Άφιλτρες στιγμές

Σε ανήλιαγες κρυψώνες,
με σθένος πειρατή,
θα ζήσω στους χειμώνες
τη μέσα μου γιορτή.

Δραπέτης ταξιδιώτης
στου χρόνου τις σπηλιές,
απόμαχος μιας νιότης,
σε χίλιες αγκαλιές.

Στη μέσα μου αρένα,
παλεύω τους καημούς,
οράματα δεμένα
με τρέλες και θυμούς.

Του δρόμου ισοβίτης
με όνειρα ανοιχτά,
στη γη μου ερημίτης,
με μάτια σφαλιστά.

Σε χώμα των προγόνων,
θα μείνω ιθαγενής,
στη γη των επιγόνων
ο μόνος συγγενής.

Σε απόρθητες κρυψώνες,
με κόκκινο κρασί,
γλεντάω τους χειμώνες
που έμειναν μισοί.

Του νου μου νικοτίνες,
σε άφιλτρες στιγμές,
κλειδώνουν τις ρουτίνες,
στο αιώνιο εκρεμές.

Τα χρόνια που μου μένουν
θα ζω σαν αετός,
οι νύχτες δεν πεθαίνουν
όσο είμαι δυνατός.

Σε απόμακρες κρυψώνες
ο χρόνος με απειλεί,
θα ζήσω τους χειμώνες
σαν γέρικο σκυλί.

αλήτης βετεράνος,
ονείρων εραστής,
θλιμμένος κορμοράνος
νησιώτικης ακτής.

Τα χρόνια που μου μένουν,
τις νύχτες θα μεθώ,
τα όνειρα πεθαίνουν,
μα εγώ δεν τα πενθώ.

Τα χρόνια που μου μένουν
ποτέ μου δεν πενθώ,
χειμώνες που πεθαίνουν
κι εγώ ακολουθώ.

Έλα μαζί μας

Πάνω στο χώμα του καιρού μου θα φυτρώνω,
θα ξεπερνάω το βοριά και το αγιάζι,
τους βασιλιάδες θα γκρεμίζω απ' το θρόνο
και όσα κι αν χάσω στη ζωή μου, δεν με νοιάζει.

Μέσα στην έρημο κι αν βρίσκομαι μονάχος,
θα ξαποσταίνω στου μυαλού μου τις οάσεις,
θα αντιστέκομαι στον άνεμο σαν βράχος
έλα μαζί μου, μην αργείς, θα με προφτάσεις.

Πάνω σε κόκκινες γραμμές θα ταξιδεύω,
μέσα στο στόμα λιονταριού θα μπαινοβγαίνω ,
έχω περίσσευμα ψυχής για να ξοδεύω,
πάντα θα βρίσκω το κουράγιο να πεθαίνω.

Πάνω στις θάλασσες της χώρας μου θ' αφρίζω,
θα ξεπερνάω το σκοτάδι και το κύμα,
πάντα θα φεύγω μα και πίσω θα γυρίζω,
ποτέ δεν θα 'μαι ο φονιάς, μα ούτε θύμα.

Μέσα στην έρημο κι αν βρίσκομαι θαμμένος,
θα ΄μαι για πάντα ζωντανός μες τις οάσεις,
μαζί δεν θα 'μαι ζωντανός και νικημένος,
δεν ξεπουλιέμαι σε πανάθλιες παραστάσεις.

Πάνω στο χώμα του καιρού μου θα φυτρώνω,
θα γίνω ένα με ολόκληρη τη γη μας,
τους βολεμένους θα γκρεμίζω απ' το θρόνο,
δεν είμαι εγώ, είμαστε εμείς, έλα μαζί μας.

Μες τα κατάβαθα της σκέψης

Με το παρόν σου συμβιώνεις,
με παλιές μνήμες κατά νου,
όπου σε σπέρνουν δεν φυτρώνεις
μες τα παιχνίδια του κοινού.

