Θλιμμένη Ολλανδέζα

Του ήλιου εικόνα σε κατάλευκο τοπίο,
οσμή του Μάη μες του Ρότερνταμ τις νύχτες,
κορίτσι μόνο σ' ένα ελεύθερο πεδίο,
εγκλωβισμένη σ' ηδονές και σε ξενύχτες.

Βγαλμένη απ' όνειρο, τους δείκτες θρυμματίζεις,
όλοι οι καθρέπτες κουβαλούν την ομορφιά σου,
μα πάντα μόνη σου, την τύχη σου θα βρίζεις,
μες τα κρεβάτια που δικάζουν την καρδιά σου.

Τώρα κι εγώ που έχω πέσει αιχμάλωτός σου,
έχω μεθύσει απ' του κορμιού σου τις τουλίπες,
σ' ευχαριστώ που με κερνάς τον εαυτό σου
και σ' αγαπώ γιατί μου ξόρκισες τις λύπες.

Του ήλιου εικόνα, είσαι ανάσα που δροσίζεις,
ένας αέρας βορινός που κλέβει ώρες,
ζεις στο χειμώνα μα σαν άνοιξη μυρίζεις,
είσαι λιακάδα μα εγκλωβίζεσαι στις μπόρες.

Μικρή πανσέληνος στα απέραντα σκοτάδια,
στα μπαρ του κόσμου αναλώνεις το κορμί σου,
μετράς τα χρόνια σου στου έρωτα τα βράδυα,
πρόσεξε μόνο να μη χάσεις την ψυχή σου.

Κι εγώ που τώρα έχω πέσει αιχμάλωτός σου,
ερωτευμένος με πεντάμορφη τροτέζα,
σ' ευχαριστώ που με κερνάς τον εαυτό σου
και σ' αγαπώ ξανθή, θλιμμένη μου Ολλανδέζα.

Κι εγώ που τώρα έχω πέσει αιχμάλωτός σου,
ξανθό μου φως μέσα στα απέραντα σκοτάδια,
σου λέω μόνο, πρόσεχε τον εαυτό σου,
και σ' αγαπώ κι ας με πουλάς τώρα τα βράδυα.