Είδαν πολλά τα μάτια μου

Είδαν πολλά τα μάτια μου

στου ουρανού τον θρόνο,

τη μια γινόμουν συννεφιά,

την άλλη υδάτινα καρφιά

πάνω στη γη καρφώνω.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σαν γλάρος του πελάγου,

πάνω από πέτρινα νησιά,

τα βαφτισμένα θαλασσιά

απ' την πνοή ενός μάγου.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σαν λεύκα και πλατάνι,

με χαραγμένο τον κορμό,

με μια καρδιά για λυτρωμό,

ψυχούλα να ζεστάνει.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σε φορτηγά καράβια,

στων οριζόντων τις γραμμές,

σκιές που πλέκουν διαδρομές

στου χρόνου τη μοράβια.

Είδαν πολλά τα μάτια μου,

μου 'παν πολλά οι λέξεις,

σε μια φωνή, σε μια πνοή,

σε μια γεμάτη αναπνοή,

θα είσαι ό,τι διαλέξεις.

Είδαν πολλά τα μάτια μου

σε δρόμους χωρίς τέλος,

και ακόμα μένω ζωντανός,

ένας αλήτης ταπεινός

και αλύτρωτος Οθέλλος.

Κερνάει ο νους

Μες τις αυλές των ποιητών μας,
ριζώνει ο χρόνος και επιμένει,
μέσα στα φύλλα του οι θλιμμένοι,
αντιγραφές των εαυτών μας.

Γυάλινα σώματα διαφάνειας,
καρδιές, αιμάτινες θυρίδες
να μαρτυρούν αυτά που είδες
μες τους καθρέπτες της αφάνειας.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,
που αναζητάς παντού και πάντα,
μες την ομίχλη των σαράντα
βαθειά ψυχή και οφθαλμαπάτη.

Μέσα σε ανώνυμα σημάδια
κρύβονται οι λύπες που μας ζώνουν,
τα καλοκαίρια θα μας σώνουν
απ' του χειμώνα τα σκοτάδια.

Σε χίλια μέτωπα παλεύεις
μέχρι το τέλος του αγώνα,
να βγεις απ' έξω απ' την εικόνα,
άλλη ταυτότητα γυρεύεις.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,
το σιωπηλό σου μεγαλείο,
φτιαγμένο απ' όνειρα βιβλίο,
μαύρο κοράκι και άσπρο άτι.

Πάνω στο χώμα του ονείρου
μοιάζει ο χρόνος με ένα δέντρο,
φτάνουν οι ρίζες του στο κέντρο
αυτού του κόσμου του απείρου.

Κι αν ζώνουν φίδια τα κορμιά μας,
πελώρια ψέματα μιζέριας,
πάντα οι κραυγές κάποιας ιέρειας
θα πυρπολούν την ερημιά μας.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,
δίνει σε κάποιους τα φτερά του,
πετάει ο καθείς με τη σειρά του
για της αλήθειας το παλάτι.

Κερνάει ο νους αυτό το κάτι
που διαπερνά το πεπρωμένο,
μένει να βρεις που είναι κρυμμένο
το ξεχασμένο μονοπάτι.