Χαμένη Ιθάκη

Ξεχασμένο πιστόλι
σε παλιά αποθήκη
φυλαγμένες οι σφαίρες
σ' ένα μαύρο συρτάρι

που χαθήκανε όλοι?
βουβαθήκαν οι λύκοι
βουλιαγμένες γαλέρες
ματωμένο φεγγάρι

μεθυσμένη σειρήνα
που τα λόγια ξεχνάει
θολωμένος αέρας
η οσμή του σε πνίγει

μια σπασμένη βιτρίνα
και η μέρα περνάει
μα της μνήμης το τέρας
με τη νύχτα σου σμίγει

αρρωστιάρα πατρίδα
η ψυχή πληγωμένη
κατακόκκινο βέλος
καρφωμένο στην πλάτη

με μια μαύρη πυξίδα
τη στιγμή περιμένει
λίγο πριν απ' το τέλος
πάλι αλλάζει πελάτη

ξεχασμένες οι σκέψεις
πεταμένες στην άκρη
κι η οσμή του αγώνα
ασφυξία και σκόνη

σκουριασμένες οι λέξεις
δεν υπάρχει ένα δάκρυ
να διαλύει το χειμώνα
να σκορπίζει το χιόνι

λαβωμένη ελπίδα
τεχνητά αναπνέει
μαραμένες οι νότες
σε καμμένη κοιλάδα

ματωμένη σελίδα
καραβάκι που πλέει
και τριγύρω προδότες
σε μια γκρίζα Ελλάδα

ξεχασμένο πιστόλι
σε παλιά αποθήκη
φυλαγμένες οι σφαίρες
σ' ένα μαύρο κουτάκι

πως αλλάξαμε όλοι
μα είναι πύρρειος νίκη
υψωμένες παντιέρες
για χαμένη Ιθάκη.

Άγριο κύμα

Σε γοητεύει το άγριο κύμα
της κυριακής η μοναξιά
είσαι ο θύτης και το θύμα
μέσα στο φως και στη σκιά

οικείο φως που αντιφεγγίζει
μες τον καθρέπτη τ' ουρανού
και η ψυχή να φτερουγίζει
μες τους παράδεισους του νου

σε συντροφεύει η ανάσα
από τον ήχο του νερού
όλα τα πρίμα και τα μπάσα
της μουσικής και του χορού

όλη η ζωή σαν μια εικόνα
θάλασσα απλώνεται γυμνή
μια χαραμάδα στο χειμώνα
και μένει η ελπίδα ζωντανή

όλη η ζωή σαν άγριο κύμα
φουρτουνιασμένη, αληθινή
χαράζει η μέρα, πρώτο βήμα
ταξίδι με λευκό πανί

σε ακολουθάει ένας γλάρος
μ' ένα φτερούγισμα ψυχής
και πάντα υπάρχει ένας φάρος
για μια εκπλήρωση ευχής

σε γοητεύει το άγριο κύμα
η μοναξιά της κυριακής
εφτά τετράστιχα σε ρίμα
του σούρουπου και της αυγής.

παράνοια

Νοιώθω να με πνίγουν τα τοιχώματα
απρόσωπης ζωής και ακινησίας
δεμένος με καλώδια και κυκλώματα
με ιμάντες σε γρανάζια απουσίας

ταβάνι από ξύλο κι από ψέματα
πλησιάζει συνεχώς και με σκεπάζει
και πίσω από τις πόρτες άδεια βλέμματα
σ' ένα παιχνίδι ρόλων που τρομάζει

συνθήματα στο δρόμο που φωνάζουνε
γκρεμίζουν τα αναχώματα του πόνου
νοήματα που μένουν, δεν αλλάζουνε
δολώματα της μνήμης και του χρόνου

νοιώθω να με πνίγουν τα τοιχώματα
της ένοχης σιωπής και της βιτρίνας
μου κρύβουν την αλήθεια νεφελώματα
τραγούδια μιας ανέμελης σειρήνας

χτισμένα ή καρφωμένα τα παράθυρα
κι ο ήλιος ένα πέτρινο φεγγάρι
η λήθη κι ο καιρός σκορπούν τα λάφυρα
τα όνειρα κλεισμένα στο κελάρι

γεννιέμαι και πεθαίνω τα χαράματα
κι η ανάσταση ελεγχόμενη για πάντα
δεμένος με αλυσίδες και με ράμματα
δηλώνω ένας τρελός ετών σαράντα

γεννιέμαι και πεθαίνω μες τα τραύματα
κι η ανάσταση με χάπια των ορίων
δεμένος με καλώδια και με ράμματα
ένας τρελός στα μάτια των θηρίων.

Αυτός ο λόγος...

Αυτός ο λόγος σε κρατάει απ' το χέρι,
κατεστραμμένοι πειρατές για συνοδεία,
δεμένο μάτι και κατάμαυρο μαχαίρι,
θλιμμένα λόγια σε μια μαύρη μελωδία

αυτός ο λόγος σου χαράζει το σημάδι,
ένα παράπονο να κρέμεται απ' το στόμα,
μια προσευχή που ψυθιρίζεις στο σκοτάδι,
για κάποια θάλασσα που σε θυμάται ακόμα

αυτές οι λέξεις μεθυσμένων νοημάτων,
σαν τη φωτιά κυκλώνουνε το νου σου,
είναι τα βέλη και οι σφαίρες αισθημάτων,
μες τα ξεσπάσματα απ' τα βάθη του θυμού σου

μέσα στα τάρταρα ξυπνάς των περασμένων,
πυρακτωμένων, μυθικών και μεγαλείων,
σε παραδείσους πριγκιπάτων ξεχασμένων,
ένας θεός μέσα στα μάτια των γελοίων

μέσα στον ύπνο σου ξυπνάς, ψηλά πετιέσαι,
αυτά τα λόγια ξεγυμνώνουν το μυαλό σου,
από το δέντρο του γκρεμού σου θα κρατιέσαι
και θα γλιτώνεις απ' το φύλακα άγγελό σου

αυτός ο λόγος σε κρατάει απ' το χέρι,
λεπτά και ώρες σου σφυρίζουν σαν σαίτες,
πάλι πιωμένος από ρούμι κι από αγέρι
γιατί ποτέ σου δεν αγκάλιασες τις ήττες.

Όλη η αλήθεια...

Όλη η αλήθεια για θείο πνεύμα
απυροβλήτου και μανιτού
των μοιροφόρων κονδυλοφόρων
μαντατοφόρων του τεχνητού

όλη η αλήθεια για δόλια δάκρυα
των κροκοδείλων της εποχής
των ελεγχώμενων απλών συμπτώσεων
και των θαυμάτων της ανοχής

όλη η αλήθεια για το χαρμάνι
χρυσού, λαγνείας και ιδεών
πασπαλισμένων με τη μαγεία
των ξεπεσμένων και των θεών

όλη η αλήθεια για τη μιζέρια
των μαραμένων κλειστών μυαλών
εγκλωβισμένων σε παραδείσους
των ανυπάρκτων και των θολών

όλη η αλήθεια για τους σωτήρες
τους χειραφέτες κοινωνιών
των αδιεξόδων χαράζουν δρόμους
για στείρους κόσμους των θρησκειών.