Στης ανάγκης μου την πύλη

Στης ανάγκης μου την πύλη

θα σε βρίσκω ως το πρωί,

σε αγκαλιάζω σαν Βαστίλη,

σε μετρώ σαν τη ζωή.

Με ξυπνάς με καφείνη,

σε ανασαίνω με καπνό,

σε μια εύθραυστη ειρήνη

να σε φτάσω ξεκινώ.

Στης ανάγκης μου το ρίσκο
σε εγκλωβίζω σε ιστό,
σε μια νιότη θα σε βρίσκω,
σε παράδεισο κλειστό.

Οι ζωές μας δίχως τάξη

στων ερώτων τη σκιά,

σε κρατάω κι είμαι εντάξει,

σ' αγαπώ για γιατρειά.

Στης ανάγκης μου τα φώτα
θα σε βρίσκω όπως παλιά,
σε θυμάμαι σαν μια νότα
που μου πήρε τη μιλιά.

Με ξυπνάς με καφείνη,
σε ανασαίνω με φιλί,
σε μια μόνιμη ειρήνη
δεν ζητάω αναβολή.

Στης ανάγκης μου το τώρα
σου φωνάζω για να 'ρθεις,
μη φοβάσαι και προχώρα
σ' αγαπώ μη μ' αρνηθείς.

Οι ζωές μας δίχως τάξη
στων ερώτων τις ορμές,
σε αγαπάω και είμαι εντάξει
χωρίς άλλες αφορμές.

Οι ζωές μας δίχως τάξη,
δυο κορμιά σ' ένα κορμί,
έρωτες από μετάξι
φυλακίζουν τη στιγμή.