Σάββατο 18 Μαΐου 2019

Κόκκινα φορέματα

Παγώνουν τα χαμόγελα στα χείλη,
τα όνειρα δεν πιάνουν πια φωτιά,
δεσμώτες του καιρού, εχθροί και φίλοι
κερδίζουν τις ζωές τους στα χαρτιά.

Απρόσωπες του σήμερα γκριμάτσες
με στίγματα του χρόνου που επιζεί,
ερήμωσαν ισόγεια και ταράτσες
και οι άνθρωποι πια τρέχουν σαν χαζοί.

Ο έρωτας κλεισμένος σε υποσχέσεις,
σε κόκκινα φορέματα πατάς,
χορεύοντας θα σβήνεις εξαιρέσεις,
μαθαίνοντας αγάπη να ζητάς.

Τα πρόσωπα χαράζουν οι ρυτίδες,
τα μάτια έχουν στεγνώσει από καιρό,
τα χέρια τώρα μοιάζουν με λεπίδες,
ξυράφια σε έναν κόσμο φθονερό.

Τα χρώματα σκορπούν και ξεθωριάζουν,
το μαύρο καταπίνει το λευκό,
τα βλέμματα στο άπειρο κοιτάζουν,
το απόλυτο, πια, μοιάζει σχετικό.

Ο έρωτας χωρά σε ψευδαισθήσεις,
σε κόκκινα φορέματα πατάς,
το μόνο που απομένει να αναστήσεις,
το μόνο που απομένει να ζητάς.

Ο έρωτας χωρά σε αποδείξεις,
με αλήθεια μες το ψέμα περπατάς,
το μόνο που απομένει να αναδείξεις,
μαθαίνοντας τα πάντα να ζητάς.

1 σχόλιο:

  1. Καλησπέρα φίλε Παναγιώτη. Ακολούθησα το "Μέσα στην άβυσσο του νου" και με συνεπήραν και τα υπόλοιπα από την τελευταία φορά που σε είχα επισκεφθεί. Θα το ξαναπώ λοιπόν ότι είσαι ΓιγαντοΤεράστιος για τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Κάθε φορά λες κάτι διαφορετικό και κάτι που έχει να πει κάτι. Κι ο τρόπος που τα λες/γράφεις εμπνευσμένος. Σαν το ζωγράφο που συγκινεί τις αισθήσεις με τους πίνακές του. Αλλά οι δικοί σου πίνακες μαζί με το ταξίδεμα "προτείνουν" και ηθική. Καλά γραψίματα με ελάχιστη παρέα έναν ποιητή κι έναν σκύλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου