Νησί

Έχω ένα νησί που μ' ανασαίνει
στο χώμα του φυτρώνω από παιδί,
πατρίδα που για λίγο ξαποσταίνει
και γίνεται καντάδα και ωδή.

Έχω ένα νησί που με ζεσταίνει,
τριγύρω μου μια θάλασσα κλειστή,
ξαπλώνω σε αμμουδιά σημαδεμένη
δίπλα σε μια φράση σκαλιστή.

Έχω ένα νησί που με θυμάται
όταν στο λιμάνι του γυρνώ,
ύμνος σε ζωή που δεν κοιμάται,
ύμνος σε νησιώτικο κοινό.

Έχω ένα νησί που με πληγώνει
για πράξεις των ανθρώπων που ξεχνούν,
ζωές που ξεψυχούν σ' ένα σεντόνι,
σιωπές χίλιων ενόχων προσκυνούν.

Έχω ένα νησί που με ζεσταίνει,
στα στέκια που γνωρίζω και μεθώ,
μα όσο πιο μακρυά κι αν με πηγαίνει,
σ' αυτό πάντα γυρίζω και πενθώ.

Έχω ένα νησί που μ' ανασαίνει,
στο χώμα του φυτρώνω από παιδί,
τραγούδι της ζωής που απομένει,
που γίνεται καντάδα και ωδή.

Ανοίγεις τα μάτια

Ανοίγεις τα μάτια σε άλλους καιρούς,
κρυμμένος για χρόνια σε λύπες,
οι σκέψεις σε πάνε σε μαύρους χορούς,
σε γλάστρες με μαύρες τουλίπες,

Δραπέτης του κόσμου με νότες φωτιές,
που τρέφουν ο ήλιος κι ο νότος,
μικρά δρομολόγια που χτίζουν καρδιές,
και γίνονται λάμψη και κρότος.

Η όψη σου λάμπει στης μέρας το φως,
ο δρόμος μπροστά σου μακραίνει
λογίζεται η αγάπη σαν πόνος κρυφός,
γεννιέται, ξεσπά και πεθαίνει.

Ανοίγεις τα μάτια σε άλλες τροχιές,
ξυπνάς από νάρκη χειμέρια,
η νύχτα προσφέρει πολλές συντροφιές,
καρφώνει ερώτων μαχαίρια.

Η πόλη φωνάζει με νότες κραυγές,
κερνάει φρικτές απογνώσεις,
βουτάς το μυαλό σου σε μαύρες πηγές,
σε δίνες με χρόνιες ψυχώσεις.

Ν' αλλάξεις τον κόσμο ξανά προσπαθείς,
μπροστά σου η αυγή ξημερώνει,
ζητάς ν' αγαπήσεις ξανά να σωθείς,
η ελπίδα τα πάντα πληρώνει.

Ανοίγεις τα μάτια, γεννιέσαι ξανά,
ξυπνάς και ζητάς ν' αντιδράσεις,
πουλάς και χαρίζεις ζεστά πρωινά
για να 'βρεις καρδιά ν' αποδράσεις.

Ανοίγεις τα μάτια σε άλλους καιρούς,
αλλάζεις τα χρόνια με μέρες,
οι σκέψεις πετάνε σε μαύρους χορούς,
πιωμένος σε μαύρες βεγγέρες.