Σε κυβερνούσε ο καιρός ...

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
μικρά σημάδια του χαμού βαραίνουν τα φτερά σου,
σε ένα ακόμα χάραμα θα ταξιδέψεις μόνος
σε έναν τόπο δανεικό που κλέβει τη χαρά σου.

Είχες τα όνειρα οδηγούς για μονοπάτια άλλα,
κρατώντας τα πατήματα που δεν αφήνουν ίχνη,
σε αστεριών πατώματα, σε οράματα μεγάλα,
μα αλλά γράφει η καρδιά κι άλλα η ζωή σου δείχνει.

Τώρα τα μάτια σου βροχές σκορπούν στα δειλινά σου,
σε γνώριμα περάσματα γυρνούν και ταξιδεύουν,
αλλάζεις τα μηνύματα στα άδεια πρωινά σου
με του καιρού τα βήματα και τώρα σε παιδεύουν.

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
της συννεφιάς τα χρώματα, σαν πυρκαγιά σε ζώνουν,
σε ένα ακόμα χάραμα θα ταξιδέψεις μόνος
στα πληγωμένα σου φτερά που ακόμα σε σηκώνουν.

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
μα κάποια ύστατη χαρά σαν έσχατο σημάδι,
σαν τελευταίο ξόδεμα προτού να μείνεις μόνος
θα γράφεται σαν άνοιξη στης χειμωνιάς το βράδυ.