Λιμάνι

Δωσμένη η νύχτα σε μια τρέλα του Σαββάτου,
ξενύχτης χρόνος ξεγελιέται με μια λέξη,
πλεγμένη αγάπη αφημένη να διαλέξει
φωνή τ' ανέμου να σφυρίξει του θανάτου.

Στημένες ώρες σε αγκαλιά του πρωινού σου,
ο μόνος φίλος σου το φως απ' το σκοτάδι,
μαζεύεις νύχτες να ξανάβρεις το σημάδι
που θα σε φέρει ως τα χείλη του γκρεμού σου.

Σκορπάς τα λόγια σου στης νιότης σου τον ήχο,
σ' ένα τραγούδι για μια ψεύτικη ιστορία,
δεν νοιώθεις λες, παρά μονάχα αδιαφορία,
μα όλο το αίμα σου κυλά μέσα στον στίχο.

Δωσμένη η νύχτα σε μια τρέλα του Σαββάτου,
σύγχρονη Μήδεια σε γεννά, μετά σε σφάζει
μα ό, τι για πάντα αγαπάς, δεν σε τρομάζει
ένα παιδί μές την απόλυτη χαρά του.

Στημένες ώρες σ' ένα όνειρο που κλαίει,
έχει γεράσει μα δεν ξέρει που να πάει,
είναι το μόνο αυτό που ξέρει, να αγαπάει
έτσι κι εκείνο σαν εσένα, καταρρέει.

Κοιμάται η πόλη μες τα χέρια του θεού της,
θλιμμένη πόρνη με δυο χάπια ναρκωμένη,
άδεια πατρίδα άρρωστη κι εξαρτημένη
κι εσύ ένας άγρυπνος αλήτης του καιρού της.

Κοιμάται η πόλη μες τα χέρια του θεού της,
η μόνη αλήθεια, το μικρό της το λιμάνι,
κερνάς τα μάτια σου σ' αυτό που θα σε γειάνει
από το νέφος κάποιου βρώμικου ουρανού της.