Πατρίδα ο χρόνος

Το παρελθόν σου είναι λευκό,
ασήμι και διαμάντι,
όνειρο μοιάζει μαγικό
και κόλαση του Δάντη.

Το παρελθόν σου είναι φωτιά,
πειρατικό ιστιοφόρο,
μοιάζει με μαύρη σαιτιά,
σε στοχευμένο χώρο.

Το παρελθόν σου φανερό,
καράβι στολισμένο,
σέρνεται ο χρόνος στο νερό,
με μάτι ζαλισμένο.

Το παρελθόν σου φυλακή,
σε τόπο μεγαλείο,
είναι για μένα προσευχή,
πολύτομο βιβλίο.

Το παρελθόν σου είναι βαρύ,
σαλεύει κι αναπνέει,
μα ο χρόνος πάντα αδιαφορεί,
γι' αυτό πάντα θα ρέει.

Το παρελθόν σου είναι βαρύ,
το φως και η σκοτεινιά του,
πατρίδα ο χρόνος, προχωρεί
στη βαρυχειμωνιά του.

Ιστορία μεθυσμένη

Η νύχτα στάζει στο μυαλό μου,
χύνει το μαύρο της μελάνι,
ποτέ δεν θέλει το καλό μου,
ψάχνει γλυκά να με ξεκάνει.

Θερμές γυναίκες μου χαρίζει,
μου παραδίνουν το κορμί τους,
μαζί στο ίδιο μετερίζι,
μα αφιόνι σκέτο η δύναμή τους.

Ο χρόνος γράφει στην ψυχή μου
μια ιστορία μεθυσμένη,
δεν ξεπουλώ την εποχή μου,
είναι από πριν ξεπουλημένη.

Η νύχτα φέρνει μες το νου μου
κάποια μυστήρια ισορροπία,
τη θαλπωρή του πρωινού μου
και μια παλιά νοοτροπία.

Θερμές γυναίκες μου προσφέρει,
για να χαθώ στη μυρωδιά τους,
της αλκοόλης το νυστέρι
μου δίνουν και όχι την καρδιά τους.

Ο χρόνος γράφει στην καρδιά μου
μια ιστορία μεθυσμένη,
δεν ξεπουλώ τη μοναξιά μου,
είναι από πριν ξεπουλημένη.

Η νύχτα χύνεται σαν αίμα,
πάντα η χαρά γίνεται πόνος,
για της ανάγκης μου το τέρμα,
σαν ξημερώνει κι είμαι μόνος.

Θερμές γυναίκες μου αφήνει,
σαν πληρωμή και σαν ταξίδι
σ' ένα εσώψυχο καμίνι,
σαν διαδρομή που ξέρω ήδη.

Ο χρόνος γράφει σαν στιχάκι
μια ιστορία μεθυσμένη,
σαν Πηνελόπη στην Ιθάκη
για μια αγκαλιά που περιμένει.

Ο χρόνος γράφει σαν στιχάκι
μια ιστορία μεθυσμένη,
με κατατρώει σαν σαράκι,
σε μια ζωή ξεπουλημένη.

Ζωή

Ζωή που τρέχει στα πεζοδρόμια,
που κολυμπάει στην προσμονή,
είναι όλα ίδια, μα και ανόμοια,
όλα είναι πόνος και ηδονή.

Ζωή που τρέχει μες τις πλατείες,
έρχεται, φεύγει μέσα στο φως,
οικείες και ξένες οι αλητείες,
όλα είναι ίσως κι όλα σαφώς.

Ζωή που τρέχει μέσα στα μάτια,
που σιγοκαίει αίμα ζεστό,
κόβεται η μέρα χίλια κομμάτια,
μα η νύχτα ενώνει σ' ένα ιστό.

Ζωή που τρέχει στις αρτηρίες,
οσμή του δρόμου, του λιμανιού,
ιδρώτας ρέει μες τις πορείες,
ωδή του λύκου και του αρνιού.

Ζωή για σένα, ζωή για μένα,
γι' αυτό που υπάρχει ή έχει χαθεί,
σαν μονομάχοι μες την αρένα,
σε μια πατρίδα πριν πουληθεί.

