Μες τα παράλογα του κόσμου

Μες τα παράλογα του κόσμου
με μια ασπρόμαυρη παλέτα
μεταμορφώνεις άδειους τοίχους
με μια σειρά από στιλέτα

η ελπίδα κείτεται στο χώμα
με πληγωμένη καρωτίδα
θες να ξορκίσεις στείρους φόβους
με μια σκουρόχρωμη κροτίδα

με ένα χαμόγελο μαχαίρι
σπασμένο δόντι στις χορδές σου
μαύρος καπνός να σε τυλίγει
και να σε κρύβει απ' τις ορδές σου

φοράς τις όπλες των ονείρων
ξέφρενες κούρσες δίχως άκρη
ισορροπείς με τους λυγμούς σου
ποτίζεις νότες με το δάκρυ

τα λόγια καπνισμένες κάνες
σε φωτισμένες νυχτωδίες
τις ιαχές αυτού του κόσμου
αναβαφτίζεις ραψωδίες

μες τα παράλογα του κόσμου
χυμένα λάθη στο ποτήρι
κρατάς την τρέλα φυλακτό σου
σε αδηφάγο πανηγύρι

μες τα παράλογα του κόσμου
χυμένη λήθη στην παλέτα
μεταμορφώνεις σκόρπιους στίχους
και τους καρφώνεις σαν στιλέτα.