Λιμάνι

Δωσμένη η νύχτα σε μια τρέλα του Σαββάτου,
ξενύχτης χρόνος ξεγελιέται με μια λέξη,
πλεγμένη αγάπη αφημένη να διαλέξει
φωνή τ' ανέμου να σφυρίξει του θανάτου.

Στημένες ώρες σε αγκαλιά του πρωινού σου,
ο μόνος φίλος σου το φως απ' το σκοτάδι,
μαζεύεις νύχτες να ξανάβρεις το σημάδι
που θα σε φέρει ως τα χείλη του γκρεμού σου.

Σκορπάς τα λόγια σου στης νιότης σου τον ήχο,
σ' ένα τραγούδι για μια ψεύτικη ιστορία,
δεν νοιώθεις λες, παρά μονάχα αδιαφορία,
μα όλο το αίμα σου κυλά μέσα στον στίχο.

Δωσμένη η νύχτα σε μια τρέλα του Σαββάτου,
σύγχρονη Μήδεια σε γεννά, μετά σε σφάζει
μα ό, τι για πάντα αγαπάς, δεν σε τρομάζει
ένα παιδί μές την απόλυτη χαρά του.

Στημένες ώρες σ' ένα όνειρο που κλαίει,
έχει γεράσει μα δεν ξέρει που να πάει,
είναι το μόνο αυτό που ξέρει, να αγαπάει
έτσι κι εκείνο σαν εσένα, καταρρέει.

Κοιμάται η πόλη μες τα χέρια του θεού της,
θλιμμένη πόρνη με δυο χάπια ναρκωμένη,
άδεια πατρίδα άρρωστη κι εξαρτημένη
κι εσύ ένας άγρυπνος αλήτης του καιρού της.

Κοιμάται η πόλη μες τα χέρια του θεού της,
η μόνη αλήθεια, το μικρό της το λιμάνι,
κερνάς τα μάτια σου σ' αυτό που θα σε γειάνει
από το νέφος κάποιου βρώμικου ουρανού της.

Σε άσπρο-μαύρο

Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,
κρύο ταξίδι ζεστής ψυχής,
τσούζουν τα μάτια στην προκυμαία,
μέσα στα βάθη της εποχής.

Λευκό ταξίδι με μαύρο ήχο,
οι γκρίζες σφαίρες της λησμονιάς,
με ζωγραφίζουν σε άδειο τοίχο,
μες την ομίχλη της παγωνιάς.

Λευκά φωτάκια σε μαύρο πλάνο,
κι ένας αέρας να μ' οδηγεί,
με γονατίζει, μα δεν σε χάνω
κι ας με γυρίζει σ' όλη τη γη.

Πάνω στην πλώρη με μαύρο ρούμι
κι ένα τσιγάρο με διαπερνά,
και η λογική μου σ' ένα μπουντρούμι,
σπάζει τους ήχους μα δεν περνά.

Αφρός και δάκρυ πάνω στο κύμα
κι εγώ από πάνω σαν ουρανός,
λευκά ταξίδια, σε μαύρη ρίμα,
βροχή να πέφτει κι εγώ γυμνός.

Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,
θλιμμένα βράδυα, μοναχικά,
μαύρη η ψυχή μου χωρίς παρέα,
χωρίς δυο μάτια, μοναδικά.

Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,
κι εγώ μονάχος με άδεια ψυχή,
σε άσπρο-μαύρο, χωρίς παρέα,
ζωή από ρούμι κι από βροχή.