Στις θάλασσες του νότου

Στις θάλασσες του νότου,
ταξίδια στη ζωή,
φορτώθηκες στους ώμους την αλμύρα,
δεσμώτης μιας ελπίδας σ' αδιάκοπη ροή,
φτωχός λαθρεπιβάτης χωρίς μοίρα.

Στου κόσμου τα λιμάνια,
αράζεις και πονάς,
σε στάσιμες αγάπες και βουλιάζεις,
σε σκουριασμένες μνήμες δεν θες να προσκυνάς,
το γέλιο σου απλόχερα μοιράζεις.

Στα κύματα σκορπίζεις,
του κόσμου το κακό,
επάνω σε δελφίνι καβαλάρης,
απόκληρος ιππότης, ζητάς το γιατρικό,
τη θλίψη όλου του κόσμου για να πάρεις.

Στις θάλασσες του νότου,
κρατάς μια φυλακή,
κλεισμένος σε κελί του Ποσειδώνα,
οι μουσικές του κόσμου, σου ψέλνουν προσευχή
πατρίδα ν' αντικρύσεις το χειμώνα.

Στις θάλασσες του κόσμου,
φλερτάρεις με τη γη,
γυρίζοντας όλη την οικουμένη,
σε ένα ερημονήσι η νύχτα σ' οδηγεί,
μ' αλλού ο θησαυρός σε περιμένει.

Στα ξένα στα λιμάνια,
γυρίζεις τώρα εσύ,
στολίδια του βυθού τα όνειρά σου,
γεννήθηκες ποτάμι, μα έγινες νησί,
κι η θάλασσα ποτίζει τη χαρά σου.

Στις θάλασσες του νότου,
για πάντα θα μεθάς,
με ρούμι, με τσιγάρα, με αναμνήσεις,
θυμάσαι κάπου κάπου, δυο μάτια λαχταράς,
και θέλεις ώρες ώρες να γυρίσεις.