Ελπίδα

Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,
σε ξαναφέρνω με ένα σκίτσο ζωγραφιά,
μορφή χαμένη σε καπνούς και δακρυγόνα,
τραυματισμένη από ανθρώπινα καρφιά.

Κολλάω στο τζάμι την κρυμμένη σου αφίσα
για μια παράσταση που κάηκε απ' το φως,
σε ξαναβρίσκω σε νυχτιά, σκοτάδι πίσσα,
να καταρρέεις σε ένα ψέμα συνεχώς.

Φέρνω ξανά σε μια κατάλευκη επιφάνεια,
με σκέψη ανόθευτη σε τόπο φωτεινό,
καρδιά πανάκριβη, χαμένη περηφάνεια,
σ' ένα ταξίδι της ψυχής μου αληθινό.

Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,
σε ζωντανεύω σ' έναν κόσμο από χαρτί,
κρυμμένη χρόνια σε απρόσιτη κρυψώνα,
εγκλωβισμένη σε παράξενα γιατί.

Σε ξαναφτιάχνω σ' ένα σύννεφο και πάλι,
βροχούλα χάρτινη σε διάφανη εποχή,
πίσω απ' τον ήλιο μια ζωή ξαναπροβάλει,
γεμίζει μνήμες και αρχίζει απ' την αρχή.

Σε ξαναγράφω σε μια ατέλειωτη σελίδα,
ευχή που απλώνει και γλυκαίνει το θυμό,
φτερό στο χρόνο, μια μικρή φωτοβολίδα,
ελπίδα αέρινη που φέρνει λυτρωμό.

Ένα νησί θα περιμένεις

Άπειρα χρόνια μεγαλώνεις,
μέσα σε θάλασσες φωλιάζεις,
του χρόνου τ' άλογο σελώνεις
κι όλο τον κόσμο αγκαλιάζεις.

Άσπονδοι φίλοι σε πληγώνουν,
σε σιωπηλές περιπολίες,
μαχαίρια μαύρα σε καρφώνουν,
σκουριάζουν τώρα κι οι φιλίες.

Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σου και βρίζεις,
σαν μελωδία επιμένεις,
και σαν τα κύματα αφρίζεις.

Γνώριμα χρόνια σαν τσιγάρα,
μες τα πακέτα εγκλωβισμένα,
θέλουν ν' άναψουν σαν φουγάρα,
και να τελειώσουν αναμμένα.

Ζεστές γυναίκες σε τρελαίνουν,
σε άλλες στιγμές σε ξεπουλάνε,
τα καλοκαίρια σε πικραίνουν
όταν για αγάπες σου μιλάνε.

Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σου και βρίζεις,
με μια κιθάρα επιμένεις,
το παρελθόν σου να θυμίζεις.

Όμορφα χρόνια κουρασμένα,
απ' την αγάπη που τα τρέφει,
μαζί με σένα χαρισμένα
σε μια ζωή που τα ανατρέφει.

Αστέρια, θάλασσα κι αέρας,
τον εαυτό σου δοκιμάζουν,
φτάνει ο καιρός μιας άλλης μέρας
που λες τα χρόνια ωριμάζουν.

Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σε μια χώρα,
κορμί μιας νιότης μεθυσμένης,
μένεις παιδί άλλη μιαν ώρα.

Όμορφα χρόνια σαν καράβια,
σαν το νερό αργοκυλάνε,
μες τη σκουριά, μες τη μοράβια,
για μια στεριά θα σου μιλάνε.

Αστέρια, θάλασσα κι αέρας,
γίνονται σύννεφο και σκόνη,
φτάνει η στιγμή μιας άλλης μέρας,
που την ψυχή σου ξεσηκώνει.

Ένα νησί θα περιμένεις,
μετράς τους ήλιους σε μια χώρα,
κορμί μιας νιότης μεθυσμένης,
μη μεγαλώσεις και προχώρα.

Το κάθε μου στιχάκι...

Το κάθε μου στιχάκι,
η κάθε μουσική
μυρίζει πεζοδρόμιο,
μυρίζει φυλακή.

Μιλάω με τις λέξεις
μιας γνώριμης γενιάς,
γενιάς για να διαλέξεις
αθώος ή φονιάς.

Σε κοσμικό πηγάδι
σε ολόκληρη τη γη,
ταξίδι όλο το βράδυ
ο νους μου με οδηγεί.

Σε γράμμα θα σου γράψω
δυο λόγια αληθινά,
ζωή θα ξαναγράψω
σε χίλια δειλινά.

