Είμαστε ωραίοι

Μέσα στη ζάλη των ποιημάτων,
με αναμνήσεις παλιών ασμάτων,
γόνατο βάζω πάνω στο χώμα,
σηκώνομαι όρθιος για λίγο ακόμα.

Μες τα μοντέρνα τα καλοκαίρια
φτύνω τζιτζίκια τα μεσημέρια,
χύνω στους τοίχους μελάνι μαύρο,
μες τους ρεμπέτες αλήθειες θα 'βρω.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,
μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,
είμαστε ωραίοι, κρατάμε ακόμα,
μέχρι να μπούμε στο μαύρο χώμα.

Μέσα στον κύκλο που με κλειδώσαν,
μια ευκαιρία πάλι μου 'δώσαν,
μα εγώ ακόμα δεν είπα τέλος,
στη συμμορία θα μείνω μέλος.

Μες τη ομάδα την εκτός μόδας,
άγριας κιθάρας και της μιας ρόδας,
με μωβ διακρίσεις ξενυχτισμένων
και με ατάκες καταραμένων.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,
μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,
όμως κανείς μας δεν ξενερώνει
και δεν μας νοιάζει τι ξημερώνει.

Μέσα στη ζάλη των συγκινήσεων,
φιλιά ερώτων και ροκ κινήσεων,
χωρίς το χρήμα αυτοσκοπό μας
πάντα θα λάμπει το μέτωπό μας.

Χωρίς της μάζας την προστασία,
δεν μας ανήκει καμιά θυσία,
ζούμε μονίμως σ' ένα ταξίδι,
μα που θα πάμε το ξέρουμε ήδη.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε μόνοι,
μα δεν μας νοιάζει, δεν μας θυμώνει,
παλιοί δραπέτες ονειροπόλοι,
δεν μας ταιριάζουν οι νέοι ρόλοι.

Είμαστε ωραίοι, είμαστε ίσοι,
δεν μας πειράζει, θα βρούμε λύση
για ό,τι μας τρώει και μας ζορίζει,
ποτέ κανένας δεν μας χωρίζει.