Ένα παραμύθι αληθινό

Κάρφωσα τη νιότη μου στον τοίχο
δίπλα σε μια φράση αναρχική,
κλείνω τη ζωή μου σ' ένα στίχο
και μένω ως το τέλος μου εκεί.

Πούλησα την τρέλα μου στο δρόμο,
κι αγόρασα μια αφόρητη σκιά,
δεν χωράει η αλήθεια σ' ένα νόμο,
ούτε έχει η αγάπη γιατρειά.

Χρεώνω τη ζωή μου στα τσιμέντα,
στης πόλης τους αφόρητους ρυθμούς,
αιχμάλωτος σε απρόσωπη πατέντα,
να κρύβω τη ζωή μου σε αριθμούς.

Μέθυσα το χρόνο με αντιφάσεις
μιας μαύρης απροσάρμοστης φωνής,
μα πήρα τώρα πια τις αποφάσεις
λίγο πριν το τέλος της σκηνής.

Ύψωσα τα λάθη μου στον ήλιο,
τα ξόρκισα ψηλά στον ουρανό,
πάνω σ' ένα ψεύτικο βασίλειο,
σε ένα παραμύθι αληθινό.

Βαφτίζω την αγάπη στο φεγγάρι,
το χρόνο μηδενίζοντας ξανά,
σε νέο παραμύθι θα με πάρει,
τον κόσμο μου κινεί και κυβερνά.

Μάζεψα ξανά τα όνειρά μου,
τους έδωσα και σάρκα και οστά,
θέλω να αναστήσω τη χαρά μου,
στα χρόνια τα καλά, τα λιγοστά.

Γράφω την αλήθεια μου στον τοίχο,
δίπλα σε μια φράση αναρχική,
κλείνω τη ζωή μου σ' ένα στίχο,
γυρίζοντας σε νιότη μαγική.

Μέθυσα το χρόνο με αντιφάσεις
μιας μαύρης απροσάρμοστης φωνής,
δεν έψαξα ποτέ μου για προφάσεις,
μονάχος πριν το τέλος της σκηνής.

Γράφω την αλήθεια μου στον τοίχο,
δίπλα σε μια φράση αναρχική,
όλη η ζωή μου σ' ένα στίχο
σ' ένα παραμύθι που διαρκεί.