Για πόσο ακόμα;

Παιχνίδια παίζονται με μίσος κι απονιά,
μαύρες σημαίες παζαρεύουν την οδύνη,
καίνε το θύμα κι αγαπάνε το φονιά,
θάβουν ελπίδες σε μια πένθιμη ειρήνη.

Παιχνίδια παίζονται σε φόντο γαλανό,
μέσα στο ψέμα και τη λάσπη που τους τρέφει,
σερβίρουν κόλαση για απέραντο ουρανό,
κερνούν κρεμάλα για αλλαγή που επιστρέφει.

Παιχνίδια παίζονται σε πλάτες δουλικές,
παιχνίδια φόβου με μια απόπνικτη ζαλάδα,
τον λόγο παίρνει σιδερόφραχτος λακές
και αποτελειώνει πια τη γύψινη Ελλάδα.

Παιχνίδια παίζονται με μίσος κι απονιά,
πίσω από μάσκες που ψελλίζουν υποσχέσεις,
υψώνουν λόγια που τα λεν στη γειτονιά,
φτιάχνουν κανόνες για να σβήνουν εξαιρέσεις.

Παιχνίδια παίζονται σε κόκκινες γραμμές,
ψάχνουν θυσίες των φτωχών κατεστραμμένων,
ψεύτικοι τρόμοι για χιλιάδες πληρωμές
και κούφια λόγια αρχηγών ξεπουλημένων.

Παιχνίδια παίζονται του σκότους μαζικά,
μαύρα παζάρια των λυγμών και των θανάτων,
ζωές που χτίζονται με πένθιμα υλικά
και κοινωνίες πληγωμένων φαντασμάτων.

Παιχνίδια παίζονται, μα αντίδραση καμιά,
αναταράξεις μας φοβίζουν, μας παγώνουν,
για πόσο ακόμα θα μας σπρώχνουν στη γωνιά;
για πόσο ακόμα τη ψυχή μας θα πληγώνουν;

Παιχνίδια παίζονται σε φόντο γαλανό,
για πόσο ακόμα τις ζωές μας θα ταράζουν;
για πόσο ακόμα θα μας κλέβουν ουρανό;
γράφουμε τέλος σ' όλα αυτά που μας τρομάζουν.

Σαν λαός και σαν σωτήρας

Στου καφέ το κατακάθι,
βλέπω φυλακές και λάθη,
βλέπω σέρτικα τσιγάρα
και στο βάθος μια κιθάρα.

Στων ονείρων το ταξίδι,
βλέπω αυτά που ξέρω ήδη,
βλέπω αντίγραφα θανάτων,
των φτωχών, των αδυνάτων.

Πάνω στ' άγραφα των μύθων,
πάνω στις γραφές των λίθων,
βλέπω τα παιδιά να κλαίνε,
και μετά όλα μου φταίνε.

Στου καφέ μου το ταξίδι,
βλέπω μέσα μαύρο φίδι,
την ελπίδα να ξερνάει
και στο τέλος να γυρνάει.

Πίσω απ' τις γραμμές των λόγων,
βλέπω καλπασμούς αλόγων
να κυκλώνουν την ειρήνη,
μασκαράδες, θεατρίνοι.

Ήρωες σεσημασμένοι
κάθονται σφιχτά δεμένοι,
ξεπουλήθηκαν ιδέες,
που καιρός τώρα για νέες.

Στου καφέ μου τη συνήθεια
ανατέλλει μαύρη αλήθεια,
άνθρωπε έχεις αλλάξει,
την ζωή σου έχεις ρημάξει.

Στων ονείρων τη διαφάνεια
βλέπω ανθρώπους στην αφάνεια,
βλέπω μάτια δακρυσμένα,
βλέπω νιάτα πικραμένα.

Γραφικοί και βετεράνοι
βαφτιστήκαν σε χαρμάνι,
σε άγιας μέθης μαρτυρίες
ξεχρεώνονται ευκαιρίες.

Στου καφέ τον κατακάθι,
από ρόδο βγαίνει αγκάθι
και ανάβουν τα τσιμέντα
μα για αγάπη ούτε κουβέντα.

Στου καφέ τον μαύρο πάτο,
ψάχνω μικρό φως γεμάτο,
ψάχνω τρόπο να ανασάνω,
την καρδιά μου να ζεστάνω.

Στου καφέ το μαύρο υφάδι,
σ' ονειροκαπνού σημάδι,
μια ελπίδα θα αναστήσω
κι αν δεν βρω θα παραστήσω.

Θα αγκαλιάσω αυτό που θέλω,
θα τ' αλλάξω το μπουρδέλο,
θα του αλλάξω χαρακτήρα
δεν τη δέχομαι τη μοίρα.

Θα αγκαλιάσω αυτό που θέλω,
θα τ' αλλάξω το μπουρδέλο,
σαν λαός και σαν σωτήρας
καθαρός σαν χαρακτήρας.