Ψυχή φευγάτη

Κρατάς το λόγο καθαρό
και την ψυχή σου χύμα,
σε μια κρυμμένη άνοιξη
στης απονιάς τη σκόνη,

σαν του ινδιάνου το φτερό
και του τσολιά το βήμα,
κόντρα στην άρρωστη σκιά
που τις καρδιές νυχτώνει.

Κρατάς το νου σου ανοιχτό
και την καρδιά γεμάτη,
αναζητάς τα αρώματα
που τ' άσχημα ομορφαίνουν,

έχεις το γέλιο φυλαχτό
και μια ψυχή φευγάτη,
κόντρα σε χείλη αγέλαστα
που ζουν για να πεθαίνουν.

Μέσα σε χρόνια που γερνούν,
σε χρόνια που βαραίνουν,
τα όνειρα σου κουβαλάς
ακροβατώντας μόνος,

τα καλοκαίρια προσπερνούν,
μα αυτά που σε πικραίνουν
φαντάζουν τόσο ασήμαντα
και μακρινά συγχρόνως.

Κρατάς τα μάτια σου κλειστά
στου νου τα μονοπάτια,
τα πιο μικρά σου μυστικά
σαν τα φτερά θα ανοίγουν,

αρχαία λόγια σκαλιστά,
σε αρχαικά κατάρτια
βαθειά στα πέρατα της γης
με το άχρονο θα σμίγουν.

Κρατάς το λόγο καθαρό
και μια ψυχή φευγάτη,
με αναστημένα θαύματα
απ' τον καιρό της νιότης,

με έναν ζειμπέκικο χορό
στου φεγγαριού την πλάτη,
στο δρόμο με τα όνειρα
για πάντα ταξιδιώτης.

Κρατάς το λόγο καθαρό
ώσπου η ψυχή κινάει
ταξίδι για τα σύννεφα,
ταξίδι για το χώμα,

το τελευταίο σου οχυρό
σαν η καρδιά πονάει
ο πληγωμένος τόπος σου
που σε θυμάται ακόμα.