Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

σκέψεις...

Ουρανός και θάλασσα
αέρας και νερό
απόλυτη σιωπή
απέραντο κενό

γαλήνη και ερημιά
φως και σκοτεινιά
ζωή μου στον αέρα
με διαπερνάς σαν σφαίρα

γαλάζιο του ουρανού
στο απέραντο του νου
βουβή μου καταιγίδα
καταστροφή ή ελπίδα

στης θάλασσας τα βάθη
διαλύονται τα λάθη
όνειρα με ταυτότητα
είναι η πραγματικότητα

ουρανός και θάλασσα
αέρας και νερό
με τη βροχή ενώνονται
στο άχρονο κενό

και εγώ στη λάμψη της ματιάς
σκάβω πληγή στο χρόνο
και τη γεμίζω δάκρυα
και τη γεμίζω πόνο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου