Τα μεσημέρια της Κυριακής

Τα μεσημέρια της Κυριακής,
του παρελθόντος νεκρά σχολεία,
κελιά χτισμένα της φυλακής
και του χειμώνα μελαγχολία.

Στάσιμες μέρες, μικρές χαρές,
πέτρινα χρόνια σε μια θητεία,
κομμένες φλέβες και αορτές,
σκληρά τσιγάρα σε μια αλητεία.

Μπόλικο ψέμα κι εγωισμός,
των επιόρκων και των αλλήλων,
σημαία των λίγων ο εθισμός,
σε μια πορεία εχθρών και φίλων.

Οι νικοτίνες κι οι αφορμές,
ο πρώτος ήλιος κι οι ερινύες
ψυχές στης νύχτας τις διαδρομές,
σκιές που τρέχουν απ' τις γωνίες.

Τα καλοκαίρια της επαφής,
ματιές και χάδια σ' ένα παζάρι,
βουτιές της νιότης και της αφής,
σε χίλια αστέρια κι ένα φεγγάρι.

Ζωές του νότου και του βορρά,
μικρές αλήθειες που στάζουν λάθη,
σε κάθε λύπη και μια χαρά,
πόσα δεν ξέρω, δεν έχω μάθει.

Τα μεσημέρια της Κυριακής,
του παρελθόντος χλωμά σινιάλα,
από τις γρίλιες της φυλακής,
το φως με ζώνει πριν την κρεμάλα.

Τα μεσημέρια της Κυριακής,
σκορπούν συνήθεια, σκορπούν μιζέρια,
κελιά χτισμένα της φυλακής,
οπλίζουν λόγια, οπλίζουν χέρια.

Ζωές του νότου και του βορρά,
κρυμμένη αλήθεια μες τη μιζέρια,
ζωής συνέχεια σε προσφορά,
των κυριακών μου τα μεσημέρια.

Στιγμές-μαχαίρια της κυριακής,
πουλιέται ο χρόνος σε ένα ψέμα,
νυστέρια οι νότες μιας μουσικής,
ματώνουν μνήμες σ' ένα άδειο βλέμμα.