Σαν παλιά ερινύα

Σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται σημαντικοί, σπουδαίοι,
εγώ θα λέω πάντοτε πως είμαι ένας αλήτης,
μες τα στημένα οράματα το όνειρο δεν ρέει
και 'γω ασύμμετρος, τρελός, του κόσμου μου πολίτης.

Σε αυτούς που αναγορεύονται ηγέτες και σωτήρες
θα μπαίνω στα ρουθούνια τους σαν μύγα με μανία,
της εξουσίας τα νερά ορέγονται οι μνηστήρες,
μα εγώ σαν τσούχτρα θα χτυπώ και σαν παλιά ερινύα.

Σε αυτούς που θα ξοδεύονται σε επίχρυσα σαλόνια
πατώντας κόκκινα χαλιά υμνώντας το θεό τους,
σαν τους αρχαίους δαίμονες, σαν βιβλικά τελώνια,
θα ρίχνομαι με σαιτιά στο σάπιο θυρεό τους.

Σε αυτούς που θα σερβίρουνε το ψέμα τους για πόνο,
με κροκοδείλια βλέφαρα που στάζουν σάπιο δάκρυ,
σαν κεραυνός θα ρίχνομαι χαμογελώντας μόνο
και αυτοί σαν μαύρα απόβλητα θα σέρνονται στην άκρη.

Και αυτοί που τώρα βρίσκονται στα βάθη του καιρού τους,
κρατούν βουβό τον πόνο τους σε δακρυσμένα μάτια,
πριν απ' το τέλος του πικρού και άχαρου χορού τους,
ας ξεκλειδώσουν κωδικούς και γι' άλλα μονοπάτια.

Και αυτοί που τώρα βρίσκονται στα βάθη του καιρού τους,
σε ένα φεγγάρι ασήμαντοι στων αστεριών το κλάμα,
πριν απ' το τέλος του χλωμού, του έσχατου χορού τους,
θα ψάχνουν αλλού τ' όνειρο κι αλλού θα βρίσκουν θάμα.