Χωρίς

Χωρίς το πρόγραμμα που τρέφει
τις γκρίζες μέρες που μισώ,
φθηνούς θανάτους ανατρέφει
φορώντας μάσκα από χρυσό.

Χωρίς τους νόμους που καρφώνουν,
στον τοίχο ελεύθερα μυαλά
και τις φωνές τους τις φιμώνουν
και ό,τι άλλο τους χαλά.

Χωρίς τα λόγια που αγκαλιάζουν
και που χαιδεύουνε αυτιά
και για το δίκιο δεν φωνάζουν,
μα το κερδίζουν στα χαρτιά.

Χωρίς την ψεύτικη συγνώμη,
θα με προδώσει πάλι αυτή,
δεν μας γλυτώνουνε οι νόμοι,
όσο δε σβήνουν τα ''γιατί''.

Χωρίς αιώνιους παντογνώστες,
όλα μας έγιναν γνωστά,
οι κριτικοί κι οι αναγνώστες
αφήσαν μέτωπα ανοιχτά.

Χωρίς το πρόγραμμα που τρέφει
τις απαράλλαχτες στιγμές,
φθηνούς θανάτους ανατρέφει
και δεν ανοίγει διαδρομές.

Χωρίς αυτόκλητους σωτήρες,
δεν είναι ανάγκη να σωθώ,
χωρίς Ιθάκη και μνηστήρες
δεν με πειράζει κι αν χαθώ.

Χωρίς αυτόκλητους σωτήρες,
δεν με ενδιαφέρει να σωθώ,
χωρίς Ιθάκη και μνηστήρες,
πάλι ξανά θα προδωθώ.

Άγρια πεταλούδα

Ανακατεύεις το μελάνι
με τα δάκρυα του Χριστού
και ξαναγράφεις εξ' αρχής την ιστορία,

ένας αρχάγγελος στο μέλλον,
με το μανδύα του πιστού,
ο τελευταίος οπαδός στη γαλαρία.

Ανακατεύεις το μελάνι
με ποτό της λησμονιάς,
κρασί φτιαγμένο από φεγγάρι κι από αίμα,

θα ζωγραφίσεις με χρυσάφι
στον καμβά της σκοτεινιάς,
ένα χαμόγελο κρυμμένο μες το βλέμμα.

Ανακατεύεις το μελάνι
με σταγόνες της δροσιάς,
γράφεις συνθήματα με λόγια αγωνίας,

σημαιοφόρος της ελπίδας,
μαχητής της μοναξιάς,
βλέπεις τον κόσμο από όψη άλλης γωνίας.

Ανακατεύεις το μελάνι
με τα δάκρυα του Χριστού,
με σκόρπια λόγια του Μωάμεθ και του Βούδα,

ονειροπόλος ταξιδιώτης,
μες το σώμα ενός αστού,
ψυχή ελεύθερη σαν άγρια πεταλούδα.