Απόψε η νύχτα ...

Απόψε η νύχτα στα βαθειά της με πηγαίνει,
μέσα στο άγνωστο, μα γνώριμο, δικό μου,
με ένα φεγγάρι σαν φανάρι του Διογένη,
μόνος να ψάχνω για να βρω το αρνητικό μου.

Απόψε η νύχτα πιο κοντά της με φωνάζει,
χωρίς τη μάσκα που τους πάντες ξεγελάει,
με μιαν αλήθεια που αρρωσταίνει και τρομάζει,
μα εγώ τη νοιώθω σαν κορίτσι που γελάει.

Απόψε η νύχτα με τραβάει από το χέρι,
παλιά μου φίλη με μια μνήμη με πονάει,
έχει στα δόντια της κατάμαυρο μαχαίρι
και δακτυλίδια του καπνού της με κερνάει.

Απόψε η νύχτα του ανέμου μοιρολόι,
του καταχείμωνου κρυμμένη μουσική,
όνειρα κρύβονται σε χάντρες κομπολόι
κι ανοίγουν δρόμους σε μια πόλη μαγική.

Απόψε η νύχτα με αστέρια θα γεμίσει
και μια σελήνη θα ανεβαίνει πιο ψηλά,
τα καλοκαίρια πάντα σβήνονται τα μίση,
τότε που αρχίζει η καρδιά να μου μιλά.

Απόψε η νύχτα με τραγούδια θα γεμίσει

κι ένας αέρας θα με πάρει μακρυά

και μια βροχή το μέτωπό μου θα δροσίσει

σ' ένα φθινόπωρο που φέρνει γιατρειά.