tag:blogger.com,1999:blog-75034196788630785282024-03-13T21:25:38.561-07:00time friend and enemyστίχοι και ποιήματα
Lyrics and poemsΠαναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.comBlogger220125tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-86089944210238346542019-05-18T14:32:00.000-07:002019-05-18T14:33:09.898-07:00Κόκκινα φορέματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Παγώνουν τα χαμόγελα στα χείλη,<br />
τα όνειρα δεν πιάνουν πια φωτιά,<br />
δεσμώτες του καιρού, εχθροί και φίλοι<br />
κερδίζουν τις ζωές τους στα χαρτιά.<br />
<br />
Απρόσωπες του σήμερα γκριμάτσες<br />
με στίγματα του χρόνου που επιζεί,<br />
ερήμωσαν ισόγεια και ταράτσες<br />
και οι άνθρωποι πια τρέχουν σαν χαζοί.<br />
<br />
Ο έρωτας κλεισμένος σε υποσχέσεις,<br />
σε κόκκινα φορέματα πατάς,<br />
χορεύοντας θα σβήνεις εξαιρέσεις,<br />
μαθαίνοντας αγάπη να ζητάς.<br />
<br />
Τα πρόσωπα χαράζουν οι ρυτίδες,<br />
τα μάτια έχουν στεγνώσει από καιρό,<br />
τα χέρια τώρα μοιάζουν με λεπίδες,<br />
ξυράφια σε έναν κόσμο φθονερό.<br />
<br />
Τα χρώματα σκορπούν και ξεθωριάζουν,<br />
το μαύρο καταπίνει το λευκό,<br />
τα βλέμματα στο άπειρο κοιτάζουν,<br />
το απόλυτο, πια, μοιάζει σχετικό.<br />
<br />
Ο έρωτας χωρά σε ψευδαισθήσεις,<br />
σε κόκκινα φορέματα πατάς,<br />
το μόνο που απομένει να αναστήσεις,<br />
το μόνο που απομένει να ζητάς.<br />
<br />
Ο έρωτας χωρά σε αποδείξεις,<br />
με αλήθεια μες το ψέμα περπατάς,<br />
το μόνο που απομένει να αναδείξεις,<br />
μαθαίνοντας τα πάντα να ζητάς.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-76051628322182400892018-10-14T14:54:00.000-07:002018-10-15T09:06:13.263-07:00Πριγκίπισσα της σκοτεινιάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μαχαίρι αχόρταγο λευκό<br />
χωμένο μέσα στην πληγή<br />
και η σκιά να αιμορραγεί,<br />
να κοκκινίζει,<br />
<br />
σάρκινο σώμα, μαλακό<br />
να καταστρέφεται με οργή<br />
και στερεμένη η πηγή<br />
που σε θυμίζει.<br />
<br />
Μέσα σε δάκρυα και ουρλιαχτά,<br />
κλεισμένα μέσα στη σιωπή<br />
και όλα αυτά που σου 'χαν πει<br />
στάχτη και σκονή,<br />
<br />
μέσα σε χρόνια λιγοστά<br />
ζούσες συνέχεια σκυθρωπή,<br />
τώρα είναι αργά για ανατροπή<br />
σε γκρίζο χιόνι.<br />
<br />
Πάνω στα πάθη μιας γενιάς,<br />
ακροβατούσες σιωπηλή,<br />
σαν ριψοκίνδυνο πουλί<br />
σε ηλεκτροφόρα,<br />
<br />
πριγκίπισσα της σκοτεινιάς<br />
σε ξεχασμένη ανατολή,<br />
κόκκινος ήλιος σε καλεί<br />
που να 'σαι τώρα?</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-10416804497286587702018-07-23T14:18:00.003-07:002018-07-24T13:10:53.371-07:00Σαν είμαι μόνος ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σαν είμαι μόνος,<br />
δεν φεύγει ο χρόνος,<br />
δεν προσπερνάει<br />
με ξαγρυπνάει ...<br />
<br />
Ξερνάει τη μοίρα,<br />
κερνάει μπύρα,<br />
με κουβεντιάζει<br />
και με ταράζει.<br />
<br />
Σαν είμαι μόνος,<br />
δεν φεύγει ο χρόνος,<br />
με βασανίζει<br />
και με κερδίζει.<br />
<br />
Αφήνει σκόνη<br />
και με κλειδώνει,<br />
με εκτοξεύει<br />
και με μαζεύει.<br />
<br />
Σαν είμαι μόνος,<br />
δεν φεύγει ο χρόνος,<br />
με κατακτάει<br />
και με μετράει.<br />
<br />
Καπνός και δάκρυ,<br />
δεν βρίσκω άκρη,<br />
βαριά ανασαίνω<br />
και αργοπεθαίνω.<br />
<br />
Σαν είμαι μόνος,<br />
δεν φεύγει ο χρόνος,<br />
μόνο πετάει<br />
και με κυττάει.<br />
<br />
Καπνό και ουίσκι<br />
πάντα μου βρίσκει<br />
και εγώ μαθαίνω<br />
να αργοπεθαίνω.<br />
<br />
Σαν είμαι μόνος,<br />
δεν φεύγει ο χρόνος,<br />
βουβά με τρέφει,<br />
με καταστρέφει.<br />
<br />
Στη μοναξιά μου,<br />
είναι κοντά μου,<br />
με συντροφεύει,<br />
με ξεπαστρεύει ...<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-76759072318134665262018-06-02T06:36:00.001-07:002018-06-02T06:36:29.717-07:00Επαναστάτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Επαναστάτης τι θα πει;<br />
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα<br />
με ένα τσεκούρι και φωτιά<br />
και σέρτικα τσιγάρα.<br />
<br />
Επαναστάτης τι θα πει;<br />
μπουζούκι με το Μάρκο,<br />
ένας ρεμπέτης ποιητής<br />
να σπάζει το εμπάργκο.<br />
<br />
Επαναστάτης τι θα πει;<br />
κι ο Άσιμος ακόμα,<br />
ποταπαγόρευση μπροστά<br />