Δεν σε ενδιαφέρει να αποδείξεις,
αυτά που θέλεις κι αγαπάς,
πολλές κουβέντες δεν θ' ανοίξεις
και ξέρεις πότε να σιωπάς.

Μες τα κατάβαθα της σκέψης
κρατάς κρυμμένο υλικό,
δεν περιγράφεται με λέξεις,
δεν μοιάζει μ' άλλο μυστικό.

Μόνιμο γέλιο μες τα χείλη
βάζει φραγή στη μοναξιά,
σε κυνηγούν εχθροί και φίλοι,
μα είσαι μαζί με τα παιδιά.

Ποτέ κακία δεν θα νοιώσεις,
χάρη ποτέ δεν θ' αρνηθείς
ό,τι κι αν έχεις θα το δώσεις,
ακόμα κι αν θα προδωθείς.

Με το παρόν σου συμβιώνεις,
με όσα αγαπούσες δυνατά,
ζωή ανόθευτη βιώνεις,
κόντρα σε μέτωπα ανοιχτά.

Μες τα κατάβαθα της σκέψης
κρατάς κρυμμένο υλικό,
ξέρεις τί πρέπει να διαλέξεις
για ένα ταξίδι μαγικό.

Μες τα κατάβαθα της σκέψης
κρατάς αμόλυντο το φως,
ξέρεις τί πρέπει να επιλέξεις
για ένα ταξίδι προσεχώς.

Θα σε αναστήσω

Τα καρδιοχτύπια σου υψώνω για σημαία
εγώ αλήτης, της ζωής μου ναυαγός,
εσύ κρυμμένη θεατής στην προκυμαία,
εγώ ρεμάλι, καταρρέων αρχηγός.

Κρύβω τα δάκρυα σου στου νου μου το βαγόνι,
για να δροσίζουν της ψυχής μου τα στενά,
θα σε θυμάμαι όταν κάτι με πληγώνει,
όταν η νύχτα δεν με βγάζει πουθενά.

Μέσα στ' αυτιά μου ανεμίζουν οι φωνές σου,
σαν είμαι μόνος και φοβάμαι τη σιωπή,
πάντα θυμάμαι τις αιώνιες εμμονές σου,
δεν θα ξεχάσω όλα αυτά που μου 'χες 'πει.

Στα στενοσόκακα της θλίψης μου γυρίζω,
πάνω στα όρια πληγωμένου πανικού
και όταν φτάνω πια την τύχη μου να βρίζω
θα σ΄ αντικρύζω σε λιμάνι του Ινδικού.

Κι όταν η τρέλα στην ψυχή μου αρμενίζει,
όταν η νύχτα με κερνάει μοναξιά,
σ' ονείρου εικόνα η μορφή σου θα γυρίζει,
σε ενός τσιγάρου τη γεμάτη ρουφηξιά.

Τα καρδιοχτύπια σου κατάλευκη σελίδα
πάνω της γράφω όλα αυτά που σου ΄χω πει,
και πριν τελειώσω της ζωής μου την παρτίδα
θα σε αναστήσω σ' ένα σύννεφο σιωπή.

Παραγωγή ονείρων

Παραγωγή ονείρων σε φόντο μοναξιάς,
φεγγάρια μαγεμένα σε χρυσώνουν,
υψώνεις την αγάπη στο μέρος της καρδιάς
σκοτώνοντας τα φίδια που σε ζώνουν.

Απόδραση απ' το χρόνο που πάντα σε γερνά,
τα αστέρια μηδενίζουν αποστάσεις,
ο έρωτας προσμένει στης νύχτας τα στενά,
αρκεί λίγο να τρέξεις να προφτάσεις.

Ξημέρωμα Σαββάτου σε άδειο πρωινό
που η μέρα σε καλεί για να γεμίσεις,
στα μάτια σου ανατέλλει ταξίδι γιορτινό,
μονάχα να γουστάρεις να το ζήσεις.

