Ο γιος της μοναξιάς

Στο γύρισμα του χρόνου
ο γιος της μοναξιάς
καρφώνει ένα στίχο
στο μέρος της καρδιάς.

Απλώνει τα φτερά του
στο κύμα της σιωπής,
το πρόσωπό του λάμπει
στο φως μιας αστραπής.

Στο ίσκιο του ονείρου
δροσίζει το κορμί,
ξυπνούν παλιές αγάπες
της νιότης οι χυμοί.

Στο γύρισμα του χρόνου
ο γιος της παρακμής
καρφώνει στην καρδιά του
στιχάκι της στιγμής.

Μικρές παλιές ανάσες
ζεσταίνονται ξανά,
το διάφανο του νου του
αέρας διαπερνά.

Στον ίσκιο του ονείρου
ορίζονται αφορμές
χαράζονται τα λόγια
και φτιάχνονται στιγμές.

Στο γύρισμα του χρόνου
ο γιος της εποχής,
χορεύει στον αέρα
με νότες της ψυχής.

Δεν θέλει να θυμάται,
δεν θέλει να ξεχνά,
δεν θέλει να φοβάται,
δεν θέλει να πονά.

Στον ίσκιο του ονείρου
σκορπίζονται οι ζωές,
χαρίζονται οι αγάπες,
στ' ανέμου τις πνοές.

Στον ίσκιο του ονείρου,
ο γιος της μοναξιάς
πεθαίνει τραγουδώντας
στιχάκια της καρδιάς.

Δεν θέλει να θυμάται,
δεν θέλει να ξεχνά
και τώρα δεν φοβάται
και τώρα δεν πονά.