Ελπίδας Δον Κιχώτης

Στα πέρατα του κόσμου
θα φεύγεις συνεχώς,
θα κρύβεσαι εντός μου,
μονάχος και φτωχός.

Την άκρη του ματιού σου,
η τρέλα προσπερνά,
του αιώνιου ποτηριού σου
ποτό σε κυβερνά.

Λιοντάρι που βρυχάται,
ο μέσα σου θυμός,
η νύχτα σε θυμάται,
σε τρέφει ο χαμός.

Στα έγκατα της γης σου
ο χρόνος θα κινά
κι ο ήχος της οργής σου
θα σπάζει τα βουνά.

Στα πέρατα του κόσμου,
στα βράχια μιας γωνιάς,
σε σπρώχνει ο πυρετός μου
στο τέλος μιας γενιάς.

Στην άκρη του ματιού σου
θα αφήνεται άσπρο φως,
στο υγρό του ποτηριού σου
θα πέφτεις συνεχώς.

Στον τοίχο άλλης μιας νίκης
θα γράφονται οι φωνές,
εκεί που πάντα ανήκεις
σε νύχτες ταπεινές.

Στη θάλασσα μιας νιότης
θα πνίγονται οι φωνές,
αιώνιος ταξιδιώτης
σε μνήμες μακρινές.

Στον τοίχο άλλης μιας νίκης,
μιας ήττας, μιας φυγής,
σαν λάφυρο διαθήκης
δεν θες να υποταγείς.

Στη θάλασσα μιας νιότης,
θα πνίγεσαι γλυκά,
ελπίδας Δον Κιχώτης
με ατόφια ιδανικά.