Μουντιάλ '82

Μουντιάλ '82,
το πρώτο που είχα 'δει,
σε ασπρόμαυρη οθόνη,
δέκα χρονών παιδί.

Θυμάμαι ''Σελεσάο'',
του Ζίκο τις μπαλιές,
Σώκρατες και Φαλκάο,
τα σουτ, τις κεφαλιές.

Θυμάμαι την ''Σκουάντρα'',
με Ρόσι κυνηγό,
Καμπρίνι, Αλτομπέλι,
τον Τζοφ τον αρχηγό.

Τον Μπράιτνερ θυμάμαι,
του Χρούμπες κεφαλιές,
τον Καλτς, τον Ρουμενίγκε,
του Χένες τις μπαλιές.

Στο νου ακόμα φέρνω,
Ζιρές και Πλατινί
με σουτ να ζωγραφίζουν
τις μπάλες στο σκοινί.

Να μην ξεχάσω Μπόνιεκ
και Λάτο παικταρά
μεγάλη Πολωνία
ομάδα μια χαρά.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω
παιχνίδι δυνατό
brasil και Ιταλία
να σκίζουν το πλεκτό

ο Κόντι να μοιράζει
με μπάλες-ξυραφιές
και τρία γκολ να βάζει
ο Ρόσι, ζωγραφιές.

Τέλος, δεν θα ξεχάσω
ποτέ στον τελικό,
γκολάρα του Ταρντέλι,
το σουτ το μαγικό,

το κύπελλο ''κλειδώνει''
με δεύτερο που βάζει
και Γιάννη Διακογιάννη
δικαίως να φωνάζει.

Τα χρόνια, από τότε,
τετράδες τα μετράω,
μα το μουντιάλ το πρώτο
ποτέ μου δεν ξεχνάω.

Μέχρι το τέλος

Απ' τις ουλές που σχηματίζουνε τα χάδια,
πάνω στα μάγουλα, στα χέρια και στο σώμα
φτιάχνονται δρόμοι που διασχίζονται τα βράδυα
από ορμές που σε ζητάνε λίγο ακόμα.

Από τα κόκκινα τα χείλη των στιγμών σου,
ένα απόμακρο τραγούδι αργοπεθαίνει,
κυλάει στα μάτια το ποτάμι των καημών σου,
μα είναι ο χρόνος φυλακή και περιμένει.

Από τα βάθη της απρόσιτης σελήνης,
από τα έγκατα της άγνωστης πλευράς σου
πνοές ξεχύνονται σαν λάφυρα ειρήνης,
ξυπνώντας τ' άδυτα της άδολης χαράς σου.

Σιωπή στο βλέμμα κι ένας ψίθυρος να κλαίει,
δίχως εξήγηση και δίχως απαντήσεις,
κορμί-ταξίδι που στο τέλος καταρρέει,
πόλεις-φαντάσματα που δεν θα συναντήσεις.

Είσαι μια θάλασσα ακόμα που δροσίζει,
θα είμαι πάντα ο χαμένος ναυαγός σου,
ένας αιώνιος Οδυσσέας που χαρίζει
χίλιες Ιθάκες, για ν' αγγίζει το βυθό σου.

Πάνω στα κόκκινα τα χείλη των στιγμών σου,
μέσα στην αύρα σου γυρίζω μεθυσμένος
στολίζω νύχτες με τα δάκρυα των λυγμών σου
μέχρι το τέλος, ζωντανός ή πεθαμένος.