μα είμαστε όλοι λιώμα.<br />
<br />
Επαναστάτης τι θα πει;<br />
χωράει κι ο Παυλάρας,<br />
άγια η νύχτα και το ροκ<br />
στο σχήμα μιας κιθάρας.<br />
<br />
Επαναστάτης τι θα πει;<br />
θα βάλω και Τζιμάκο,<br />
σε ένα ταξίμι αναρχικό<br />
μες των αστών τον λάκο.<br />
<br />
Επαναστάτης τι θα πει;<br />
υπάρχουν πάντα αιτίες,<br />
στων νοημάτων την τροχιά<br />
θα φτιάχνονται οι θητείες.<br />
<br />
Επαναστάτης τι θα πεί;<br />
παιδιά των καναπέδων<br />
όσοι αναλώνουν τις κραυγές<br />
στους χώρους των γηπέδων.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-19967603833398243682018-06-01T10:49:00.001-07:002018-06-01T10:50:08.069-07:00Ένα καλοκαίρι ακόμα ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ένα καλοκαίρι ακόμα<br />
θα μυρίσω όλη τη γη,<br />
θα φυτέψω στην ψυχή μου<br />
τη χαρά και την οργή.<br />
<br />
Ένα καλοκαίρι ακόμα<br />
θα αγοράσω όλο το φως,<br />
με νομίσματα του πάθους<br />
ζει ο πόθος ο κρυφός.<br />
<br />
Ένα καλοκαίρι ακόμα<br />
θα ξεφύγω απ' τη σκιά,<br />
θα πετάξω ως τον ήλιο<br />
κι ας καώ στην πυρκαγιά.<br />
<br />
Ένα καλοκαίρι ακόμα<br />
μες την θάλασσα θα μπω<br />
και θα μείνω εκεί για πάντα<br />
σε ένα ατέλειωτο ρεπό.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-67511318345971574282018-03-27T14:39:00.001-07:002018-03-27T14:39:05.434-07:00Απόψε η νύχτα ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Απόψε η νύχτα στα βαθειά της με πηγαίνει,<br />
μέσα στο άγνωστο, μα γνώριμο, δικό μου,<br />
με ένα φεγγάρι σαν φανάρι του Διογένη,<br />
μόνος να ψάχνω για να βρω το αρνητικό μου.<br />
<br />
Απόψε η νύχτα πιο κοντά της με φωνάζει,<br />
χωρίς τη μάσκα που τους πάντες ξεγελάει,<br />
με μιαν αλήθεια που αρρωσταίνει και τρομάζει,<br />
μα εγώ τη νοιώθω σαν κορίτσι που γελάει.<br />
<br />
Απόψε η νύχτα με τραβάει από το χέρι,<br />
παλιά μου φίλη με μια μνήμη με πονάει,<br />
έχει στα δόντια της κατάμαυρο μαχαίρι<br />
και δακτυλίδια του καπνού της με κερνάει.<br />
<br />
Απόψε η νύχτα του ανέμου μοιρολόι,<br />
του καταχείμωνου κρυμμένη μουσική,<br />
όνειρα κρύβονται σε χάντρες κομπολόι<br />
κι ανοίγουν δρόμους σε μια πόλη μαγική.<br />
<br />
Απόψε η νύχτα με αστέρια θα γεμίσει<br />
και μια σελήνη θα ανεβαίνει πιο ψηλά,<br />
τα καλοκαίρια πάντα σβήνονται τα μίση,<br />
τότε που αρχίζει η καρδιά να μου μιλά.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Απόψε η νύχτα με τραγούδια θα γεμίσει</div>
<div>
κι ένας αέρας θα με πάρει μακρυά</div>
<div>
και μια βροχή το μέτωπό μου θα δροσίσει</div>
<div>
σ' ένα φθινόπωρο που φέρνει γιατρειά.</div>
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-86976732781732311642018-03-25T16:32:00.001-07:002018-04-03T15:23:24.193-07:00Ωδή στη θέλησή μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σ' αυτό το καρναβάλι<br />
των σοβαροφανών,<br />
ανύπαρκτες οι σχέσεις <br />
ανθρώπων αδειανών.<br />
<br />
Μετρώντας τις κουβέντες <br />
της κίτρινης γενιάς,<br />
δραπέτης υποψήφιος <br />
θα γίνεις μονομιάς.<br />
<br />
Σ' αυτό το καρναβάλι <br />
των άβουλων σκιών,<br />
απάτη και παγίδα <br />
των στείρων θρησκειών.<br />
<br />
Οι παθογόνες νότες <br />
των κοσμικών σκυλιών,<br />
ρυπαίνουν τον πλανήτη <br />
των φλογερών φιλιών.<br />
<br />
Σ' αυτό το καρναβάλι <br />
των σοβαροφανών,<br />
κλεμμένες οι ατάκες <br />
των νεκροζωντανών.<br />
<br />
Κοιτώντας την αλήθεια<br />
μιας άλλης εποχής,<br />
θα κλείνεσαι συνέχεια<br />
στα βάθη της ψυχής.<br />
<br />
Σ' αυτό το καρναβάλι<br />
των σοβαροφανών<br />
εικόνες του καθρέφτη<br />
των ίδιων εαυτών.<br />
<br />
Πορείες χωρίς μέλλον,<br />
ζωές στο πουθενά,<br />
μόνο στιγμές-ταξίδια<br />
σε λεύτερα βουνά.<br />
<br />
Σ' αυτή την κωμωδία <br />
των ένοχων σιωπών<br />
μολύνονται οι ανέμοι<br />
τίμιων ανατροπών.<br />
<br />
Αθλούμενοι προδότες<br />
με πρόσχημα αλλαγές,<br />
καρφώνουν τις σημαίες<br />
σε ανοιχτές πληγές.<br />
<br />
Οι ελπίδες λαβωμένες<br />
απόμακρες ηχούν,<br />
αδύναμες πεθαίνουν<br />
στο δρόμο ξεψυχούν.<br />
<br />
Σε αυτό το καρναβάλι<br />
των άψυχων ζωών,<br />
ανύπαρκτων εκπλήξεων<br />
κενών επιρροών,<br />
<br />
στο ελάχιστο της σκέψης<br />
ανάκτηση ας γενεί,<br />
των τίμιων δεδομένων<br />
υψώστε τη φωνή.<br />
<br />
Μικρό το μονοπάτι,<br />
αθέατο κλειδί,<br />
μα μένει να το βρούμε<br />
σε μια κρυμμένη ωδή.<br />
<br />
Ωδή στη βούλησή μας,<br />
σε ενέργεια του μυαλού<br />
σε αφύπνιση ονείρων<br />
στη σφαίρα του υψηλού.<br />
<br />
Ωδή στη θέλησή μας,<br />
σε ανάπλαση του νου,<br />
το χθεσινό να γίνει<br />
σκιά του αποψινού.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-46493123050849467722018-03-14T16:50:00.000-07:002018-03-14T16:50:47.990-07:00Ο ύπνος δείχνει θάνατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο ύπνος δείχνει θάνατο,<br />
μια δοκιμή, μια πρόβα,<br />
ο χάρος με το δρέπανο<br />
πάνω σε μια πιρόγα.<br />
<br />
Βλέπει μετά πως έπεσε<br />
σε μια ακόμα πλάνη<br />
και μπλέχτηκε σε όνειρα<br />
και βγήκε σε λιμάνι.<br />
<br />
Μα των ονείρων οι θηλιές,<br />
περάσαν στο λαιμό του<br />
και οι μνήμες άνθησαν με μιας<br />
και φέραν το χαμό του.<br />
<br />
Όταν κοιμάσαι νικητής,<br />
ξυπνάς σαν ηττημένος,<br />
ένας δραπέτης ποιητής<br />
στο άλμπουρο δεμένος.<br />
<br />
Όταν κοιμάσαι σαν παιδί,<br />
ξυπνάς μες τα στολίδια,<br />
ακούς του ονείρου την ωδή<br />
στου νου τα δακτυλίδια.<br />
<br />
Όταν κοιμάσαι και γελάς,<br />
ξυπνάς σαν μαγεμένος,<br />
ούτε θυμάσαι, ούτε μιλάς<br />
και νοιώθεις πεθαμένος.<br />
<br />
Ο ύπνος δείχνει θάνατο,<br />
μα μόνο λίγες ώρες,<br />
φέρνει γαλήνη και ερημιά<br />
στου ονειρικού τις χώρες.<br />
<br />
Ό ύπνος δείχνει θάνατο,<br />
στη θάλασσα ένα πλοίο,<br />
που πλέει μονάχο κι έρημο<br />
στου νου μου το βιβλίο ...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-24410988781877931022018-01-10T16:17:00.000-08:002018-01-10T16:22:38.020-08:00Μεθυσμένα Σάββατα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα μεθυσμένα Σάββατα<br />
ξερνούν τις Κυριακές τους,<br />
οι ξεθαμμένοι πάπυροι<br />
χαρίζουν τις γραφές,<br />
<br />
τα γερασμένα όνειρα<br />
κερνούν τις χαρακιές τους,<br />
τα στοιχειωμένα αινίγματα,<br />
τις λύσεις τις κρυφές.<br />
<br />
Οι ξεχασμένοι στόχοι μας<br />
νικήσανε επιτέλους<br />
τους φωλιασμένους φόβους μας<br />
και βγήκανε μπροστά.<br />
<br />
Τα τελευταία θύματα<br />
''μηδένα προ του τέλους''<br />
μακάριζαν τη μοίρα τους<br />
με μάτια σφαλιστά.<br />
<br />
Τους εαυτούς μας δώσαμε<br />
τροφή για τα θηρία,<br />
αιματολάγνοι οι δράκοι μας<br />
στα χρόνια του καημού,<br />
<br />
και μείναμε στον κόσμο μας,<br />
δαυλοί σε μια πορεία,<br />
που βγάζει προς το όνειρο<br />
άγνωστου λυτρωμού.<br />
<br />
Τους εαυτούς μας δώσαμε<br />
βορρά σε μια διαθήκη,<br />
σε ένα παρόν παράλογο,<br />
σε άδειο πουθενά,<br />
<br />
όμως νεκροί δεν είμαστε,<br />
δεν βάζουμε υποθήκη<br />
το ακριβό μας τ' όνειρο,<br />
θα ζήσουμε ξανά.<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-11895482336999901202017-04-30T14:35:00.000-07:002017-04-30T15:03:43.032-07:00Ένα τραγούδι αζήτητο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εσύ που βρέθηκες εδώ, χωρίς νερό κι αλάτι,<br />
άγριο γεράκι ελεύθερο με βλέμμα σαν φωτιά,<br />
χαμογελάς στον θάνατο με μαχαιριά στην πλάτη<br />
σε ένα χαμένο όνειρο μια νύχτα στα χαρτιά.<br />
<br />
Εσύ που βρέθηκες εδώ, πλασμένος χωρίς χάδια,<br />
μικρό σπουργίτι, ανώνυμο, σε άγνωστη γωνιά,<br />
θολή ζωή που χτίζεται στα πιο θλιμμένα βράδυα,<br />
σε ένα φεγγάρι αφώτιστο, σε κάποια γειτονιά.<br />
<br />
Εσύ που βρέθηκες εδώ, ζιζάνιο μες τους κήπους,<br />
ιός μες τα προγράμματα που κρύβουν τον Θεό,<br />
ουσία που ξεχύθηκε και λέρωσε τους τύπους,<br />
σαν ξεχασμένη λύτρωση για κάποιο γηραιό.<br />
<br />
Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως τέλος,<br />
με έναν στίχο άκληρο που ίσως θα χαθεί,<br />
ένα τραγούδι αζήτητο, χωρίς καρδιά και βέλος<br />
για μια ζωή που χάθηκε προτού να γεννηθεί.<br />
<br />
Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως άκρη,<br />
ένα τραγούδι αδόκιμο, που ίσως ξεχαστεί,<br />
ένα τραγούδι αταίριαστο, χωρίς κρυμμένο δάκρυ,<br />
για δέντρο που ξεράθηκε προτού να ποτιστεί.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-72372059439567430532017-03-09T15:10:00.001-08:002017-03-09T15:10:04.697-08:00Ψάχνοντας ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Από ταξίδι γύρισα,<br />
