Ψηφιακή μοναξιά

Η θλίψη ξαναφάνηκε σαν γέρικη φιγούρα,
σε ένα προφίλ του μέλλοντος, σκιά του διαδικτύου,
αρρωστημένος άνεμος που κίνησε μια σβούρα
σε μια σελίδα εικονική ηλεκτρικού φορτίου.

Η θλίψη τώρα κάθεται σαν μύγα στην οθόνη,
σε πληκτρολόγιο απρόσωπο που δεν μιλά, μα γράφει,
η μοναξιά ξανάρχεται μ' άλλη μορφή σκοτώνει,
καλωδιωμένος θάνατος με μυρωδιά από θειάφι.

Τα όνειρα μπαγιάτισαν, τα μάτια πια δεν κλαίνε,
σ' ένα στημένο διάκοσμο ακίνητων εικόνων,
ατροφικά αισθήματα και οι καρδιές δεν καίνε,
τα λόγια μοιάζουν με άψυχες κραυγές των τηλεφώνων.

Τα οράματα σταυρώθηκαν σε ψηφιακούς δυνάστες,
υψώσαν τα παράσιτα δική τους βασιλεία,
ξεθάψανε και κάψανε αστούς και μετανάστες
σε νέα μέτρα φτιαξανε για πάντα τη φιλία.

Το μέλλον ξαναγράφεται σε άδεια μπαταρία,
αρρωστημένο κι άσχημο, δεμένο με καλώδια,
σαν διαρροή ο έρωτας με ηλεκτρική κυρία,
φαντάζει βραχυκύκλωμα σε ιδρωμένα πόδια.

Η θλίψη τώρα γράφεται με ασύρματη γραφίδα,
σε ένα παρόν που ελέγχεται σε αγορασμένη βάση,
ο κόσμος όλος ντύνεται με προστασίας ασπίδα
και ο φορτισμένος θάνατος σε ανεβασμένη τάση.

Είμαστε ωραίοι

Μέσα στη ζάλη των ποιημάτων,
με αναμνήσεις παλιών ασμάτων,
γόνατο βάζω πάνω στο χώμα,
σηκώνομαι όρθιος για λίγο ακόμα.

Μες τα μοντέρνα τα καλοκαίρια
φτύνω τζιτζίκια τα μεσημέρια,
χύνω στους τοίχους μελάνι μαύρο,
μες τους ρεμπέτες αλήθειες θα 'βρω.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,
μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,
είμαστε ωραίοι, κρατάμε ακόμα,
μέχρι να μπούμε στο μαύρο χώμα.

Μέσα στον κύκλο που με κλειδώσαν,
μια ευκαιρία πάλι μου 'δώσαν,
μα εγώ ακόμα δεν είπα τέλος,
στη συμμορία θα μείνω μέλος.

Μες τη ομάδα την εκτός μόδας,
άγριας κιθάρας και της μιας ρόδας,
με μωβ διακρίσεις ξενυχτισμένων
και με ατάκες καταραμένων.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,
μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,
όμως κανείς μας δεν ξενερώνει
και δεν μας νοιάζει τι ξημερώνει.

Μέσα στη ζάλη των συγκινήσεων,
φιλιά ερώτων και ροκ κινήσεων,
χωρίς το χρήμα αυτοσκοπό μας
πάντα θα λάμπει το μέτωπό μας.

Χωρίς της μάζας την προστασία,
δεν μας ανήκει καμιά θυσία,
ζούμε μονίμως σ' ένα ταξίδι,
μα που θα πάμε το ξέρουμε ήδη.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε μόνοι,
μα δεν μας νοιάζει, δεν μας θυμώνει,
παλιοί δραπέτες ονειροπόλοι,
δεν μας ταιριάζουν οι νέοι ρόλοι.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε ίσοι,
δεν μας πειράζει, θα βρούμε λύση
για ό,τι μας τρώει και μας ζορίζει,
ποτέ κανένας δεν μας χωρίζει.

Οι θεωρίες

Οι δικές σου θεωρίες
και οι δικές μου από κοντά,
ξάφνου γίνονται κυρίες
με τα πόδια ανοιχτά.

Ξεπουλούν την παρθενιά τους
σε μια δύσκολη στιγμή
και τα εύκολα κορμιά τους,
σε μια ανοίκεια πληρωμή.

Οι δικές σου θεωρίες
και οι δικές μου από κοντά
γράψανε τις ιστορίες,
μα βουλιάξαν στα ανοιχτά.

Αρνηθήκαν τις αιτίες
που μας έφεραν εδώ,
τώρα μοιάζουνε αστείες
χωρίς μέτρο και φειδώ.

Οι δικές σου θεωρίες
και οι δικές μου ολοταχώς,
βγήκαν έξω από πορείες
και χαθήκαν δυστυχώς.

