Σαν λαός και σαν σωτήρας

Στου καφέ το κατακάθι,
βλέπω φυλακές και λάθη,
βλέπω σέρτικα τσιγάρα
και στο βάθος μια κιθάρα.

Στων ονείρων το ταξίδι,
βλέπω αυτά που ξέρω ήδη,
βλέπω αντίγραφα θανάτων,
των φτωχών, των αδυνάτων.

Πάνω στ' άγραφα των μύθων,
πάνω στις γραφές των λίθων,
βλέπω τα παιδιά να κλαίνε,
και μετά όλα μου φταίνε.

Στου καφέ μου το ταξίδι,
βλέπω μέσα μαύρο φίδι,
την ελπίδα να ξερνάει
και στο τέλος να γυρνάει.

Πίσω απ' τις γραμμές των λόγων,
βλέπω καλπασμούς αλόγων
να κυκλώνουν την ειρήνη,
μασκαράδες, θεατρίνοι.

Ήρωες σεσημασμένοι
κάθονται σφιχτά δεμένοι,
ξεπουλήθηκαν ιδέες,
που καιρός τώρα για νέες.

Στου καφέ μου τη συνήθεια
ανατέλλει μαύρη αλήθεια,
άνθρωπε έχεις αλλάξει,
την ζωή σου έχεις ρημάξει.

Στων ονείρων τη διαφάνεια
βλέπω ανθρώπους στην αφάνεια,
βλέπω μάτια δακρυσμένα,
βλέπω νιάτα πικραμένα.

Γραφικοί και βετεράνοι
βαφτιστήκαν σε χαρμάνι,
σε άγιας μέθης μαρτυρίες
ξεχρεώνονται ευκαιρίες.

Στου καφέ τον κατακάθι,
από ρόδο βγαίνει αγκάθι
και ανάβουν τα τσιμέντα
μα για αγάπη ούτε κουβέντα.

Στου καφέ τον μαύρο πάτο,
ψάχνω μικρό φως γεμάτο,
ψάχνω τρόπο να ανασάνω,
την καρδιά μου να ζεστάνω.

Στου καφέ το μαύρο υφάδι,
σ' ονειροκαπνού σημάδι,
μια ελπίδα θα αναστήσω
κι αν δεν βρω θα παραστήσω.

Θα αγκαλιάσω αυτό που θέλω,
θα τ' αλλάξω το μπουρδέλο,
θα του αλλάξω χαρακτήρα
δεν τη δέχομαι τη μοίρα.

Θα αγκαλιάσω αυτό που θέλω,
θα τ' αλλάξω το μπουρδέλο,
σαν λαός και σαν σωτήρας
καθαρός σαν χαρακτήρας.