Παρέα με τα χρόνια μου

Ετάιζα τά χρόνια μου με αγαπημένο ψέμα
το αίμα μου σκαρφάλωνε αρτηριακούς σωλήνες
φουρτουνιασμένη θάλασσα, συννεφιασμένο βλέμμα
παιχνίδι αγαπημένο μου οι όμορφες σειρήνες

φορτώθηκα στους ώμους μου χιλιόμετρα πορείας
τρέχοντας πάντα γρήγορα στα πέρατα του νου μου
με μιαν αρχαία συνταγή παγκόσμιας ιστορίας
μα χάθηκα στα πέλαγα, στα δάση του μυαλού μου

παρέα με τα χρόνια μου, στου χάρτη τα σινιάλα
η γη μου κατά πρόσωπο, κοινωνικό χαρμάνι
συντροφικά χαμόγελα και όνειρα μεγάλα
μα οι ζωές κι οι επαφές δεν βγάζουνε φιρμάνι

σε χάρτινο παράδεισο, σε στίχο που δακρύζει
του κόσμου τα παράλογα και της πορείας η θλίψη
ακούω μακρυά τον θάνατο, τον ήχο του να τρίζει
σαν τη βουή του ποταμού που τώρα μου 'χει λείψει

αντάμωσα τα χρόνια μου σε κύκλο που όλο φθίνει
μεγαλωμένα, ώριμα με μάτια που πονάνε
ανάμνηση από κλάματα γιατί η ψυχή θα μείνει
να αναπολεί τα θαύματα που θα με ξεπερνάνε

τώρα το μέλλον ξεπερνώ, αγύριστο κεφάλι
των περασμένων των στιγμών κι αν ζω την απουσία
χειμώνες ολοσκότεινους κι αν συναντώ και πάλι
θα καταπίνω άνοιξη να βρίσκω την ουσία.