Ένα τραγούδι αζήτητο

Εσύ που βρέθηκες εδώ, χωρίς νερό κι αλάτι,
άγριο γεράκι ελεύθερο με βλέμμα σαν φωτιά,
χαμογελάς στον θάνατο με μαχαιριά στην πλάτη
σε ένα χαμένο όνειρο μια νύχτα στα χαρτιά.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, πλασμένος χωρίς χάδια,
μικρό σπουργίτι, ανώνυμο, σε άγνωστη γωνιά,
θολή ζωή που χτίζεται στα πιο θλιμμένα βράδυα,
σε ένα φεγγάρι αφώτιστο, σε κάποια γειτονιά.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, ζιζάνιο μες τους κήπους,
ιός μες τα προγράμματα που κρύβουν τον Θεό,
ουσία που ξεχύθηκε και λέρωσε τους τύπους,
σαν ξεχασμένη λύτρωση για κάποιο γηραιό.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως τέλος,
με έναν στίχο άκληρο που ίσως θα χαθεί,
ένα τραγούδι αζήτητο, χωρίς καρδιά και βέλος
για μια ζωή που χάθηκε προτού να γεννηθεί.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως άκρη,
ένα τραγούδι αδόκιμο, που ίσως ξεχαστεί,
ένα τραγούδι αταίριαστο, χωρίς κρυμμένο δάκρυ,
για δέντρο που ξεράθηκε προτού να ποτιστεί.

Ψάχνοντας ...

Από ταξίδι γύρισα,
στα μπαρ της οικουμένης,
ψάχνοντας να 'βρω τον ανθό
αγάπης προδωμένης.

Ψάχνοντας να 'βρω τη φωτιά
όπου ποτέ δεν σβήνει
και του θεού τη σαιτιά
που την ανάσα κλείνει.

Από ταξίδι γύρισα,
σε μακρινά πελάγη,
ψάχνοντας να ΄βρω το κρασί
που μέθυσαν οι μάγοι.

Ψάχνοντας να 'βρω τη σιωπή
που ξεπερνά τις πτώσεις,
στων νοημάτων τις οσμές,
σε ονειρικές ζυμώσεις.

Από ταξίδι γύρισα,
στου ήλιου τις εκλείψεις
και αντίκρυσα κατάματα
τις χίλιες αποδείξεις,

ψάχνοντας να 'βρω την ορμή,
να ζω, να επιμένω,
καθρέπτης γίνεται η στιγμή,
αυτή που περιμένω.

Από ταξίδι γύρισα
και εδώ θέλω να μείνω,
σε μια ψυχή κατάλευκη,
κι ό,τι έχω να το δίνω.

Ψάχνοντας μες τις λέξεις μου,
τον χρόνο προσπερνάω,
χαμένος μες στις σκέψεις μου
κι ας νοιώθω πως γερνάω.

Ψάχνοντας μες τις ρίμες μου,
τον χρόνο προσπερνάω,
ένα παιχνίδι οι μνήμες μου
πιο πίσω όταν γυρνάω...

Καρναβάλι στο νησί

Καρναβάλι στο νησί
με ανεμελιά και λάμψεις,
πίνω κόκκινο κρασί
για να ταίζω εξάψεις.

Καρναβάλι στο νησί
με διάθεση, με χάρη,
δεν σβήνω εγώ τα λάθη μου,
δεν νοιώθω εγώ καμάρι.

Καρναβάλι στο νησί,
τα μάτια μου έχω κλείσει
μες τα σκουπίδια χάνομαι
χωρίς να βρίσκω λύση.

Καρναβάλι στο νησί,
καλές οι παραδόσεις,
κρύβω τα πάντα στο χαλί
και εξαφανίζω πτώσεις.

Καρναβάλι στο νησί
για τα παιδάκια μόνο,
μα οι αγύρτες προκαλούν
τις μάσκες τους καρφώνω.

Καρναβάλι στο νησί,
των υπουργών τις λύσεις
και των αρμόδιων τις πομπές ...
και πως να τις διαλύσεις.

Καρναβάλι στο νησί,
μάλλον εγώ είμαι σφάλλων,
που δεν αγιάζω τις σιωπές
ενόχων καρναβάλων.

Λόγια αμόλυντα

Το όμορφο, το άσχημο, το φωτεινό, το γκρίζο,
χαρτάκια αυτοκόλλητα στο μέτωπο, στο δέρμα,
σημαδεμένα θαύματα που πάνω σου αντικρίζω,
άλλη ευχή για την αρχή και άλλη για το τέρμα.

Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το μαύρο,
μικρά σημάδια, στίγματα, σε χρυσαφένια μάτια,
για το χαμένο μου όνειρο που κίνησα για να 'βρω
στου κόσμου το λαβύρινθο κρυμμένο σε κομμάτια.

Το δυνατό, το ανίσχυρο, το πιο παλιό, το νέο,
στάζουν ελπίδα και άνοιξη στο νου και την καρδιά μου,
τι κι αν ο χρόνος με έφερε αντίκρυ στο μοιραίο,
πάνω σε πόρτα ορθάνοιχτη αφήνω τα κλειδιά μου.

Το πιο ψηλό, το χαμηλό, το πιο μικρό, το μέγα,
μετρούν επίγεια θαύματα σε μια διαρκή θητεία,
κινούν πελώρια νήματα στο ''πήγαινε,'' στο ''φεύγα''
και πλάθουν λόγια αμόλυντα σε αιώνια μαθητεία.

Νοητός κόσμος

Βλέπεις τον κόσμο στρογγυλό,
πλανήτη μολυβένιο,
μαστορεμένο από πυλό
σε πλαίσιο σιδερένιο.

Βλέπεις τον κόσμο πιο λευκό
μέσα σε μαύρο φόντο,
έναν πλανήτη λαικό,
πλεγμένο πόντο πόντο.

Βλέπεις τον κόσμο από ψηλά,
στις νοητές σου σκάλες,
ένας πλανήτης που μιλά
στου νου σου τις κραιπάλες.

Βλέπεις τον κόσμο στο χαρτί,
στου σκίτσου τις καμπύλες,
με φαντασία που απαιτεί
να βρεις άγνωστες πύλες.

Βλέπεις τον κόσμο σαν γροθιά,
σαν σκαλιστό κουβάρι,
έναν πλανήτη που βαθειά
στο χρόνο θα σε πάρει.

Βλέπεις τον κόσμο σαν πληγή,
σαν φυλακή του Άδη,
θα ψάχνεις πάντα τη φυγή
στο πιο ακριβό σκοτάδι.

Νέες γαλέρες

Λύκοι και αρνιά ανταμώσανε
και δώσανε τα χέρια
και μείνανε αμίλητοι αντίκρυ στο κενό,

τα δεδομένα αλλάξανε
και τώρα τα νυστέρια
άλλοι εχθροί τα ζώστηκαν με τίποτα κοινό.

Τα καλοκαίρια κρύφτηκαν
και βγήκαν οι χειμώνες
κάτι χειμώνες άγνωστοι με κίτρινες βροχές,

οι ερινύες φύγανε,
τώρα πεθαίνουν μόνες,
οι δρόμοι χορταριάσανε, μαζί κι οι εποχές.

Οι καταιγίδες ξόδεψαν
τα πιο ακριβά νερά τους,
τα μάτια τώρα στέρεψαν, τα δάκρυα έχουν χαθεί,

Οι εποχές αλώθηκαν
και 'δώσαν τη σειρά τους,
τα μάτια τώρα πέτρινα, το αίμα έχει χυθεί.

Τώρα οι ψυχές μας ψάχνουνε
καινούργια αγκυροβόλια,
καθάρια λόγια ψάχνουνε και σκέψεις ζωντανές,

με ελπίδες να γεμίσουνε
τα άδεια πορτοφόλια
και οι νότες να ανταμώσουνε με αέρινες φωνές.

Τώρα οι ψυχές μας ψάχνουνε
τις νέες τις γαλέρες,
να βρουν πιο νέα κύματα, μεγάλα σαν βουνά,

Τραγούδια που θα ντύσουνε
νέες λαμπρές ημέρες
και οι νύχτες απροσάρμοστες να γίνουνε ξανά.