Γυναίκας μυρωδιά

Μέσα από το τζάμι της βιτρίνας
έλαμψε και πάλι σιωπηλή,
μιας Άννας, μιας Αγνής, μιας Κατερίνας
δανείστηκα κι απόψε το φιλί.

Μέσα στις σκιές αφήνει χρώμα,
πλάθει με τα μάτια της φτερά,
ζωή από το σώμα για το σώμα,
που σμίγει με το μαύρο που φορά.

Πάνω απ' τις πληγές ζητά το αίμα,
να γράψει τις αλήθειες που πονούν,
γυναίκα σε έναν πόνο, σ' ένα βλέμμα,
μάτια που για πάντα θα δονούν.

Απόλυτα ταξίδια μου προσφέρει,
σε θάλασσες του έρωτα, του νου,
τη μια, τροπαιοφόρο θα με φέρει,
την άλλη, σαν αλήτη του κενού.

Τώρα απ' τα μάτια μου ξεπλένεις,
το μαύρο συννεφάκι που πονά,
μιας Ρίτας, μιας Ζωής και μιας Ελένης
απόηχος μιας νιότης που περνά.

Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
μέσα στους αιώνες θα πενθεί,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει,
με λάφυρα τα λάθη που ποθεί.

Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
πότε με το ήλιο ή το βοριά,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει
με αιώνιας γυναίκας μυρωδιά.