Οι ώμοι σου βαρύναν

Οι ώμοι σου βαρύναν,
μα εσύ δεν ξεπουλάς
το αίνιγμα του κόσμου και τα πάθη,

ανθρώπων αμαρτίες
στην πλάτη κουβαλάς,
πηγαίνοντας στα πέρατα, στα βάθη.

Τα χέρια σου πληγώνουν
αμέτρητα καρφιά,
του σήμερα ρουφιάνοι, καταδότες,

τριάκοντα αργύρια
παιγμένα στα χαρτιά,
παιγμένα μοιρολόγια μ' άθλιες νότες.

Τα μάτια σου δακρύζουν
σ' αιώνια ερημιά,
τον κόσμο διαφεντεύουν φαρισαίοι,

διασύρουν την ψυχή σου,
σε άψυχα κορμιά,
νεκροί κατά χιλιάδες ναζωραίοι.

Οι ώμοι σου βαρύναν
αιώνες στο σταυρό,
το αίνιγμα του κόσμου για να λύσεις,

στον άνθρωπο χαρίζεις
χαμένο θησαυρό,
το μαύρο του θανάτου να διαλύσεις.

Στον κόσμο αυτό που τρέχει
ταχύτητες φωτός,
πληγώνονται τα λόγια που 'χες δώσει,

Ιούδας Ισκαριώτης
βαφτίστηκε πιστός,
και βρήκε πάλι τρόπο να προδώσει.

Οι ώμοι σου βαρύναν,
ως πότε θα φυσάς,
ελπίδα μες τα όνειρα που σβήνουν,

παλαίμαχος σωτήρας,
ζητιάνος ή πασάς,
με λόγια που παλεύουν για να μείνουν.

Μικρή μπαλάντα

Είναι η αγάπη μου ευχή κάποιου Δεκέμβρη,
ένα χαμόγελο σαν ρόδο του Γενάρη,
κόκκινη μάσκα του κατάλευκου Φλεβάρη,
κι αν θα τη χάσω θα με ψάξει και θα με 'βρει.

Είναι η αγάπη μου σαν ξέσπασμα του Μάρτη,
πότε σε ζέστη με κρατά, πότε σε κρύο,
τη μια μου λέει ''σ' αγαπώ'', την άλλη αντίο,
τη μια φαντάζει αγγελική, την άλλη σκάρτη.

Είναι η αγάπη μου της άνοιξης καμάρι,
μοιάζει λουλούδι του πολύχρωμου Απρίλη,
της κατρακύλας μου διασχίζοντας την πύλη,
θα τη φωνάξω για να έρθει να με πάρει.

Είναι η αγάπη μου βραδυά του Ιουλίου,
νύχτα που φέγγει και μου στέλνει τα φιλιά της,
έχω ανάγκη να χωθώ στην αγκαλιά της,
σελιδοδείκτης μες τα σπλάχνα ενός βιβλίου.

Είναι η αγάπη μου χορδή σε μια κιθάρα,
που παίζει σόλο σε πανσέληνο τ' Αυγούστου,
μικρή μπαλάντα της αγάπης και του γούστου,
τη ζωγραφίζω σε πακέτο από τσιγάρα.

Είναι η αγάπη μου θαμμένη στα κοράλια,
μέσα στα στάχυα του απόμακρου Σεπτέμβρη,
μες τα συνθήματα του κόκκινου Νοέμβρη,
θέλω να ψάξω να τη βρω, μα είμαι χάλια.

Αλήθεια και ψέμα

Είναι η αλήθεια σου κρυμμένη
μέσα στις ώρες που γκρεμίζεις,
σαν αποτσίγαρο που μένει
μες τα τασάκια που γεμίζεις.

Είναι το ψέμα σου αφημένο
μέσα στα χρόνια του θυμού σου
κίτρινο γράμμα ξεχασμένο
μες τη σκιά του γυρισμού σου.

Είναι η αλήθεια σου μια νότα,
ένα παιδί που σιγοκλαίει,
μέσα σε χίλια γεγονότα,
ένα τραγούδι που σε καίει.

Είναι το ψέμα σου αγάπη,
που πριν στεριώσει θα πεθάνει,
ένα ξυράφι, ένα χάπι,
όμως μπορεί να σε ξεκάνει.

Είναι η αλήθεια ξεβαμμένη,
όμορφη κόρη χωρίς τέλος,
μες την ψυχή σου χαραγμένη,
πάνω στο στήθος ένα βέλος.

Είναι το ψέμα σου μια δίνη
που όλο βαθαίνει και βουλιάζεις,
τίποτα όρθιο δεν θα μείνει,
όσο φοβάσαι και τρομάζεις.

Είναι η αλήθεια σου δωσμένη
μες το πικρό χαμόγελό σου,
μέσα στο ψέμα σου ξεμένει
να πολεμά για το καλό σου.

Η καληνύχτα σου

Η καληνύχτα σου στοχεύει και με βρίσκει
ψυχή και σώμα μου διασύρει, με σκυλεύει,
μέσα στη φρίκη του κενού με ταξιδεύει,
και τότε βρέχω τον καημό μου με ουίσκι.

Η καληνύχτα σου με σπρώχνει στο γκρεμό μου,
χωρίς ψυχή, χωρίς φτερά, τώρα βουλιάζω,
σαν μαύρος λύκος που πεινά, εγώ ουρλιάζω,
και τότε γίνομαι προφήτης στο χαμό μου.

Η καληνύχτα σου με σφαίρα με σκοτώνει,
τις άδειες φλέβες μου ποτίζει ηρωίνη,
με αγκαλιάζει και μετά με καταδίνει
και τότε βλέπω τη ζωή μου να ματώνει.

Η καληνύχτα σου ανάβει το φυτίλι,
σε ένα μασούρι γεμισμένο δυναμίτη,
ήσουν παγίδα, με τραβούσες απ' τη μύτη,
τώρα σε βλέπω στου θανάτου μου την πύλη.