαίρι.

Φωτιά στο ΦΙ θα 'βγει μεγάλη
μέσα από ηφαίστειο, από κρατήρα,
στον ουρανό ψηλά προβάλλει
σαν σε γιγάντιο αναπτήρα.

Στο ΧΙ ο χρόνος έχει αρχίσει
να κάνει αντίστροφη πορεία,
δεν σταματά σε αυτή την κρίση
δεν ξεπουλά την ιστορία.

Το ΨΙ σαν ψέμα θα περάσει,
λοιώνει σαν πάγος και σαν χιόνι,
το παλιό έτος θα γεράσει
και το καινούργιο ξημερώνει.

ΩΜΕΓΑ τελευταίο γράμμα
μέχρι να φύγει αυτό το βράδυ,
ζωή με αλφάβητο αντάμα
να καθαρίσει το σκοτάδι.