Ζωή για σένα, ζωή για μένα,
μέσα στο λάθος και στο σωστό,
ανάγκη πόρνη, ψυχή παρθένα,
σε όνειρο μπαίνω να εξαγνιστώ.

'Οταν γεννιέται ο άνθρωπος

'Οταν γεννιέται ο άνθρωπος,
αλλάζει χρώμα η μέρα,
ο πόνος γίνεται χαρά,
βγάζουν τα όνειρα φτερά
και οδηγούν πιο πέρα.

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
φυτρώνει ένα λουλούδι,
κι ένας μικρός τραγουδιστής,
ένας μικρός τυμπανιστής
σκαρώνει ένα τραγούδι.

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
σαν δέντρο που φυτρώνει,
το ντύνει ο ήλιος με φιλιά,
το παίρνει αγέρας αγκαλιά,
μα η πυρκαγιά το ζώνει.

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
ο έρωτας γεννιέται,
φτιάχνει παιχνίδια ο καιρός,
επαναστάτης σκιερός
μες τη ζωή πετιέται.

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
μετρούν αλλιώς οι χρόνοι,
έχει άλλο ήχο η σιωπή,
βγάζει άλλο φως η αστραπή
και άλλο λευκό το χιόνι.

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
ο ουρανός ματώνει,
το αίμα τρέχει σαν βροχή,
και σαν αλλάζει η εποχή,
το δάκρυ ξεφαντώνει.

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
ο θάνατος πεθαίνει,
χορεύει ο χρόνος σε γιορτή,
μα μια κατάρα δυνατή
στη γη πάντα θα μένει.

Το τέρμα του δρόμου

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,
θα γυρέψεις σαν ήλιος να δύσεις,
δεν θα βρείς πληρωμένες ειδήσεις,
ούτε βάρκα θα ' βρεις να περάσεις.

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,
τους νεκρούς, ζωντανούς θ' αντικρίσεις,
την παλιά σου ζωή θα γνωρίσεις
και θα θέλεις ξανά να γεράσεις.

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,
θα ανταμώσεις παιδάκι να κλαίει,
για ένα μέλλον χαμένο θα λέει
και ποιος είσαι μεμιάς θα ξεχάσεις.

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,
ένα βλέμμα ψηλά να σηκώσεις,
δεν θα 'βρεις πια θεό να προδώσεις,
ούτε νύχτα ξανά να αποδράσεις.

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,
μια ελπίδα στον κόσμο κι αν φέρεις,
δεν θα βρεις μια καρδιά να προσφέρεις,
ούτε γέλιο ξανά να μοιράσεις.

Ελεύθερος

Ελεύθερος να μείνω προσπαθώ
σε κόσμο που πουλά και τη σιωπή του,
έχω ανάγκη για να θυμηθώ
την άδολη κι ανόθευτη μορφή του.

Πετάω σαν γεράκι στο βουνό,
τα σύνορα του κόσμου να περάσω,
να φτάσω σ' ένα τόπο ταπεινό,
να φτάσω στην αρχή προτού γεράσω.

Το ψέμα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
και ψάχνω αποθέματα να αντέξω,
παρέα με ένα λόγο καθαρό,
μια αλήθεια, να σταθώ και να πιστέψω.

Ελεύθερος να μείνω προσπαθώ,
σε κόσμο που κερνά τη μοναξιά του,
ταξίδι ως τον έσχατο βυθό
για να 'βρω την αρχαία μυρωδιά του.

Πάνω από τη θάλασσα πετώ,
πέρα απ' του ορίζοντα το πλάνο,
φορτώνω τη ζωή μου σε αετό
και φτάνω κι απ' τα σύννεφα πιο πάνω.

Την πλάνη αυτού του κόσμου δεν μπορώ,
γυρεύω τώρα δύναμη ν' αντέξω,
θα σύρω της αλήθειας το χορό,
θ' ανοίξω άλλους δρόμους για να τρέξω.

Ελεύθερος να μείνω προσπαθώ,
σε κόσμο που πουλά τα όνειρά του,
είμαι πολύ μικρός για να αρνηθώ
την άδολη και ανόθευτη χαρά του.

Ελεύθερος να μείνω προσπαθώ,
σε κόσμο που αρνιέται την ψυχή του
και αν φύγω κάποια νύχτα και χαθώ,
θα έχω επιστρέψει στην αρχή του.