στα μπαρ της οικουμένης,<br />
ψάχνοντας να 'βρω τον ανθό<br />
αγάπης προδωμένης.<br />
<br />
Ψάχνοντας να 'βρω τη φωτιά<br />
όπου ποτέ δεν σβήνει<br />
και του θεού τη σαιτιά<br />
που την ανάσα κλείνει.<br />
<br />
Από ταξίδι γύρισα,<br />
σε μακρινά πελάγη,<br />
ψάχνοντας να ΄βρω το κρασί<br />
που μέθυσαν οι μάγοι.<br />
<br />
Ψάχνοντας να 'βρω τη σιωπή<br />
που ξεπερνά τις πτώσεις,<br />
στων νοημάτων τις οσμές,<br />
σε ονειρικές ζυμώσεις.<br />
<br />
Από ταξίδι γύρισα,<br />
στου ήλιου τις εκλείψεις<br />
και αντίκρυσα κατάματα<br />
τις χίλιες αποδείξεις,<br />
<br />
ψάχνοντας να 'βρω την ορμή,<br />
να ζω, να επιμένω,<br />
καθρέπτης γίνεται η στιγμή,<br />
αυτή που περιμένω.<br />
<br />
Από ταξίδι γύρισα<br />
και εδώ θέλω να μείνω,<br />
σε μια ψυχή κατάλευκη,<br />
κι ό,τι έχω να το δίνω.<br />
<br />
Ψάχνοντας μες τις λέξεις μου,<br />
τον χρόνο προσπερνάω,<br />
χαμένος μες στις σκέψεις μου<br />
κι ας νοιώθω πως γερνάω.<br />
<br />
Ψάχνοντας μες τις ρίμες μου,<br />
τον χρόνο προσπερνάω,<br />
ένα παιχνίδι οι μνήμες μου<br />
πιο πίσω όταν γυρνάω...<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-64178581911394353502017-02-19T15:21:00.000-08:002017-02-19T15:22:11.978-08:00Καρναβάλι στο νησί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καρναβάλι στο νησί<br />
με ανεμελιά και λάμψεις,<br />
πίνω κόκκινο κρασί<br />
για να ταίζω εξάψεις.<br />
<br />
Καρναβάλι στο νησί<br />
με διάθεση, με χάρη,<br />
δεν σβήνω εγώ τα λάθη μου,<br />
δεν νοιώθω εγώ καμάρι.<br />
<br />
Καρναβάλι στο νησί,<br />
τα μάτια μου έχω κλείσει<br />
μες τα σκουπίδια χάνομαι<br />
χωρίς να βρίσκω λύση.<br />
<br />
Καρναβάλι στο νησί,<br />
καλές οι παραδόσεις,<br />
κρύβω τα πάντα στο χαλί<br />
και εξαφανίζω πτώσεις.<br />
<br />
Καρναβάλι στο νησί<br />
για τα παιδάκια μόνο,<br />
μα οι αγύρτες προκαλούν<br />
τις μάσκες τους καρφώνω.<br />
<br />
Καρναβάλι στο νησί,<br />
των υπουργών τις λύσεις<br />
και των αρμόδιων τις πομπές ...<br />
και πως να τις διαλύσεις.<br />
<br />
Καρναβάλι στο νησί,<br />
μάλλον εγώ είμαι σφάλλων,<br />
που δεν αγιάζω τις σιωπές<br />
ενόχων καρναβάλων.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-81198235829350159162017-02-01T14:50:00.001-08:002017-02-01T14:51:25.211-08:00Λόγια αμόλυντα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το όμορφο, το άσχημο, το φωτεινό, το γκρίζο,<br />
χαρτάκια αυτοκόλλητα στο μέτωπο, στο δέρμα,<br />
σημαδεμένα θαύματα που πάνω σου αντικρίζω,<br />
άλλη ευχή για την αρχή και άλλη για το τέρμα.<br />
<br />
Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το μαύρο,<br />
μικρά σημάδια, στίγματα, σε χρυσαφένια μάτια,<br />
για το χαμένο μου όνειρο που κίνησα για να 'βρω<br />
στου κόσμου το λαβύρινθο κρυμμένο σε κομμάτια.<br />
<br />
Το δυνατό, το ανίσχυρο, το πιο παλιό, το νέο,<br />
στάζουν ελπίδα και άνοιξη στο νου και την καρδιά μου,<br />
τι κι αν ο χρόνος με έφερε αντίκρυ στο μοιραίο,<br />
πάνω σε πόρτα ορθάνοιχτη αφήνω τα κλειδιά μου.<br />
<br />
Το πιο ψηλό, το χαμηλό, το πιο μικρό, το μέγα,<br />
μετρούν επίγεια θαύματα σε μια διαρκή θητεία,<br />
κινούν πελώρια νήματα στο ''πήγαινε,'' στο ''φεύγα''<br />
και πλάθουν λόγια αμόλυντα σε αιώνια μαθητεία.<br />
<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-68012108326730136152017-02-01T14:43:00.001-08:002017-02-01T14:43:52.864-08:00Νοητός κόσμος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βλέπεις τον κόσμο στρογγυλό,<br />
πλανήτη μολυβένιο,<br />
μαστορεμένο από πυλό<br />
σε πλαίσιο σιδερένιο.<br />
<br />
Βλέπεις τον κόσμο πιο λευκό<br />
μέσα σε μαύρο φόντο,<br />
έναν πλανήτη λαικό,<br />
πλεγμένο πόντο πόντο.<br />
<br />
Βλέπεις τον κόσμο από ψηλά,<br />
στις νοητές σου σκάλες,<br />
ένας πλανήτης που μιλά<br />
στου νου σου τις κραιπάλες.<br />
<br />
Βλέπεις τον κόσμο στο χαρτί,<br />
στου σκίτσου τις καμπύλες,<br />
με φαντασία που απαιτεί<br />
να βρεις άγνωστες πύλες.<br />
<br />
Βλέπεις τον κόσμο σαν γροθιά,<br />
σαν σκαλιστό κουβάρι,<br />
έναν πλανήτη που βαθειά<br />
στο χρόνο θα σε πάρει.<br />
<br />
Βλέπεις τον κόσμο σαν πληγή,<br />
σαν φυλακή του Άδη,<br />
θα ψάχνεις πάντα τη φυγή<br />
