Τίποτα πια δεν σε φοβίζει

Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
όλα στο δρόμο σου τα βρήκες,
πολλές οι ήττες και οι νίκες,
όμως καμμιά τους δεν σ' ορίζει.

Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει,
σε άδειο γήπεδο θα παίξεις,
και δεν σε παίρνει να διαλέξεις,
τι σε σκορπά και τι σε σώνει.

Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
είναι η ζωή σου ένα ποτάμι,
μικρός θεός σε μια παλάμη
άλλη μια μέρα σου χαρίζει.

Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει
με πράξεις γράφεται το τώρα,
δεν θα ξανάρθουν άλλα δώρα
και ό,τι άλλο σε πορώνει.

Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
βουτάς στον άπατο γκρεμό σου,
ελπίδα για το λυτρωμό σου
μόνο η αγάπη σου χαρίζει.

Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει,
για αυτό που έχεις δεν σε νοιάζει,
μα κάτι άλλο σε τρομάζει
όσο το φως θα χαμηλώνει.

Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
δεν έχεις κάτι να αποδείξεις,
μικρές στιγμές σε επαναλήψεις
και η ζωή θα συνεχίζει.

Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει
μέσα στις θάλασσες του νου σου,
ξεχνάς το λόγο του κοινού σου
που τη ψυχή σου ξεκλειδώνει.

Ονειροπόλος

Σ' άρεσε πάντα να πετάς
με τα φτερά της νιότης,
να χάνεσαι στα αρώματα,
στα χρώματα της γης,

στα παραμύθια των παιδιών,
ονειροταξιδιώτης,
ξορκίζοντας στα λόγια σου
τα χρόνια της οργής.

Σ' άρεσε πάντα να πετάς
στην αγκαλιά τ' ανέμου,
σκουπίζοντας στα πρόσωπα
το αίμα των καημών,

να σβήνεις με τα χέρια σου
τις φλόγες του πολέμου,
να αλλάζεις πάντα με χαρές
τις λύπες των στιγμών.

Σ' άρεσε πάντα να μιλάς
μες την καρδιά των αλλών,
να ψάχνεις μες τα οράματα
να βρεις το μυστικό,

βγάζεις αλήθειες των παιδιών
στα μάτια των μεγάλων,
μέσα στους μύθους ψάχνεσαι
να βρεις το γιατρικό.

Σ' άρεσε πάντα να μεθάς
με το κρασί του δρόμου,
σαν οδοιπόρος σύντροφος,
πολίτης των καιρών,

σαν ένας ίσκιος χάνεσαι
στο τέλος του διαδρόμου,
ονειροπόλος έφηβος
ονείρων ιερών.

Πριν την κραυγή του πανικού σου

Πριν την κραυγή του πανικού σου
δεμένος σε άσχημο μανδύα,
μετράς τις ρίζες του κακού σου
σε μια παράφορη κηδεία.

Πριν το απόκοσμο σημάδι,
μαζεύεις ήλιους για να αντέξεις,
ένα ταξίδι για τον Άδη
και δυο ψυχές για να διαλέξεις.

Πριν το κατάλευκο σεντόνι
σου καταστρέψει τη γαλήνη,
ό,τι θυμάσαι σε εξοντώνει
μα ό,τι ξεχνάς θα σε μολύνει.

Πριν την αλήθεια σου ξεχάσεις
σε ένα ανυπόφορο τοπίο,
θα προσπαθείς να ξεπεράσεις
το πιο στερνό σου προσωπείο.

Πριν την κραυγή του πανικού σου,
σε ξεγελά και σε πουλάει
το άδειο βλέμμα ενός δικού σου
που σε κοιτά και δε μιλάει.

Πριν την κραυγή του πανικού σου
δεμένος σε άσχημο μανδύα,
στην αγκαλιά του ξωτικού σου
θα ζεις μια ακόμα παρωδία.

Γιατί τόσο μίσος;

Γιατί τόσο μίσος;
σαν μιζέρια φωλιάζει,
σαν αυγό του φιδιού που σε τρέφει,

είναι γιατί ίσως
η κακία προστάζει
και ποτίζει εσώψυχα νέφη.

Γιατί τόσο ψέμα;
τη ζωή σου σκεπάζει,
μαγεμένο σου πλέκει χιτώνα,

παγωνιά μες το βλέμμα,
την ψυχή σου ταράζει,
δηλητήριο σε μαύρη σταγόνα.

Γιατί τόσος μίσος;
μυρωδιά της σαπίλας,
σου γεμίζει τα μαύρα ρουθούνια,

είναι γιατί ίσως,
σ' έναν κόσμο ξεφτίλας
σου μαθαίνουν να ζεις τα γουρούνια.

Γιατί τόσο φθόνος;
την ψυχή σου ξεφτίζει,
δεν σ' αφήνει αγάπη να δώσεις,

σε ματώνει ο χρόνος
σ' έναν κύκλο που τρίζει
και συνέχεια ζητάς να προδώσεις.

Γιατί τόσο φθόνος;
το ποτάμι κυλάει,
η ζωή κάθε μέρα τελειώνει,

έχεις μείνει πια μόνος,
η ζωή σου χαλάει
και κανείς τώρα πια δεν σε σώνει.