Ένα τραγούδι αζήτητο

Εσύ που βρέθηκες εδώ, χωρίς νερό κι αλάτι,
άγριο γεράκι ελεύθερο με βλέμμα σαν φωτιά,
χαμογελάς στον θάνατο με μαχαιριά στην πλάτη
σε ένα χαμένο όνειρο μια νύχτα στα χαρτιά.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, πλασμένος χωρίς χάδια,
μικρό σπουργίτι, ανώνυμο, σε άγνωστη γωνιά,
θολή ζωή που χτίζεται στα πιο θλιμμένα βράδυα,
σε ένα φεγγάρι αφώτιστο, σε κάποια γειτονιά.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, ζιζάνιο μες τους κήπους,
ιός μες τα προγράμματα που κρύβουν τον Θεό,
ουσία που ξεχύθηκε και λέρωσε τους τύπους,
σαν ξεχασμένη λύτρωση για κάποιο γηραιό.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως τέλος,
με έναν στίχο άκληρο που ίσως θα χαθεί,
ένα τραγούδι αζήτητο, χωρίς καρδιά και βέλος
για μια ζωή που χάθηκε προτού να γεννηθεί.

Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως άκρη,
ένα τραγούδι αδόκιμο, που ίσως ξεχαστεί,
ένα τραγούδι αταίριαστο, χωρίς κρυμμένο δάκρυ,
για δέντρο που ξεράθηκε προτού να ποτιστεί.