Ανεμώνα

Ερωτευμένος μ' ένα ρόδο του Γενάρη,
κάτασπρη κόρη ενός βορινού λιμένα,
είχε στα μάτια ένα κόκκινο φεγγάρι,
είχε στο χέρι δερματόστικτο εμένα.

Ήμουν κλεισμένος σ' αγκαλιά που 'χει μικρύνει,
σ' ορμή του λίβα που στο διάβα μ' έχει κάψει,
γραμμένη λέξη σ' ένα τζάμι που θα μείνει,
για μια αγάπη που στο αίμα έχει αράξει.

Χλωμό μου βλέμμα μου 'χεις πάρει την ψυχή μου,
πάνω στο Βόρειο παγωμένο ωκεανό σου,
τώρα στους ώμους κουβαλώ την εποχή μου
κι εσύ τη φλόγα που ακουμπά τον ουρανό σου.

Ήμουν δωσμένος σε κατάλευκο χειμώνα,
με λέξεις χάρτινες ακόμα σου μιλάω,
τώρα στο χέρι έχεις ''χτυπήσει'' ανεμώνα,
μα εγώ για πάντα στην καρδιά σε κουβαλάω.