στο πιο ακριβό σκοτάδι.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-72951306168469012992017-01-27T15:19:00.000-08:002017-01-27T15:29:05.095-08:00Νέες γαλέρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Λύκοι και αρνιά ανταμώσανε<br />
και δώσανε τα χέρια<br />
και μείνανε αμίλητοι αντίκρυ στο κενό,<br />
<br />
τα δεδομένα αλλάξανε<br />
και τώρα τα νυστέρια<br />
άλλοι εχθροί τα ζώστηκαν με τίποτα κοινό.<br />
<br />
Τα καλοκαίρια κρύφτηκαν<br />
και βγήκαν οι χειμώνες<br />
κάτι χειμώνες άγνωστοι με κίτρινες βροχές,<br />
<br />
οι ερινύες φύγανε,<br />
τώρα πεθαίνουν μόνες,<br />
οι δρόμοι χορταριάσανε, μαζί κι οι εποχές.<br />
<br />
Οι καταιγίδες ξόδεψαν<br />
τα πιο ακριβά νερά τους,<br />
τα μάτια τώρα στέρεψαν, τα δάκρυα έχουν χαθεί,<br />
<br />
Οι εποχές αλώθηκαν<br />
και 'δώσαν τη σειρά τους,<br />
τα μάτια τώρα πέτρινα, το αίμα έχει χυθεί.<br />
<br />
Τώρα οι ψυχές μας ψάχνουνε<br />
καινούργια αγκυροβόλια,<br />
καθάρια λόγια ψάχνουνε και σκέψεις ζωντανές,<br />
<br />
με ελπίδες να γεμίσουνε<br />
τα άδεια πορτοφόλια<br />
και οι νότες να ανταμώσουνε με αέρινες φωνές.<br />
<br />
Τώρα οι ψυχές μας ψάχνουνε<br />
τις νέες τις γαλέρες,<br />
να βρουν πιο νέα κύματα, μεγάλα σαν βουνά,<br />
<br />
Τραγούδια που θα ντύσουνε<br />
νέες λαμπρές ημέρες<br />
και οι νύχτες απροσάρμοστες να γίνουνε ξανά.<br />
<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-32244009934782968312016-12-12T02:15:00.001-08:002016-12-12T02:16:16.502-08:00Ύστατο σημάδι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήσουν θεός αυτόνομος,<br />
μα απόμεινες φιγούρα,<br />
ατέλειωτη φαγούρα<br />
και φάλτσο μουγκριτό<br />
<br />
και τώρα είσαι αδύναμος,<br />
μικρός σε μαύρη τρύπα,<br />
απότιστη τουλίπα<br />
και άχρηστο ρητό.<br />
<br />
Ήσουν φεγγάρι απείθαρχο<br />
και δάμαζες τη νύχτα,<br />
σου 'λεγαν όλοι ''ρίχτα''<br />
και έμενες ταπί,<br />
<br />
σου πήραν το χαμόγελο,<br />
οι προδωμένες μνήμες,<br />
χιλιοπαιγμένες ρίμες<br />
περνούν σαν αστραπή.<br />
<br />
Ήσουν μια σπίθα άσβηστη,<br />
ανόθευτο χρυσάφι,<br />
μα πήγαν όλα στράφι,<br />
έπεσε σκοτεινιά,<br />
<br />
και το μυαλό δεν άντεξε<br />
αμείωτες πιέσεις,<br />
αδιάκοπες ενέσεις<br />
με θλίψη και ερημιά.<br />
<br />
Τώρα κοιτάς το άπειρο,<br />
με ανενεργές αισθήσεις,<br />
σε ζουν οι παραισθήσεις,<br />
του νου σου οι χαρακιές,<br />
<br />
ζητάς το ακαθόριστο,<br />
τις ώρες ψηλαφίζεις,<br />
τους ίσκιους ζωγραφίζεις<br />
και φτιάχνεις Κυριακές.<br />
<br />
Τώρα κοιτάς το άπειρο,<br />
το νοητό σου ρήγμα,<br />
το τελευταίο δείγμα<br />
που φέρνει αναπνοή,<br />
<br />
ζητάς το ακαθόριστο,<br />
το ύστατο σημάδι,<br />
το ξεχασμένο υφάδι<br />
που πλέκει τη ζωή.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-46421053138890713122016-09-25T15:58:00.002-07:002016-09-26T02:43:47.699-07:00Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br />
με ένα δισάκι κουμπαρά γεμάτο αέρα,<br />
με χίλιες μνήμες σκαλισμένες στο μπετόν,<br />
νίκες και ήττες στα κιτάπια των ετών<br />
και λίγο γκρίζο στων κροτάφων μας τη σφαίρα.<br />
<br />
Τώρα λοιπόν που αντικρύσαμε τις λύπες,<br />
βαλσαμωμένες Κυριακές, τροφή στους γύπες,<br />
γεμάτο σώμα με ταττού και με μολύβι,<br />
όμως στο βάθος η ψυχή μας πάντα κρύβει<br />
το λίγο χρώμα που φωτίζει μαύρες τρύπες.<br />
<br />
Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br />
έξω απ' τ' αμάξι η βαβούρα δυναμώνει,<br />
κάτω απ' τις ρόδες παρελθόν που σιγοτρίζει,<br />
η πόλη μοιάζει σαν εικόνα που ξεφτίζει,<br />
μάνα τσιγγάνα που γελά και που θυμώνει.<br />
<br />
Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br />
έχοντας έρθει από ταξίδι με γαλέρα,<br />
με λίγες σκέψεις συντροφιά μέσα στο κρύο,<br />
χαμένοι μες στα ''καλώς όρισες'' κι ''αντίο'',<br />
τώρα που σβήνει το σκοτάδι μες τη μέρα.<br />
<br />
Πάνω στον τοίχο ζωγραφιά που πλημμυρίζει<br />
κι ο άγριος ήχος που εσώψυχα γυρίζει,<br />
φορτίζει ο χρόνος τις ψυχές, γίνονται ατσάλι,<br />
παλιά μηνύματα κλεισμένα σε μπουκάλι<br />
μπαίνουν σε αόρατη τροχιά που ηλεκτρίζει.<br />
<br />
Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br />
έξω στο δρόμο η ζωή μας ερημώνει,<br />