Το κάθε μου στιχάκι,
η κάθε μουσική,
του κόσμου καφενείο
με νότα αναρχική.

Μια βόλτα με τις λέξεις
η σκέψη μου κινά
και μένει να διαλέξεις
τι θες αληθινά.

Στου νου μου το πηγάδι
βουτάω για να σωθώ,
ταξίδι όλο το βράδυ
στον άπατο βυθό.

Σε γράμμα θα σου γράψω
δυο λόγια που αγαπώ,
ζωή θα σε αντιγράψω
σε ό,τι και να πω.

Το κάθε μου στιχάκι,
η κάθε μουσική,
των χρόνων μου αλήτες
με άλλη λογική.

Η νύχτα μου λιμάνι
στα θαύματα του νου,
καφές βαρύ χαρμάνι
στο φως του πρωινού.

Οργή

Λάμψη στα μάτια, άλλη μια Τρίτη,
βάζοντας τέλος στη λησμονιά,
σε Λισαβόνα και σε Μαδρίτη,
σαν χάρος βγαίνεις για παγανιά.

Με οργή φουντώνεις και ξεχειλίζεις,
εγκυμονώντας καινούργια αρχή,
την εξουσία θα ξεφτιλίζεις,
θα ξαναχτίζεις την εποχή.

Φωτιά στο βλέμμα, φτερά στους ώμους,
σφιγμένο χέρι σε μια γροθιά,
σ' ένα ταξίδι πέρα από νόμους,
μες τον αγώνα μπαίνεις βαθειά.

 Σε νέες μάχες, σε νέο τόνο,
ν' αλλάξεις θέλεις το σκηνικό,
στο Βερολίνο κερδίζεις χρόνο
να ξεδιαλύνεις το μυστικό.

Με οργή φουντώνεις και ξεχειλίζεις,
συννεφιασμένος νεοαστός,
σε νέα βάση ζωή αρχίζεις
και ξεφτιλίζεις το καθεστώς.

Φωτιά στο βλέμμα φτερά στους ώμους,
το αίμα βράζει, σπάει τη σιγή,
θέλεις να αλλάξεις τους σάπιους νόμους,
για νέα Ευρώπη για μια άλλη γη.

Καινούργιες μάχες σε νέο τόνο,
να αλλάξεις θέλεις το σκηνικό,
του Βερολίνου γκρεμάς το θρόνο,
σκορπώντας χάος και πανικό.

Λάμψη στα μάτια, σημαδεμένος
από άγια δίκη και από θυμό,
σε νέα Αθήνα με άγριο μένος
θα ανατείλεις μες το χαμό.

Λάμψη στα μάτια, σημαδεμένος,
σαν μαύρη αλήθεια και σαν λαός,
λαός του κόσμου οικείος και ξένος,
σε Ομόνοια, Ζάππειο και Πειραιώς.

Δημιουργώ και καταρρέω

Όλος ο κόσμος σ' ένα δάκρυ
πάνω σε μάγουλο που απλώνει,
φωνή που φτάνει ως την άκρη,
ταξιδεμένο χελιδόνι.

Μέσα στα χέρια μας η πλάση,
με αράχνης κόκκινο υφάδι,
θεός που θέλει να κεράσει
όλη τη γη σ' ένα πετράδι.

Τρέφεται ο νους μ' ένα παιχνίδι,
''δημιουργώ και καταρρέω'',
σε διαμαντένιο δακτυλίδι
κρύβει τον κόσμο τον ωραίο.

Μικρή μου θάλασσα που αφρίζεις,
σ' ένα ζωντάνεμα της σκέψης,
γίνεσαι φως και καθαρίζεις
τους κορεσμούς και τις ορέξεις.

Όλος ο κόσμος σ' ένα βλέμμα,
σε μια κραυγή που δυναμώνει,
το δάκρυ γίνεται σαν αίμα
που ξεχειλίζει και ερημώνει.

Μέσα στα χέρια μας η πλάση,
με αράχνης κόκκινο υφάδι,
θεός που θέλει να κεράσει
ένα ταξίδι για τον Άδη.

Τρέφεται ο νους μ' ένα παιχνίδι
''δημιουργώ και καταρρέω'',
σ' ένα σπασμένο δακτυλίδι
κρύβει τον κόσμο τον μοιραίο.

Μικρή μου θάλασσα που αφρίζεις,
σε άγριο κυμάτισμα της σκέψης,
γίνεται χάρος και θερίζεις
τους κορεσμούς και τις ορέξεις.