Μέχρι το τέλος

Απ' τις ουλές που σχηματίζουνε τα χάδια,
πάνω στα μάγουλα, στα χέρια και στο σώμα
φτιάχνονται δρόμοι που διασχίζονται τα βράδυα
από ορμές που σε ζητάνε λίγο ακόμα.

Από τα κόκκινα τα χείλη των στιγμών σου,
ένα απόμακρο τραγούδι αργοπεθαίνει,
κυλάει στα μάτια το ποτάμι των καημών σου,
μα είναι ο χρόνος φυλακή και περιμένει.

Από τα βάθη της απρόσιτης σελήνης,
από τα έγκατα της άγνωστης πλευράς σου
πνοές ξεχύνονται σαν λάφυρα ειρήνης,
ξυπνώντας τ' άδυτα της άδολης χαράς σου.

Σιωπή στο βλέμμα κι ένας ψίθυρος να κλαίει,
δίχως εξήγηση και δίχως απαντήσεις,
κορμί-ταξίδι που στο τέλος καταρρέει,
πόλεις-φαντάσματα που δεν θα συναντήσεις.

Είσαι μια θάλασσα ακόμα που δροσίζει,
θα είμαι πάντα ο χαμένος ναυαγός σου,
ένας αιώνιος Οδυσσέας που χαρίζει
χίλιες Ιθάκες, για ν' αγγίζει το βυθό σου.

Πάνω στα κόκκινα τα χείλη των στιγμών σου,
μέσα στην αύρα σου γυρίζω μεθυσμένος
στολίζω νύχτες με τα δάκρυα των λυγμών σου
μέχρι το τέλος, ζωντανός ή πεθαμένος.