κάτω απ' τις ρόδες το παρόν αργοπεθαίνει,<br />
η πόλη μοιάζει σαν εικόνα ξεφτισμένη<br />
μέσα στο χρόνο, πάντα αδιάφορη και μόνη.<br />
<div>
<br /></div>
Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br />
πέρα από κάθε δηλητήριο και χολέρα,<br />
με λίγες σκέψεις συντροφιά για τον καιρό μας,<br />
με λίγα βήματα να μένουν στο χορό μας,<br />
μικρές ανάσες καθαρού, μα λίγου αέρα.<br />
<br />
Οι ώρες φεύγουν μες τα μπαρ και τις βιτρίνες,<br />
ζωή ντυμένη με φτερά και λαμαρίνες,<br />
ζωή που αφρίζει μες την άσφαλτο στημένη,<br />
σε κούρσα ξέφρενη ουρλιάζει και επιμένει,<br />
με άγνοια κινδύνου, μα στο τέλος κάτι μένει.<br />
<br />
Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br />
έξω απ' το τζάμι η βοή δεν με παγώνει,<br />
κάτω απ' τις ρόδες ένα μέλλον που διαφέρει,<br />
η πόλη απρόσωπη, μα πάντα θα προσφέρει,<br />
νέες αιτίες και αφορμές θα αφομοιώνει. <br />
<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-78822191033256573402016-09-25T14:00:00.000-07:002016-09-25T14:00:20.311-07:00Εδώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εδώ λοιπόν που φτάσαμε<br />
σε τεντωμένο νήμα,<br />
το χρόνο κι αν χορτάσαμε<br />
με στοιχειωμένο βήμα,<br />
<br />
αφήσαμε τα χνάρια μας<br />
σε παρελθόν που αντέχει,<br />
με προίκα τα φεγγάρια μας<br />
σ' ένα παρόν που τρέχει.<br />
<br />
Αυτό εδώ το χάραμα<br />
στην εποχή του ανέμου,<br />
σβήνει με φως και άρωμα<br />
το αίμα του πολέμου.<br />
<br />
Αυτό εδώ το ξύπνημα<br />
με μια βροντή χειμώνα,<br />
είναι παρόντος μήνυμα<br />
σε μέλλοντος αγώνα.<br />
<br />
Αυτό εδώ το βάφτισμα<br />
στου ποταμού τη γνώση,<br />
το τελευταίο ράπισμα<br />
ο χρόνος πριν τελειώσει.<br />
<br />
Αυτό που μοιάζει θύμηση,<br />
που μοιάζει μονοπάτι,<br />
η τελευταία εκτίμηση<br />
να ΄βγεις απ' την απάτη.<br />
<br />
Αυτό που μοιάζει θύμηση,<br />
που μοιάζει καταιγίδα,<br />
η τελευταία εκτίμηση<br />
να 'βγεις απ' την παγίδα.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-77434108543121127952016-07-31T13:33:00.002-07:002016-09-08T02:18:58.766-07:00Γράμματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,<br />
<div>
γράφεις, μουτζουρώνεις πια το κάθε τι.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Λόγια του αέρα τρέχουν στο γυαλί</div>
<div>
και την πόρτα κλείνεις σαν φυσάει πολύ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πλαστικές σημαίες κρύβουνε τη γη,</div>
<div>
γίνανε σκουπίδια μέχρι την αυγή.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άνθρωποι που μοιάζουν σαν αγάλματα,</div>
<div>
γέλιο πια δεν βγάζουν, ούτε κλάματα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άδειοι είναι οι τοίχοι και άγρια η λησμονιά</div>
<div>
και δεν ξημερώνει πια στη γειτονιά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,</div>
<div>
άδειος από λέξεις, άσημος αστός.<br />
<br />
Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,<br />
τώρα τα κοράκια λέγονται αετοί.<br />
<br />
Λόγια του αέρα μόλυναν το φως,<br />
καίγονται στο χρόνο λύκος κι αδελφός.<br />
<br />
Πλαστικές σημαίες κρύβουν τη ζωή,<br />
νάυλον σακούλες χωρίς μια πνοή.<br />
<br />
Άνθρωποι που μοιάζουν με προβλήματα,<br />
μείναν οι προθέσεις χωρίς ρήματα.<br />
<br />
Σβήστηκαν οι τοίχοι, έμειναν μισοί,<br />
χάθηκε το μαύρο και το θαλασσί.<br />
<br />
Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,<br />
ψάχνεις για τις λέξεις, άπιστος πιστός.<br />
<br />
Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,<br />
χάλασαν κι οι λέξεις, 'γίναν καθεστώς.<br />
<br /></div>
</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-86583733064071466832016-05-29T14:45:00.000-07:002016-05-29T14:45:54.363-07:00Σαν Οδυσσέας ναυαγός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τώρα που βρήκες την Ιθάκη,<br />
σαν Οδυσσέας ναυαγός,<br />
σαν βετεράνος κυνηγός<br />
με άγριο βλέμμα σαν γεράκι.<br />
<br />
Τώρα που έπεσε ο αέρας,<br />
μπήκε στου αιόλου το ασκί,<br />
πίνεις μονάχος σου ρακί<br />
μέχρι τη δύση της ημέρας.<br />
<br />
Δεν έχουν μείνει πια μνηστήρες,<br />
η Πηνελόπη πια γριά<br />
και δεν υπάρχει γιατρειά<br />
ούτε υπάρχουν πια σωτήρες.<br />
<br />
Τι κι αν τη σπίθα σου έχεις δώσει<br />
στου Τηλεμάχου τη ματιά,<br />
