Μην κλαις γι' αυτό που έχει φύγει

Της φυλακής σου το τσιγάρο
θα κάνει χρόνια για να σβήσει,
θα κάνεις φίλο σου το χάρο
με ένα στριφτό κι ένα μεθύσι.

Μέσα στο σύννεφο της ζάλης
τα μάτια κλείνεις και θυμάσαι,
πάνω στα όρια της κραιπάλης
φτιάχνεις ζωή να μη φοβάσαι.

Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη
μοιάζει θαμπό και κουρασμένο
σαν ένα αστέρι που ξεπέφτει,
μα πάντα μένει αναμμένο.

Στα παραμύθια των ερώτων
σαν πρίγκιπας θα παραμένεις
εν μέσων σύννεφων και κρότων,
σαν σκληρό ροκ να επιμένεις.

Των ταξιδιών σου το κατάρτι
θα είναι εκεί, θα σε στηρίζει,
χωρίς λιμάνι, δίχως χάρτη,
ζωή σαν θάλασσα που αφρίζει.

Της φυλακής σου το τσιγάρο
θα κάνει χρόνια για να σβήσει,
ένα τραγούδι κάνεις φάρο
και αγκαλιά να σε κρατήσει.

Μέσα στα μάτια σου ξυπνάνε
χίλιες στιγμές που έχεις νοιώσει,
σαν μελωδίες που σε πάνε
στην πιο ελεύθερή σου πτώση.

Το πρόσωπό σου στον καθρέπτη,
μοιάζει θολό και γερασμένο,
ο χρόνος τρέχει σαν τον κλέφτη
σε ένα τοπίο πια αλλαγμένο.

Σ' ένα παράθυρο που σμίγει
με όλη την πλάση σε μια θέα,
μην κλαις γι' αυτό που έχει φύγει,
μπροστά σου βρίσκονται τα νέα.

Σ' ένα παράθυρο που ανοίγει
σε αυτά που χρόνια ανατρέπεις
μην κλαις γι' αυτό που έχει φύγει,
μπροστά σου εκείνα που δεν βλέπεις.