Παραγωγή ονείρων στα χρόνια της φωτιάς,
της άνοιξης ξυπνάς τις αυταπάτες
και τρέφεσαι με αγάπες ακόμα μιας νυχτιάς
και δίνεσαι σε όμορφες απάτες.

Απόδραση απ' τα χρόνια που πάντα σε σκορπούν,
τα αστέρια πάντα φέγγουν στην ψυχή σου,
τα μάτια σου ν' ανοίξεις να δεις ποιοι σ' αγαπούν,
να δεις ποιοι σε πουλούν και ποιοι μαζί σου.

Παραγωγή ονείρων σε άδεια πρωινά,
πριν φύγεις μια για πάντα απ' τα φώτα,
πριν πάψουν οι κιθάρες να παίζουν γιορτινά
και τίποτα δεν μείνει όπως πρώτα.

Ονείρου θιασώτης

Ονείρου καβαλάρης
μια νύχτα των διωγμών,
δραπέτης απ' την άγονη πλευρά σου,

του χρόνου μακελάρης
αυτόματων ρυθμών,
ρυθμών που δυναστεύουν τη χαρά σου.

Διδάσκαλος του κόσμου
σε αρχαία αγορά,
ο λόγος σου, τροφή των μαθητών σου,

την προσευχή σου δώσμου,
σ' αιώνια προσφορά,
με αντάλλαγμα τη γη των ποιητών σου.

Απόκληρος της μοίρας
σε απόμακρο νησί,
με ρούμι κυνηγάς το παρελθόν σου,

απόμαχος σωτήρας,
ζωής που σε μισεί,
προστάτης των βλαστών και των ανθών σου.

Ονείρου θιασώτης,
καημών τυμπανιστής,
μια νύχτα που το σύμπαν παρασέρνει,

των ταξιδιών σου πότης,
θλιμμένος εραστής
μια νύχτα των εικόνων που σου φέρνει.

Παράξενος προφήτης,
στα χρόνια της φωτιάς
που σμίγουν οι αγάπες με τα μίση,

ποιμένας, ερημίτης
σε αυγή μιας ξενητειάς,
ξεπούλησες τη γη σου σε μια κρίση.

Ονείρου καβαλάρης
σε δρόμους της καρδιάς,
μα τώρα της ζωής σημαδεμένος,

μοναχικός λυράρης
τις νύχτες ασφυκτιάς,
του κόσμου σου οδηγός, μα τώρα ξένος.

Πάνω στο βήμα του τρελού

Πάνω στο βήμα του τρελού

σέρνονται οι νύχτες όλες,

τρέχουν οι ώρες βιαστικές,

τα Σάββατα κι οι Κυριακές
του ονείρου καραμπόλες.

Πάνω στο βήμα του τρελού
στοιχειώνονται οι μέρες,
στο περιβόλι του χαμού,
φυτρώνουν ώρες λυτρωμού
και ανθίζουν οι Δευτέρες.

Πάνω στο βήμα του τρελού
σκορπίζεται η γαλήνη,
και κάθε Τρίτη πανικού,
μαύρη σημαία του κακού
σε απόκρυμνη σελήνη.

Πάνω στο βήμα του τρελού
τέταρτη μέρα βρέχει,
και από τα τζάμια σινεμά,
παραμυθένια χαλιμά,
σκόρπια ζωή, μα αντέχει.

Πάνω στο βήμα του τρελού
ορίζεις κάθε σκέψη,
την πέμπτη νύχτα ξαγρυπνάς,
μέσα στο σύμπαν σου γυρνάς
και ορίζεις κάθε λέξη.

Πάνω στο βήμα του τρελού
σε κυνηγάει ο χρόνος
και μια στερνή Παρασκευή
σε άλλη μια σόλο διασκευή
θα ταξιδεύεις μόνος.