Ανταλλάξαν καταιγίδες
με σταγόνες της βροχής
και βουλιάξαν σε παγίδες
της πιο ψεύτρας εποχής.

Οι δικές σου θεωρίες
και οι δικές μου τώρα πια,
ζωγραφιές σε γαλαρίες
και σε απόμερα γιαπιά.

Κι ήρθε η ώρα για τις πράξεις,
μα έγινε το φως σκιά
και η ελπίδα για να αλλάξεις
έχει γίνει πια γριά.

Κι ήρθε η ώρα για τις πράξεις,
μα έχει πέσει πια σιγή
και η ελπίδα για να αλλάξεις
μες το ψέμα έχει πνιγεί.

Στο πλάι σου

Στα χέρια μου σε κράτησα και πάλι,
σε νύχτα πληρωμένη του χαμού,
προτού η άγρια μέρα θα προβάλλει
σαν δόνηση στα όρια ενός σεισμού.

Στα χνάρια σου απόψε εγώ θα πέσω
το απόστημα να σπάσω του χιονιά,
το θέλω, το πιστεύω, θα μπορέσω
να ρίξω τη ρουτίνα στα σκοινιά.

Στο πλάι σου απόψε τοξοβόλος,
με βέλος που ουρλιάζει και πεινά,
μιας άνοιξης παλιάς ονειροπόλος
σε οράματα βαθειά και αληθινά.

Στα χέρια μου σε κράτησα και πάλι,
σε νύχτα πληρωμένη και σκληρή,
σαν σύννεφο μικρό, σαν προσκεφάλι,
προτού η νέα μέρα σε χαρεί.

Απόψε στο σκοτάδι θα παλέψω,
να 'βγω από παραμύθι των παιδιών,
θα 'βγω για λίγο μόνο να σε κλέψω
για πτήσεις σε ουρανούς των αστεριών.

Στο πλάι σου σπουργίτι και γεράκι,
θα μείνω στη φωλιά σου να κρυφτώ,
χαρίζω τις φωτιές όπως οι δράκοι
πριν πέσω στης αράχνης τον ιστό.

Στο πλάι σου μυρμήγκι και λιοντάρι,
θα μείνω λίγο ακόμα ζωντανός,
σε γνώριμο νησί όπως οι γλάροι
κρωάζω ευτυχισμένος και κοινός.

Ελλήνων γη

Ο χρόνος έχει όνομα
και λέγεται κλεψύδρα,
ταξίδι για την Ύδρα,
για Σπέτσες και Ψαρά,

Γυρνάς σε μέρη αυτόνομα
και σε κρυμμένα ύψη,
ζωή που σου 'χει λείψει
και πάντα σε αφορά.

Ο χρόνος κρύβει θάνατο,
κρύβει χαρά και δάκρυ,
όμως δεν έχει άκρη,
διασχίζει όλη τη γη,
,
έχει ένα λόγο αθάνατο,
για Έβρο και Ροδόπη,
ευλογημένοι τόποι
.για ατέλειωτη φυγή.

Ο χρόνος έχει όνομα
και λέγεται νυστέρι,
κατάμαυρο μαχαίρι
και αδάμαστη οργή,

γυρνάς σε μέρη αυτόνομα,
σε Μάνη και σε Κρήτη,
σπηλιές του Ψηλορείτη
σε Ξένια βγάζουν γη.

Ο χρόνος κρύβει θάνατο,
χωρίζεται σε μνήμες,
ταξιδεμένες ρίμες
σε θύλακες του νου,

έχει ένα λόγο αθάνατο
για τα νησιά τα Ιόνια,
σε μονοπάτια αιώνια
θάλασσας και βουνού.

Ο χρόνος έχει όνομα
και κρύβει μεσημέρια,
ήλιους και καλοκαίρια,
βραδιές και πρωινά,

γυρνάς σε μέρη αυτόνομα,
σε γνώριμα λιμάνια,
σε καφενείων χαρμάνια
στης Εύβοιας δειλινά.

Ο χρόνος κρύβει θάνατο
και παρελθόντος θλίψη,
μα δεν μπορεί να κρύψει
τον πόνο στην καρδιά,

έχει ένα λόγο αθάνατο
για λίμνες και ποτάμια,
για θολωμένα τζάμια
στου Ολύμπου τα χωριά.

Ο χρόνος έχει όνομα,
σκορπίζεται κι ανήκει
σε μια Θεσσαλονίκη,
την κόρη του βορρά,

γυρνάς σε μέρη αυτόνομα
με τρένο που διασχίζει,
Ελλήνων γη μυρίζει,
τη γη που σε αφορά.

Ο χρόνος κρύβει θάνατο,
μα τέλος δεν θα φέρει,
μια άνοιξη προσφέρει
με ήλιο και φωτιά,

έχει ένα λόγο αθάνατο
για αθάνατη πατρίδα,
γι' αυτήν θα γράφει ελπίδα
κι ιδιαίτερη ματιά.