Άφιλτρες στιγμές

Σε ανήλιαγες κρυψώνες,
με σθένος πειρατή,
θα ζήσω στους χειμώνες
τη μέσα μου γιορτή.

Δραπέτης ταξιδιώτης
στου χρόνου τις σπηλιές,
απόμαχος μιας νιότης,
σε χίλιες αγκαλιές.

Στη μέσα μου αρένα,
παλεύω τους καημούς,
οράματα δεμένα
με τρέλες και θυμούς.

Του δρόμου ισοβίτης
με όνειρα ανοιχτά,
στη γη μου ερημίτης,
με μάτια σφαλιστά.

Σε χώμα των προγόνων,
θα μείνω ιθαγενής,
στη γη των επιγόνων
ο μόνος συγγενής.

Σε απόρθητες κρυψώνες,
με κόκκινο κρασί,
γλεντάω τους χειμώνες
που έμειναν μισοί.

Του νου μου νικοτίνες,
σε άφιλτρες στιγμές,
κλειδώνουν τις ρουτίνες,
στο αιώνιο εκρεμές.

Τα χρόνια που μου μένουν
θα ζω σαν αετός,
οι νύχτες δεν πεθαίνουν
όσο είμαι δυνατός.

Σε απόμακρες κρυψώνες
ο χρόνος με απειλεί,
θα ζήσω τους χειμώνες
σαν γέρικο σκυλί.

αλήτης βετεράνος,
ονείρων εραστής,
θλιμμένος κορμοράνος
νησιώτικης ακτής.

Τα χρόνια που μου μένουν,
τις νύχτες θα μεθώ,
τα όνειρα πεθαίνουν,
μα εγώ δεν τα πενθώ.

Τα χρόνια που μου μένουν
ποτέ μου δεν πενθώ,
χειμώνες που πεθαίνουν
κι εγώ ακολουθώ.