Θα σε αναστήσω

Τα καρδιοχτύπια σου υψώνω για σημαία
εγώ αλήτης, της ζωής μου ναυαγός,
εσύ κρυμμένη θεατής στην προκυμαία,
εγώ ρεμάλι, καταρρέων αρχηγός.

Κρύβω τα δάκρυα σου στου νου μου το βαγόνι,
για να δροσίζουν της ψυχής μου τα στενά,
θα σε θυμάμαι όταν κάτι με πληγώνει,
όταν η νύχτα δεν με βγάζει πουθενά.

Μέσα στ' αυτιά μου ανεμίζουν οι φωνές σου,
σαν είμαι μόνος και φοβάμαι τη σιωπή,
πάντα θυμάμαι τις αιώνιες εμμονές σου,
δεν θα ξεχάσω όλα αυτά που μου 'χες 'πει.

Στα στενοσόκακα της θλίψης μου γυρίζω,
πάνω στα όρια πληγωμένου πανικού
και όταν φτάνω πια την τύχη μου να βρίζω
θα σ΄ αντικρύζω σε λιμάνι του Ινδικού.

Κι όταν η τρέλα στην ψυχή μου αρμενίζει,
όταν η νύχτα με κερνάει μοναξιά,
σ' ονείρου εικόνα η μορφή σου θα γυρίζει,
σε ενός τσιγάρου τη γεμάτη ρουφηξιά.

Τα καρδιοχτύπια σου κατάλευκη σελίδα
πάνω της γράφω όλα αυτά που σου ΄χω πει,
και πριν τελειώσω της ζωής μου την παρτίδα
θα σε αναστήσω σ' ένα σύννεφο σιωπή.