Απόψε η νύχτα ...

Απόψε η νύχτα στα βαθειά της με πηγαίνει,
μέσα στο άγνωστο, μα γνώριμο, δικό μου,
με ένα φεγγάρι σαν φανάρι του Διογένη,
μόνος να ψάχνω για να βρω το αρνητικό μου.

Απόψε η νύχτα πιο κοντά της με φωνάζει,
χωρίς τη μάσκα που τους πάντες ξεγελάει,
με μιαν αλήθεια που αρρωσταίνει και τρομάζει,
μα εγώ τη νοιώθω σαν κορίτσι που γελάει.

Απόψε η νύχτα με τραβάει από το χέρι,
παλιά μου φίλη με μια μνήμη με πονάει,
έχει στα δόντια της κατάμαυρο μαχαίρι
και δακτυλίδια του καπνού της με κερνάει.

Απόψε η νύχτα του ανέμου μοιρολόι,
του καταχείμωνου κρυμμένη μουσική,
όνειρα κρύβονται σε χάντρες κομπολόι
κι ανοίγουν δρόμους σε μια πόλη μαγική.

Απόψε η νύχτα με αστέρια θα γεμίσει
και μια σελήνη θα ανεβαίνει πιο ψηλά,
τα καλοκαίρια πάντα σβήνονται τα μίση,
τότε που αρχίζει η καρδιά να μου μιλά.

Απόψε η νύχτα με τραγούδια θα γεμίσει

κι ένας αέρας θα με πάρει μακρυά

και μια βροχή το μέτωπό μου θα δροσίσει

σ' ένα φθινόπωρο που φέρνει γιατρειά.

Ωδή στη θέλησή μας

Σ' αυτό το καρναβάλι
των σοβαροφανών,
ανύπαρκτες οι σχέσεις
ανθρώπων αδειανών.

Μετρώντας τις κουβέντες
της κίτρινης γενιάς,
δραπέτης υποψήφιος
θα γίνεις μονομιάς.

Σ' αυτό το καρναβάλι
των άβουλων σκιών,
απάτη και παγίδα
των στείρων θρησκειών.

Οι παθογόνες νότες
των κοσμικών σκυλιών,
ρυπαίνουν τον πλανήτη
των φλογερών φιλιών.

Σ' αυτό το καρναβάλι
των σοβαροφανών,
κλεμμένες οι ατάκες
των νεκροζωντανών.

Κοιτώντας την αλήθεια
μιας άλλης εποχής,
θα κλείνεσαι συνέχεια
στα βάθη της ψυχής.

Σ' αυτό το καρναβάλι
των σοβαροφανών
εικόνες του καθρέφτη
των ίδιων εαυτών.

Πορείες χωρίς μέλλον,
ζωές στο πουθενά,
μόνο στιγμές-ταξίδια
σε λεύτερα βουνά.

Σ' αυτή την κωμωδία
των ένοχων σιωπών
μολύνονται οι ανέμοι
τίμιων ανατροπών.

Αθλούμενοι προδότες
με πρόσχημα αλλαγές,
καρφώνουν τις σημαίες
σε ανοιχτές πληγές.

Οι ελπίδες λαβωμένες
απόμακρες ηχούν,
αδύναμες πεθαίνουν
στο δρόμο ξεψυχούν.

Σε αυτό το καρναβάλι
των άψυχων ζωών,
ανύπαρκτων εκπλήξεων
κενών επιρροών,

στο ελάχιστο της σκέψης
ανάκτηση ας γενεί,
των τίμιων δεδομένων
υψώστε τη φωνή.

Μικρό το μονοπάτι,
αθέατο κλειδί,
μα μένει να το βρούμε
σε μια κρυμμένη ωδή.

Ωδή στη βούλησή μας,
σε ενέργεια του μυαλού
σε αφύπνιση ονείρων
στη σφαίρα του υψηλού.

Ωδή στη θέλησή μας,
σε ανάπλαση του νου,
το χθεσινό να γίνει
σκιά του αποψινού.

Ο ύπνος δείχνει θάνατο

Ο ύπνος δείχνει θάνατο,
μια δοκιμή, μια πρόβα,
ο χάρος με το δρέπανο
πάνω σε μια πιρόγα.

Βλέπει μετά πως έπεσε
σε μια ακόμα πλάνη
και μπλέχτηκε σε όνειρα
και βγήκε σε λιμάνι.

Μα των ονείρων οι θηλιές,
περάσαν στο λαιμό του
και οι μνήμες άνθησαν με μιας
και φέραν το χαμό του.

Όταν κοιμάσαι νικητής,
ξυπνάς σαν ηττημένος,
ένας δραπέτης ποιητής
στο άλμπουρο δεμένος.

Όταν κοιμάσαι σαν παιδί,
ξυπνάς μες τα στολίδια,
ακούς του ονείρου την ωδή
στου νου τα δακτυλίδια.

Όταν κοιμάσαι και γελάς,
ξυπνάς σαν μαγεμένος,
ούτε θυμάσαι, ούτε μιλάς
και νοιώθεις πεθαμένος.

Ο ύπνος δείχνει θάνατο,
μα μόνο λίγες ώρες,
φέρνει γαλήνη και ερημιά
στου ονειρικού τις χώρες.

Ό ύπνος δείχνει θάνατο,
στη θάλασσα ένα πλοίο,
που πλέει μονάχο κι έρημο
στου νου μου το βιβλίο ...