του τόξου σου τη σαιτιά<br />
άλλος κανείς δεν θα τη νιώσει.<br />
<br />
Ο μόνος φίλος σου έχει φύγει,<br />
είχε το όνομα Αργός,<br />
πιστός σκυλίσιος οδηγός<br />
με τα άγρια νιάτα σου θα σμίγει.<br />
<br />
Τώρα που βρήκες την Ιθάκη,<br />
την πιο στερνή σου τη φωλιά,<br />
τώρα δεν βγάζεις πια μιλιά<br />
για το θαλάσσιο το σαράκι.<br />
<br />
Τώρα πια γράφεις τ' όνομά σου<br />
φορώντας γέρικα γυαλιά,<br />
με το κεφάλι στη θηλιά,<br />
τώρα για ήττες ετοιμάσου.<br />
<br />
Όταν, λοιπόν, ξανά θα φύγεις<br />
μέσα από τούνελ της σιωπής,<br />
μέσα στο φως μιας αστραπής,<br />
ύστατη αλήθεια ξετυλίγεις.<br />
<br />
Όταν, λοιπόν, ξανά θα φύγεις<br />
μέσα σε νύχτα του χιονιά,<br />
θα ξεχυθείς στη λησμονιά,<br />
σ' αυτή που πάντα καταλήγεις.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-91285237668460119922016-05-29T12:19:00.000-07:002016-06-07T12:19:43.017-07:00Του πρωινού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Του πρωινού η διάσταση<br />
αλλάζει και εξαρτάται,<br />
από εκείνον που ξυπνά,<br />
ή άλλον που κοιμάται.<br />
<br />
Ο ένας ξημερώματα<br />
γυρνάει από ξενύχτι,<br />
εγκλωβισμός σε αρώματα<br />
και σε γυναίκας δίχτυ.<br />
<br />
Κι ο άλλος τα χαράματα<br />
ξυπνάει για να μετρήσει<br />
τα χίλια μεροκάματα<br />
και ύστερα να σβήσει.<br />
<br />
Του πρωινού τον θάνατο<br />
τον έζησαν χιλιάδες,<br />
άλλον τον κάνει αθάνατο<br />
και άλλους σαν ραγιάδες.<br />
<br />
Ο ένας χτίζει τ' όνειρο<br />
σε μάρμαρο και πέτρα,<br />
μα σε καιρό παμπόνηρο<br />
και αδειάζει η φαρέτρα,<br />
<br />
τα βέλη που τον πλάνεψαν,<br />
η φλόγα που τον καίει,<br />
τα χρόνια τον ορφάνεψαν<br />
και τώρα καταρρέει.<br />
<br />
Ο άλλος φτιάχνει οράματα<br />
στην άμμο και στο χώμα,<br />
μα πριν απ' τα γεράματα<br />
ξαπλώνει σε άδειο στρώμα,<br />
<br />
ένας τρελός που περπατά<br />
σε πάτωμα που τρίζει,<br />
τη μια δεν ξέρει που πατά,<br />
την άλλη ξαναρχίζει.<br />
<br />
Του πρωινού η άνοιξη<br />
ψυχές θα σημαδεύει,<br />
άλλος με αγάπη θα ξυπνά<br />
κι άλλος θα τη γυρεύει.<br />
<br />
Ο ένας στη νιρβάνα του<br />
φτερά θα ζωγραφίζει<br />
κι ο άλλος στη χαρμάνα του<br />
την τύχη του θα βρίζει.<br />
<br />
Του πρωινού η άνοιξη,<br />
τον κόσμο ξημερώνει,<br />
άλλος με γέλιο ντύνεται<br />
και άλλος ξενερώνει.<br />
<br />
Του πρωινού η άνοιξη<br />
ταξίδια θα φωτίζει,<br />
ένας θα φεύγει στ' άγνωστο<br />
κι άλλος ξαναγυρίζει.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-59373484481557887812016-05-21T15:41:00.000-07:002016-09-23T11:35:02.688-07:00Συμβολικό παράπονο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτό που φαίνεται σιωπή,<br />
σαν παγωμένο χιόνι,<br />
πουλιά πάνω στα σύρματα<br />
της μουσικής μου οι τόνοι.<br />
<br />
Αυτό που απλώνει σαν φωτιά<br />
σε ξεραμένα φύλλα,<br />
αντίδοτο στα θαύματα,<br />
σκουλήκι μες τα μήλα.<br />
<br />
Αυτό που γράφω με οργή<br />
και με μελάνι μαύρο,<br />
συμβολικό παράπονο,<br />
τη λευτεριά μου να 'βρω.<br />
<br />
Αυτός που ψάχνει θάνατο,<br />
τη μοναξιά του ψάχνει,<br />
ένα κουνούπι μόνο του<br />
τροφή για την αράχνη.<br />
<br />
Αυτό που ήλιος φαίνεται,<br />
λογίζεται σαν άστρο,<br />
φωτίζει τα περάσματα<br />
στης λησμονιάς το κάστρο.<br />
<br />
Αυτό που γράφω με οργή<br />
και με μελάνι μαύρο,<br />
ρητορικό παράπονο,<br />
τη λευτεριά μου να 'βρω.<br />
<br />
Αυτό που πέφτει σαν σκιά,<br />
σαν μαύρη σκοτοδίνη,<br />
άλλοι το λένε πόλεμο<br />
κι άλλοι το λεν' ειρήνη.<br />
<br />
Αυτός που ψάχνει θάνατο,<br />
άλλο δεν περιμένει,<br />
δεν βρίσκει χώρο τ' όνειρο<br />
σε μια ψυχή θλιμμένη.<br />
<br />
Αυτός που ψάχνει θάνατο,<br />
δεν ψάχνει τη θυσία,<br />
μα στη ζωή που έζησε<br />
δεν βρήκε σημασία.<br />
<br />
Αυτό που γράφω με οργή<br />
και με μελάνι μαύρο,<br />
αναρχικό παράπονο,<br />
τη λευτεριά μου να 'βρω.<br />
<br />
Αυτό που γράφω με οργή<br />
και με βαθύ μελάνι,<br />
αδιέξοδο παράπονο<br />
όμως θα με τρελάνει.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-24183160261511440272016-05-21T15:35:00.000-07:002016-05-27T13:03:22.220-07:00Ήλιος Θεός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήλιος Θεός, Ήλιος Χριστός,<br />
Ήλιος Μωάμεθ, Βούδας,<br />
σκοτάδι βγαίνει ο θάνατος,<br />
Εφιάλτης και Ιούδας. <br />
<br />
Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,<br />
πίνω τη μέρα φως μου,<br />
κάνω τα δάκρυα όνειρα<br />
μες τις καρδιές του κόσμου.<br />
<br />
Ήλιος θεός, Ήλιος θνητός,<br />
Σωκρατικός προφήτης,<br />
φωτιά που πέφτει από ψηλά,<br />
κι ένας Θεός αλήτης.<br />
<br />
Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,<br />
κεριά μες το σκοτάδι,<br />
σκορπάει ο χρόνος τα όνειρα,<br />
μα αυτά γυρίζουν βράδυ.<br />
<br />
Ήλιος Θεός, Ήλιος λαμπρός,<br />
Ήλιος Ερμής και Απόλλων,<br />
σαν πληγωμένος έρωτας<br />
σε αυγές ονειροπόλων.<br />
<br />
Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,<br />
κατάματα στον Ήλιο,<br />
ένας δραπέτης άνεμος<br />
σε ονειρικό βασίλειο.</div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-71977546256598682962015-11-15T23:07:00.000-08:002015-11-15T23:07:35.414-08:00Ψηφιακή μοναξιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η θλίψη ξαναφάνηκε σαν γέρικη φιγούρα,<br />
σε ένα προφίλ του μέλλοντος, σκιά του διαδικτύου,<br />
αρρωστημένος άνεμος που κίνησε μια σβούρα<br />
σε μια σελίδα εικονική ηλεκτρικού φορτίου.<br />
<br />
Η θλίψη τώρα κάθεται σαν μύγα στην οθόνη,<br />
σε πληκτρολόγιο απρόσωπο που δεν μιλά, μα γράφει,<br />
η μοναξιά ξανάρχεται μ' άλλη μορφή σκοτώνει,<br />
καλωδιωμένος θάνατος με μυρωδιά από θειάφι.<br />
<br />
Τα όνειρα μπαγιάτισαν, τα μάτια πια δεν κλαίνε,<br />
σ' ένα στημένο διάκοσμο ακίνητων εικόνων,<br />
ατροφικά αισθήματα και οι καρδιές δεν καίνε,<br />
τα λόγια μοιάζουν με άψυχες κραυγές των τηλεφώνων.<br />
<br />
Τα οράματα σταυρώθηκαν σε ψηφιακούς δυνάστες,<br />
υψώσαν τα παράσιτα δική τους βασιλεία,<br />
ξεθάψανε και κάψανε αστούς και μετανάστες<br />
σε νέα μέτρα φτιαξανε για πάντα τη φιλία.<br />
<br />
Το μέλλον ξαναγράφεται σε άδεια μπαταρία,<br />
αρρωστημένο κι άσχημο, δεμένο με καλώδια,<br />
σαν διαρροή ο έρωτας με ηλεκτρική κυρία,<br />
φαντάζει βραχυκύκλωμα σε ιδρωμένα πόδια.<br />
<br />
Η θλίψη τώρα γράφεται με ασύρματη γραφίδα,<br />
σε ένα παρόν που ελέγχεται σε αγορασμένη βάση,<br />
ο κόσμος όλος ντύνεται με προστασίας ασπίδα<br />
και ο φορτισμένος θάνατος σε ανεβασμένη τάση.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7503419678863078528.post-90044239178168303212015-08-28T14:26:00.000-07:002015-10-06T14:27:22.297-07:00Είμαστε ωραίοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μέσα στη ζάλη των ποιημάτων,<br />
με αναμνήσεις παλιών ασμάτων,<br />
γόνατο βάζω πάνω στο χώμα,<br />
σηκώνομαι όρθιος για λίγο ακόμα.<br />
<br />
Μες τα μοντέρνα τα καλοκαίρια<br />
φτύνω τζιτζίκια τα μεσημέρια,<br />
χύνω στους τοίχους μελάνι μαύρο,<br />
μες τους ρεμπέτες αλήθειες θα 'βρω.<br />
<br />
Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,<br />
μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,<br />
είμαστε ωραίοι, κρατάμε ακόμα,<br />
μέχρι να μπούμε στο μαύρο χώμα.<br />
<br />
Μέσα στον κύκλο που με κλειδώσαν,<br />
μια ευκαιρία πάλι μου 'δώσαν,<br />
μα εγώ ακόμα δεν είπα τέλος,<br />
στη συμμορία θα μείνω μέλος.<br />
<br />
Μες τη ομάδα την εκτός μόδας,<br />
άγριας κιθάρας και της μιας ρόδας,<br />
με μωβ διακρίσεις ξενυχτισμένων<br />
και με ατάκες καταραμένων.<br />
<br />
Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,<br />
μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,<br />
όμως κανείς μας δεν ξενερώνει<br />
και δεν μας νοιάζει τι ξημερώνει.<br />
<br />
Μέσα στη ζάλη των συγκινήσεων,<br />
φιλιά ερώτων και ροκ κινήσεων,<br />
χωρίς το χρήμα αυτοσκοπό μας<br />
πάντα θα λάμπει το μέτωπό μας.<br />
<br />
Χωρίς της μάζας την προστασία,<br />
δεν μας ανήκει καμιά θυσία,<br />
ζούμε μονίμως σ' ένα ταξίδι,<br />
μα που θα πάμε το ξέρουμε ήδη.<br />
<br />
Είμαστε ωραίοι, είμαστε μόνοι,<br />
μα δεν μας νοιάζει, δεν μας θυμώνει,<br />
παλιοί δραπέτες ονειροπόλοι,<br />
δεν μας ταιριάζουν οι νέοι ρόλοι.<br />
<br />
Είμαστε ωραίοι, είμαστε ίσοι,<br />
δεν μας πειράζει, θα βρούμε λύση<br />
για ό,τι μας τρώει και μας ζορίζει,<br />
ποτέ κανένας δεν μας χωρίζει.<br />
<br /></div>
Παναγιώτης Γ.http://www.blogger.com/profile/15056552734596636581noreply@blogger.com0